De spectaculaire comeback van AC/DC

Na in 1979 doorgebroken te zijn met het album Highway To Hell ligt de wereld aan de voeten van de Australische hardrock band AC/DC. Alles verandert als er zich op 19 februari 1980, tijdens een koude winternacht in Londen, een tragedie voltrekt. De band knokt zich echter op een spectaculaire manier terug.

AC/DC is de eerste jaren een succesverhaal volgens het beduimelde rock-‘n’-roll boekje. De band wordt begin jaren 70 opgericht en doorloopt de harde leerschool van het Australische clubcircuit. Opkomende bands worden geacht de kelen dorstig te spelen en vooral veel vermaak te bieden, anders vliegt er glaswerk richting de bühne. Na enkele internationale tournees als support van gearriveerde rockbands breekt AC/DC in 1979 door met het door Robert ‘Mutt’ Lange geproduceerde album Highway To Hell. Het algehele gevoel dat leeft, is dat er nog veel meer inzit voor het Australische vijftal rond de gitaar spelende broers Malcolm en Angus Young – die met dat onafscheidelijke schooluniformpje.

Tekst gaat verder onder de video

Kroegentocht

Dat perspectief verandert dramatisch als zanger Bonn Scott na een nachtenlange kroegentocht door Londen op 19 februari 1980 op 33-jarige leeftijd dood in een geparkeerde auto wordt aangetroffen. Alcoholvergiftiging luidt de weinig verrassende uitkomst. Het is een klap die lang nadreunt in de rockgemeenschap. Want wie moet in vredesnaam die charismatische rebel met zijn gouden tanden, getatoeëerde armen en strakke spijkerbroek vervangen? Hoewel heel wat ambitieuze zangers gretig een vinger opsteken, geeft niemand na het overlijden van het boegbeeld nog een cent voor de toekomst van AC/DC.

Man met de pet

De band blijkt onverzettelijk te zijn. Met de goedkeuring van de nabestaanden van Bon Scott wordt al snel besloten om door te gaan met de band. Terwijl AC/DC zo’n beetje elke zanger kan krijgen die los rondloopt, verbijstert het eigenzinnige gezelschap vriend en vijand door de volstrekt onbekende Brian Johnson in te lijven. Een gedrongen man met een pet en behept met de uitstraling van een Londense taxichauffeur. In alles is hij het tegenovergestelde van zijn kleurrijke voorganger. Maar dat is juist de bedoeling, legt de band later uit. Ze wilden geen imitatie van Bon Scott binnenhalen. Wat ook de doorslag geeft, is dat ze Brian Johnson meteen al een verschrikkelijk aardige kerel vinden.

Geordie

Brian Johnson is in 1980 een dertiger die een leven van twaalf steden en dertien ambachten achter de rug heeft. In de jaren 70 probeert hij het te maken met de derderangs glam rock band Geordie, waar hij een viertal weinig succesvolle albums mee aflevert. Als AC/DC zich meldt, heeft hij de hoop op een leven in de muziek eigenlijk al opgegeven. ‘Omdat ik relationeel weer eens in een dipje zat, woonde ik op m’n 32ste weer bij m’n ouders thuis’, vertelt hij begin 2023 naar aanleiding van de publicatie van zijn autobiografie The Lives Of Brian. ‘Mijn band was op sterven na dood. Ik had mij erbij neergelegd dat mijn toekomst lag in het oplappen van auto’s.’

Compliment

Het is aan een gelukkig toeval te danken dat Brian Johnson in beeld komt voor de positie als zanger van AC/DC. ‘We speelden met Geordie regelmatig een cover van AC/DC’s Whole Lotta Rosie. Toen we in de jaren 70 een keer door Australië toerden, kwamen zowel Angus als Malcolm Young polshoogte nemen. Bon Scott had ik al eerder leren kennen. In 1973 speelde hij met zijn band Fraternity in Engeland in het voorprogramma van mijn groep Geordie. We hebben ’s avonds in een steenkoud hotel samen wat biertjes weggetikt. Een enorm aardige kerel. Later hoorde ik dat hij bij AC/CD regelmatig mijn naam had laten vallen. Ik was iemand die ze in de gaten moesten houden, vond hij. Het was dankzij dat compliment dat ik jaren later, als totaal onbekende zanger, vanuit het niets door AC/DC benaderd werd.’

Bahama’s

De band bivakkeert in het voorjaar van 1980 op de Bahama’s om in de beroemde Compass Point Studio het nieuwe album op te nemen. Brian Johnson levert de teksten; een deel van de muziek is al geschreven als zijn voorganger nog leeft. Opnieuw is Robert ‘Mutt’ Lange aangetrokken om alles in goede banen te leiden. Het album ligt op 25 juli 1980 in de winkel, een half jaar na de dood van Bon Scott. Alle twijfel over de relevantie van de band wordt verpulverd door Back In Black, zoals de plaat gedoopt wordt.

Back In Black

Back In Black is een album waar alles aan klopt. Van de stemmige titel tot de smaakvol vormgegeven zwarte hoes. Net als bij Highway To Hell weet Mutt het beste in de band naar boven te halen. De sound is rauw en toch toegankelijk. Back In Black dankt het monstersucces echter vooral aan de kwaliteit van songs als Shoot To Thrill, Hells Bells, You Shook Me All Night Long, Rock And Roll Ain’t Noise Pollution, Have A Drink On Me en het titelnummer – en de manier waarop ze door Brian Johnson gezongen worden. De man die in zijn vorige leven nauwelijks een dorpskroeg weet te vullen, blijkt opeens een stadionvullende stem te hebben.

Tekst gaat verder onder de video

Top 10 van best verkochte albums

Het succes van Back In Black is overweldigend. De singles worden grote hits en draaien overuren op de internationale rockzenders. Het is echter vooral het album dat voor duizelingwekkende statistieken zorgt. Back In Black schiet overal in de wereld de albumlijsten in, zoals in Australië, Amerika, Engeland, Duitsland, Frankrijk en Canada. Het is bovendien een plaat die in de jaren die volgen blijft verkopen. Vooral in Amerika. Back In Black staat liefst 585 weken in de Billboard Album lijst. Wereldwijd zijn er inmiddels meer dan 50 miljoen exemplaren van de plaat verkocht. Het bezorgt AC/DC een tweede plaats in de top 10 van best verkochte albums aller tijden, net onder Michael Jackson’s Thriller. In het lijstje prijken verder namen van grootheden als Pink Floyd, Eagles, Fleetwood Mac en Meat Loaf. In het jaar dat AC/DC op sterven na dood lijkt, wordt het juist een van de grootste rockbands aller tijden.

Zegen van de familie

Zanger Brian Johnson heeft de afgelopen jaren genoeg tijd gehad om over de verklaring voor dit spectaculaire succes na te denken. ‘Ik denk dat er allerlei factoren meespeelden. De band wist dat dit een cruciaal album was. Het was bepalend voor de toekomst van AC/DC. Die druk haalde het beste in de jongens naar boven. Het publiek zag AC/DC als een band die op een tragische manier hun vriend en zanger was kwijtgeraakt. Ik voelde een enorme waardering voor het feit dat de groep desondanks doorging, zeker omdat het met de zegen van de familie van Bon Scott gebeurde. Ik had destijds veel contact met zijn moeder, een schat van een mens. Ze heeft mij ook aangemoedigd. Het bezorgde ons de kracht en de creativiteit om van Back In Black echt iets bijzonders te maken.’