Publicatiedatum 21-11-2022 Laatst gewijzigd 18-09-2023
In haar lange loopbaan wist de Amerikaanse zangeres zowel haar trouwe country achterban als een internationaal poppubliek aan zich te binden. Ze zong namelijk net zo makkelijk over het idyllische leven op het platteland als over de stadse stress van een ‘9 to 5’ bestaan. We selecteerde tien flonkerende edelstenen uit haar immense oeuvre.
Dolly Parton schitterde als actrice in de comedy 9 To 5 waarin ze een secretaresse speelde die te stellen had met de avances van haar seksistische zwijn van een baas. Vanzelfsprekend tekende ze ook voor de soundtrack van de succesfilm. Het zelfbewuste titelnummer werd een wereldhit en geldt nog altijd als een van de meest succesvolle filmsongs.
Toen een pasgetrouwde Dolly Parton ooit een bezoek aan een bank bracht, merkte ze dat een van de medewerksters met haar echtgenote flirtte. Het voorval inspireerde haar tot het schrijven van Jolene, een liedje over de vrees van een vrouw om haar man te verliezen aan een knappere, jongere dame. Jolene was de naam van een fan die tijdens een optreden het podium was opgeklommen en Dolly Parton om een handtekening had gevraagd. Een prachtig nummer, vooral omdat de zangeres niet klinkt als een potentieel slachtoffer, maar als een sterke vrouw die alles overleeft, wat voor gevolg het geflirt ook heeft. Ze schreef het trouwens op dezelfde dag als die andere wereldhit: I Will Always Love You.
In de wereld van de country is het een goede gewoonte om op gezette tijden een duet op te nemen. Dolly Parton deelde dan ook regelmatig de microfoon met een van haar beroemde collega’s. Island In The Stream werd geschreven door Barry, Robin en Maurice Gibb van The Bee Gees, waarbij ze aanvankelijk Diana Ross voor ogen hadden. Nadat het wat omgewerkt was, kwam het in de dankbare handen terecht van Dolly Parton en Kenny Rogers, die er in 1980 een enorme hit mee hadden. The Bee Gees namen het later zelf ook alsnog op.
Op een wel heel vruchtbare dag in 1973 schreef Dolly Parton dus zowel Jolene als I Will Always Love You. Het tweede liedje was een muzikale afscheidsbrief aan haar muzikale partner en mentor Porter Wagoner. Ze wilde nu echt op eigen benen verder, alleen niet na op een respectvolle manier afscheid van hem genomen te hebben. Het nummer bleek bovendien meerdere levens te hebben. In 1974 scoorde ze er zelf een hit mee. Een nieuwe versie, opgenomen voor de film The Best Little Whorehouse In Texas, schoot in 1982 opnieuw de hitlijsten in. Weer tien jaar later zong Whitney Houston het voor de soundtrack van haar eigen film The Bodyguard, waarmee I Will Always Love You opnieuw een wereldhit werd. In 1995 zette Dolly Parton een derde versie op de plaat, ditmaal als duet met countryzanger Vince Gill. Toch bleef zelfs in het felle licht van deze successen ook nog iets te wensen over voor Dolly Parton: Elvis Presley had het dolgraag opgenomen, maar Colonel Parker eiste de helft van de uitgeversrechten op. Dolly Parton weigerde, met een zwaar gemoed. ‘Maar toen Whitney Houston het nummer coverde, had ik genoeg geld om heel Graceland te kunnen kopen’, zei ze daar later zelf over.
Dolly Parton groeide op in een groot gezin waar altijd een gebrek aan geld was. Het inspireerde haar tot het schrijven van Coat Of Many Colours. Het liedje had als moraal dat je arm kunt zijn, maar tegelijkertijd rijk door de liefde van een warm gezin. Ze componeerde het terwijl ze op tournee was met Porter Wagoner. Omdat er geen schrijfblok voorhanden was, schreef ze de tekst op de achterkant van een bon van de stomerij. Het hing jaren ingelijst aan de muur van het kantoor van de haar collega.
Dolly Parton schreef haar meeste hits zelf. Heartbreaker werd haar echter bezorgd door Carole Bayer Sager and David Wolfert. De ballad was een van de hoogtepunten van het gelijknamige album waarop de zangeres verder geslaagde uitstapjes maakte richting pop en zelfs wat lichtvoetige disco. Alles werd neergezet met het van Dolly Parton bekende enthousiasme, wat ervoor zorgde dat het grote publiek moeiteloos met haar meeging.
Dolly Parton gebruikt voor haar liedjes vaak autobiografische gegevens. Voor Red Shoes greep ze terug op een herinnering aan haar kinderjaren, toen ze zo graag rode schoentjes wilde zoals haar tante Lucille die droeg. Haar moeder gaf ze haar cadeau, een klein gebaar dat haar jonge leven op dat moment glans gaf. Alle kinderen hebben regelmatig zo’n fijn moment nodig, is de moraal van haar verhaal. Red Shoes is te vinden op de soundtrack van de film Dumplin’.
Dolly Parton presenteert zich doorgaans als de sterke en zelfbewuste vrouw, maar ze is zich ook bewust van haar zwakheden. Ze zong daarover in The Seeker, dat ze zelf al eens omschreef als haar gesprek met God. Zoals vaker gebeurde bij haar liedjes, werd ook The Seeker door andere artiesten opgenomen, zoals Merle Haggard en Nelly Furtado. De Engelse popgroep The New Seekers konden het liedje natuurlijk ook niet aan zich voorbij gaan en gaven er in 1976 hun eigen draai aan.
In haar liedjes mijmert Dolly Parton regelmatig over de weldadige rust van het leven op het platteland. Het was de omgeving waarin ze natuurlijk zelf opgroeide. Eerder deed ze dat bijvoorbeeld al met My Tennessee Mountain Home. Voor de film Rhinestone nam ze Tennessee Homesick Blues op, waarbij de hoofdpersoon zich in het drukke New York bevindt en dus des te meer reden heeft om te verlangen naar glooiende vlakten vol tevreden grazende koeien.
Naar verluidt zet Dolly Parton zich nog elke dag aan haar schrijftafel om aan nieuwe liedjes te werken. When Life Is Good Again is een van haar meest recente singles. Ze schreef het midden in de coronacrisis en voor veel wereldburgers het leven krakend tot stilstand was gekomen. De zangeres wilde met When Life Is Good Again een hoopvolle boodschap uitdragen: ooit hebben we ons normale leven weer terug. Dolly Parton bewees met dit liedje nog altijd een geweldige zangeres te zijn, die na een carrière van meer dan 60 jaar nog altijd relevant weet te zijn.
