3 juli 1973. Verslagenheid alom. David Bowie kondigt in de rol van zijn alter ego Ziggy Stardust op het podium aan: “Of all the shows on the tour this particular show will remain with us the longest, because not only is it the last show of the tour, it’s the last show we’ll ever do.” Wát heeft hij net gezegd?!
Muziek is een universele taal. Dat geldt eens te meer voor popmuziek. In de lange geschiedenis ervan waren er verschillende momenten waarop een groot deel van de mensheid heel even stapelgek leek te zijn van dat ene nummer of aan de voeten lag van die ene superster. Van Elvis Presley tot Ariana Grande. Zestig jaar popmuziek in vogelvlucht, aan de hand van 20 onvergetelijke gebeurtenissen.
In het afgelopen decennium is het muziekalbum vaak doodverklaard. Jongeren stelden hun eigen playlist samen of lieten zich door algoritmes leiden. Het album leek iets te zijn van vroeger, van ouders en grootouders. Toch bleven er altijd muzikanten die meer wilden dan een verzameling liedjes, die een visie hadden en die het album als vorm gebruikten om een nieuwe richting in te slaan. Aan het einde van dit decennium kunnen we gerust zeggen dat het album nog lang niet dood is, maar dat er anders tegenaan wordt gekeken dan pakweg dertig jaar geleden.
Het is 1972, Top of the Pops studio, Engeland. Een opvallende figuur heeft net iedereen in trance gebracht. Oranje haar, zwaar opgemaakte ogen en gekleed in een veelkleurige jumpsuit… niemand heeft dit ooit gezien. De begintonen van Starman golven door de studio. Popmuziek is voor altijd veranderd.
(in Gelinkt zijn een aantal woorden dikgedrukt zwart gemaakt. Hierachter bevindt zich een link die verder verwijst naar zaken die te maken hebben met David Bowie. (Mocht je je stierlijk vervelen) )