De meester!

Veertig jaar geleden scoorde Gary Numan grote hits met Are ‘Friends’ Electric en Cars. In de jaren daarna verklaarden Trent Reznor, Marilyn Manson en Dave Grohl dat ze groot fan waren van de mysterieuze bleekneus uit Engeland. Na die eerste grote successen werd het echter lang stil rond de zanger. Vandaar dat hij de eerste is die figureert in de nieuwe Legacy-serie: ‘wat is er geworden van…?’

In het afgelopen decennium is het muziekalbum vaak doodverklaard. Jongeren stelden hun eigen playlist samen of lieten zich door algoritmes leiden. Het album leek iets te zijn van vroeger, van ouders en grootouders. Toch bleven er altijd muzikanten die meer wilden dan een verzameling liedjes, die een visie hadden en die het album als vorm gebruikten om een nieuwe richting in te slaan. Aan het einde van dit decennium kunnen we gerust zeggen dat het album nog lang niet dood is, maar dat er anders tegenaan wordt gekeken dan pakweg dertig jaar geleden.

De jaren zestig waren een kleurrijk, veelbewogen en soms dramatische decennium waarin alles veranderde. Politiek, maatschappelijk en muzikaal. Het tijdperk kreeg in 1969 in het daverende slotakkoord dat het verdiende. Oudere groepen kwamen voor de dag met hun beste werk, terwijl er een reeks veelbelovende debuutalbums verscheen. De wereld maakte ook nog eens kennis met nieuwe geluiden die hun schaduw vooruit wierpen op de jaren zeventig. Het beste popjaar ooit? Oordeel zelf.

Welke bekende artiesten, muzikanten en componisten ontvielen ons in 2019?

Op 23 november 1975 trad Bruce Springsteen en zijn E Street band voor het eerst op in Nederland. Het concert vond plaats in een al weken van tevoren uitverkochte Rai in Amsterdam. De ruim 3000 aanwezigen kregen overrompelende versies te horen van songs als Spirit In The Night, Born To Run en Jungleland. De reacties van zowel pers als publiek waren unaniem euforisch. Dit was de popgebeurtenis van het jaar 1975. Toen Springsteen tijdens The Rising-tour Nederland aandeed, zei hij over die eerste keer: “First time we left the States we did four shows in Europe, one was in Amsterdam. Pretty memorable. Everybody was really scared.”

Sommige artiesten weten zich decennialang te handhaven, anderen vlammen kort maar hevig. Nina Hagen valt ruimschoots in die laatste categorie. Meer dan veertig jaar geleden overrompelde ze de popmuziek met een uitzinnig, uitdagend en vooral heel erg origineel debuut. In de jaren daarna lukt het de Duitse zangeres niet om daar een goed vervolg aan te geven. De waanzin krijgt de overhand in haar leven. Haar eerste, titelloze album uit 1978 blijft echter een onvervalste klassieker, waar de tijd geen vat op heeft gekregen.

In de jaren zestig bestormde ze als prille tiener de barricaden met Society’s Child, een aangrijpend protestnummer over de rassendiscriminatie die ze om zich heen zag. Later vond ze zichzelf opnieuw uit als singer-songwriter, gespecialiseerd in het vertolken van persoonlijk leed. Eind jaren zeventig haakte ze nog even in op de discorage met de door Giorgio Moroder geproduceerde hit Fly To High. Niet veel later werd het stil rond de zangeres die ooit zoveel losmaakte. Hoe staat het nu met het rebelse kind van de jaren zestig?