Alles over Rage Against The Machine

Het is op dit moment onduidelijk of Rage Against The Machine ooit nog in beweging komt. De Amerikaanse band maakt iets meer dan 30 jaar geleden in elk geval een onuitwisbare indruk met hun debuutalbum en het daarvan afkomstige Killing In The Name. Het is de soundtrack van een turbulente tijd in Amerika.

Killing In The Name is het nummer waar Rage Against The Machine voor altijd mee geassocieerd zal worden. De aanzet wordt gegeven door een paar akkoorden die gitarist Tom Morello bedenkt terwijl hij les aan het geven is. De muzikant realiseert zich dat hij op iets bijzonders is gestuit en onderbreekt de cursus zelfs even om het themaatje vast te leggen. Een dag later stapt hij ermee naar Zach de la Rocha, de zanger van zijn band. Die bedenkt er de vlijmscherpe teksten bij, waarbij hij zich laat inspireren door de beelden van de politie van Los Angeles die inhakt en schopt op de aangehouden Rodney King. In de nasleep daarvan ontstaan er rellen die een aanzienlijk deel van de stad in de as legt. Bassist Tim Commerford en drummer Brad Wilk zorgen voor een dynamische basis en een klassieker is geboren.

Pinkpop

Het nummer staat op het titelloze debuut van Rage Against The Machine dat in november 1992 uitkomt. Het album bevat een venijnige mix van metal, hip hop en punk. Het perfecte decor voor de felle teksten van Zach de la Rocha, waarin hij de vloer aanveegt met alles wat er mis is in Amerika en de rest van de wereld. Het inventieve gitaarspel van Tom Morello, die een scala aan geluiden aan zijn instrument weet te ontlokken, is een van de andere hoofdingrediënten van het album. Voor het artwork kiest de band voor een aangrijpende foto van een Boeddhistische monnik die zich in het Zuid-Vietnam van 1963 als protest in de brand steekt.

Het is daarmee een album dat in meer dan een opzicht niet te negeren is, maar toch duurt het tot halverwege 1993 dat de wereld echt wakker schrikt. De verkoop van de plaat komt op gang als Rage Against The Machine dat jaar op tournee gaat en daarbij verschillende Europese zomerfestivals aandoet. De band staat ook – voor het eerst – op Pinkpop, als vervanger voor Alice In Chains. Waar Rage Against The Machine ook op het affiche staat, de band maakt elke keer weer diepe indruk op het publiek met de bevlogen shows. De band maakt bovendien muziek die de turbulente tijdgeest weerspiegelt. Er zijn rellen in Los Angeles en andere grote Amerikaanse steden. De beelden daarvan gaan de hele wereld over. Het kwartet voorziet ze van een passende soundtrack. Killing In The Name wordt als eerste single uitgebracht, maar wordt geen grote hit. Het ligt niet aan de muziek. De samenstellers van radio en tv-shows schrikken terug voor de 17 keer dat het beruchte F-woord voorbij komt.

The Clash

In 1994 staat de band opnieuw op Pinkpop. De massa springt zo enthousiast mee op de muziek dat er in Landgraaf een aardbeving wordt geregistreerd. Het wereldwijde succes van Rage Against The Machine wordt uiteindelijk zo groot dat het tot 1996 duurt voordat het tweede album Evil Empire in de winkel ligt. De doorbraak heeft de band niet milder gemaakt. De teksten zijn onverminderd fel. Het aandeel hip hop is alleen maar toegenomen. Rage Against The Machine wil klinken als een kruising tussen Public Enemy en The Clash – en komt een heel eind. De band toert als support van U2 en zet zich ondertussen in voor een reeks aan maatschappelijke doelen, van vrouwenrechten en minderheden tot onderbetaalde arbeiders. Zoals de titel al suggereert is de band onverminderd strijdbaar op het in 1999 verschenen derde album The Battle Of Los Angeles.

Foto: Niels van Iperen

Audioslave

Zach de la Rocha stort zich op zijn eigen projecten. De rest van de band maakt een zachte landing door op advies van producer Rick Rubin de handen ineen te slaan met ex-Soundgarden zanger Chris Cornell. Als Audioslave worden van 2002 tot 2006 drie uitstekende heavy rock albums afgeleverd. De supergroep gaat in 2007 uit elkaar wat de weg vrijmaakt voor een reünie. Een jaar later staat Rage Against The Machine dan ook weer op Pinkpop, terwijl ook andere festivals in Europa worden aangedaan.

X Factor

Nieuw materiaal wordt niet opgenomen. Het draait bij Rage Against The Machine om de klassiekers. Dat blijkt eens te meer als in de loop van 2009 in Engeland een Facebook campagne op gang komt om de traditie te doorbreken dat de jaarlijkse kerst-hit gezongen wordt door de winnaar van The X Factor. De missie is om Killing In The Name zo vaak te (laten) downloaden, dat dit muzikale brandbommetje in de laatste weken van december de Britse hitlijst aanvoert. Allerlei bands en artiesten spreken hun steun uit, zoals Paul McCartney, Stereophonics, Muse, The Prodigy, Dave Grohl, John ‘Rotten’ Lydon en zelfs de X Factor winnaar Steve Brookstein. Het plan slaagt. In de dagen voor kerst staat Killing In The Name fier bovenaan de Britse hitlijst.

Nieuw album

In de jaren daarna blijft de band optreden. In periodes dat Zach de la Rocha niet beschikbaar is, staat de band als Prophets Of Rage op het podium, bijgestaan door Chuck D van Public Enemy en B-Real van Cypress Hill. In interviews geven de bandleden tegenstrijdige antwoorden op de vraag of we nog een volgende studioplaat van de band mogen verwachten. Het zou mooi zijn als die er toch komt. De actualiteit biedt immers stof in overvloed voor een nieuw en vooral vlammend album van Rage Against The Machine.

Tekst loopt door onder de playlist

(Selectieve) Discografie:

Albums die je niet links mag laten liggen

Rage Against the Machine (1992)
Evil Empire (1996)
The Battle of Los Angeles (1999)
Renegades (2000)

Live:

Live at the Grand Olympic Auditorium (2003)

Compilaties:

The Collection (2010)

Topsingles:

“Killing in the Name” (1992)
“Bullet in the Head” (1993)
“Bombtrack” (1993)
“Freedom” (1994)
“Bulls on Parade” (1996)
“People of the Sun” (1996)
“Vietnow” (1996)
“The Ghost of Tom Joad” (1997)
“Guerilla Radio” (1999)
“Sleep Now in the Fire” (1999)
“Testify” (2000)
“Renegades of Funk” (2000)
“How I Could Just Kill a Man” (2000)

Podcast:

TV: