Gelinkt: Pink Floyd – Dark Side Of The Moon

Pink Floyd’s Dark Side Of The Moon bestaat dit jaar 50 jaar. Het album is een van de best verkochte albums allertijden. We zetten een paar feiten op een rijtje die je misschien nog niet, of al wel, wist.

(In gelinkt zijn een aantal woorden dikgedrukt zwart gemaakt. Hierachter bevindt zich een link die verder verwijst naar zaken die te maken hebben met Pink Floyd)

Op 1 maart 1973 verschijnt Dark Side Of The Moon van Pink Floyd. Bijna heet het album Eclipse. Een jaar eerder verschijnt namelijk een album met de titel Dark Side Of The Moon van de band Medicine Head. Maar doordat dat album flopt, besluiten de Floyd leden de eerste titel aan te houden.

Begin januari 1972 speelt Pink Floyd tijdens optredens de gehele plaat al live. Tijdens dat jaar worden de nummers live steeds verder bijgeschaafd. In latere interviews wordt duidelijk dat het album gaat over de druk van het moderne leven.

Het beroemde terugkerende geluid in Money van het rinkelende geld wordt bedacht door de bandleden. Nick Mason boort gaten in oude centen en deze worden aan een snaar geregen. Verder worden er munten in een beslagkom gegooid die tijdens de opnames wordt rond gedraaid. Papier wordt naast een microfoon afgescheurd.

Het nummer Brain Damage opent met de zin; ‘The lunatic is on the grass.’ Waters geeft later toe dat met de lunatic oud bandlid Syd Barrett wordt bedoeld. Het gras ligt in de tuinen tussen de rivier de Cam en de achterkant van de Universiteit van Cambridge.

Het album wordt opgenomen in de Abbey Road studio’s. Een van de studio-engineers is Alan Parsons. Waters heeft het idee opgevat om interviews met mensen die in de studio werken toe te voegen aan het album. Zelfs Paul McCartney wordt geinterviewd. Maar deze halen het album niet. Wat wel op het album te horen is, is een orkestrale versie van Ticket To Ride van de Beatles op het einde van het nummer Eclipse.

De portier van de Abbey Road studio – Gerry O’Driscoll heeft ook een bijdrage op de plaat. Hij laat zijn licht schijnen over de titel en zegt: “There is no dark side of the moon, really. Matter of fact, it’s all dark. The only thing that makes it look light is the sun.”

Het gelach dat te horen is op zowel Brain Damage als op Speak To Me komt op naam van road manager en geluidstechnicus Peter Watts, de vader van Naomi Watts.  Deze overlijdt in 1976 aan een overdosis. Hij is dan al twee jaar weg bij Pink Floyd. Toch zorgt de band in die jaren financieel voor Naomi en haar broer Ben.

Na het enorme succes van het album kwamen de dieptepunten voor de band, waaronder een creatieve strijd en de bittere ineenstorting. “Dark Side of the Moon was de laatste bereidwillige samenwerking,” volgens Waters. “Daarna was alles met de band als tanden trekken; tien jaar vasthouden aan het huwelijk en niet de moed hebben om te scheiden, het los te laten. Tien jaar hel. Het was allemaal gewoon verschrikkelijk.”