Publicatiedatum 14-02-2023 Laatst gewijzigd 18-09-2023
Onlangs verscheen op geel vinyl de reissue van Go Nutz, het album dat Herman Brood & his Wild Romance in 1980 een Amerikaanse doorbraak had moeten opleveren. Ondanks de opgeklopte verhalen die het thuisfront bereikten, liep het allemaal anders. “Er is in Amerika iets in mij geknakt wat nooit meer helemaal goed gekomen is.”
“Als het gaat zoals het nu gaat, komen we nooit meer terug naar Nederland, alleen af en toe om een tourneetje te doen”, vertelde een zelfverzekerde Herman Brood in augustus 1979 nog tegen Kees Baars van het muziekblad OOR. “Het is alsof mijn leven hier opnieuw begonnen is.” Kees Baars was een van de Nederlandse journalisten die in Amerika polshoogte was komen nemen. Uit de impressies die in Nederland op tv en in kranten en bladen verschenen, leek het alsof het land van de onbegrensde mogelijkheden inderdaad ‘onze’ Herman in de armen aan het sluiten was.
De timing was in elk geval goed. In de voorgaande jaren was Herman Brood op een spectaculaire manier aan een tweede jeugd begonnen. In de jaren zestig was hij pianist in de roemruchte blues formatie Cuby + Blizzards en was dus te horen op de Nederpopklassieker Groeten Uit Grollo uit 1967. Hij moest zich echter tevreden stellen met een plaatsje in de schaduw van zanger Harry Muskee en gitarist Eelco Gelling. Na het einde van de band, verdween ook Herman Brood lang naar de achtergrond.
In 1977 kwam hij echter terug met het album Street, opgenomen met zijn nieuwe begeleidingsband the Wild Romance. De combinatie van opgefokte rock en van de straat geschraapte poëzie sloeg aan bij het Nederlandse poppubliek. De scherpe neus voor publiciteit van Herman Brood deed de rest. Het volgende album Shpritsz, de titel verwees naar Hermans schaamteloze drugsconsumptie, was mogelijk nog beter. De daarvan afkomstig single Saturday Night maakte duidelijk dat de basis van het exploderende succesverhaal toch vooral de steengoede muziek van Herman en zijn band was. De film Cha Cha, met een belangrijke rol voor de Duitse diva Nina Hagen, ging vooral in chaos ten onder. Het stond de internationale ambities echter niet in de weg.
In de zomer van 1979 toerden Herman Brood & his Wild Romance door Amerika. Het gezelschap speelde op eigen kracht, maar haakte ook aan op tournees van The Cars en The Kinks. Nadat de stofwolken opgetrokken waren, bleek dat de concertreeks op enkele geslaagde avonden na vooral erg rommelig verlopen was. Aan de lokale platenmaatschappij lag het niet. Optredens werden voorafgegaan door uitgebreide postercampagnes, Herman deed aan de lopende band interviews met radiostations en voor de Amerikaanse markt werd een aangepaste versie van Shpritsz uitgebracht – ditmaal met een live foto gemaakt door Anton Corbijn. De felgekleurde broekversie riep ongewenste associaties met de discorage op, vandaar. Het nummer Saturday Night werd zowaar opgepikt door verschillende regionale radiozenders.
Na afloop van de tournee werd in Los Angeles het cruciale album opgenomen: Go Nutz. Voor de productie werd Tim O’Brien ingehuurd. De namen van the Wild Romance leden prijkten keurig op de hoes van de plaat die in het voorjaar van 1980 uitkwam, maar al snel werd duidelijk dat de opnameleider in al zijn wijsheid besloten had vooral Amerikaanse sessiekrachten in te huren. De gevolgen waren vanzelfsprekend groot. De begeleidingsband, die destijds bestond uit gitarist Dany Lademacher, bassist Fred ‘Cavalli’ van Kampen, drummer Cees ‘Ani’ Meerman en de Bombita’s Monica Tjen-a-Kwoei en Floor van Zutphen, had het album Shpritsz zo’n unieke sound gegeven. Op de songs van Go Nutz was weinig aan te merken. Het titelnummer Go Nutz, Love You Like I Love Myself, Right On The Money, Hot Shot en Laurie waren stuk voor stuk prima liedjes. Ze waren echter voor het grootste deel ingespeeld door Amerikaanse routiniers, waar door alles heel erg gepolijst klonk. De snijdende gitaarpartijen en nerveuze tempo’s schitterden door afwezigheid, terwijl synthesizerpartijen juist regelmatig in de weg liepen.
Herman Brood & his Wild Romance scoorden bescheiden Nederlandse hits met I Love You Like I Love Myself – zoals de single omgedoopt werd – en Hot Shot. De recensies in de Nederlandse kranten en bladen van het album waren echter ronduit negatief. Het fenomeen dat enkele jaren eerder geen kwaad kon doen, werd verweten zijn ziel aan de Amerikaanse duivel verkocht te hebben. Go Nutz werd internationaal uitgebracht. De website Discogs meldt uitgaven in o.a. Mexico, Japan, Amerika, Canada, Duitsland, Zuid-Afrika, Australië en Duitsland. Het album flopte echter overal. In luttele maanden maakte de Amerikaanse droom plaats voor de harde realiteit: in het buitenland zat niemand op Herman Brood te wachten.
Decennia later interviewde ik Herman Brood naar aanleiding van een zoveelste compilatie van oud werk. Ik was altijd benieuwd geweest hoe hij zelf op dit Amerikaanse avontuur terugkeek. Hij deed dat met een opvallende eerlijkheid. “Ik heb me door die Amerikanen in laten pakken”, reageerde hij op het terras voor zijn atelier in Amsterdam. “Ik werd als naïeve jongen uit de Hollandse polder overdonderd door alles wat er op me af kwam. Terwijl ik zelf het heft in handen had moeten houden, werd de boel overgenomen door Amerikaanse technici en muzikanten. Naderhand had ik het gevoel dat ik mijn band verraden heb, want die stonden grotendeels buitenspel. Daar heb ik nog het meest spijt van. Er is in Amerika iets in mij geknakt wat nooit meer helemaal goed gekomen is.”
De man die in 1979 nog bezwoer dat hij nooit meer terug naar Nederland zou komen, moest het in de jaren die volgden toch weer van de Nederlandse clubs hebben. Naar Amerika taalde hij niet meer. Toch kwam het aanvankelijk nog goed met Herman Brood. In muzikaal opzicht revancheerde hij zich met albums als Yada Yada (1988), Hooks (1989), Freeze (1990), Fresh Poison (1994) en Back On The Corner (1999). Hij ontpopte zich daarnaast als een kleurrijke BN’er en wist een groot publiek te bereiken met zijn al even fleurige schilderijen.
In een ongetwijfeld voor veel geld in Amerika geschoten promotiefilmpje uit 1979 dat op YouTube circuleert, wordt nog gesuggereerd dat Herman Brood zich in het snelle leven van Los Angeles als een vis in het water voelt. Tijdens een tussenstop laat hij een nieuwe tatoeage op zijn schouder zetten: POP, omgeven door een rechthoekje, met daaronder een traan. Een vooruitziende blik? De tatoeage is prominent te zien op de hoes van Go Nutz. Het onuitwisbare souvenir van een Amerikaanse droom die maar geen werkelijkheid wilde worden.
Herman Brood & his Wild Romance is door Music on Vinyl uitgebracht op geel vinyl in een oplage van 750 genummerde exemplaren.
