Op 81-jarige leeftijd toert Bob Dylan nog steeds langs de zalen. Afgelopen week stond hij in Amsterdam en in Londen ter promotie van zijn negenendertigste studio album Rough and Rowdy Ways dat alweer twee jaar oud is. Legacy of Music volger Frank ging bij beide concerten een kijkje nemen.
Bewonderend kijk ik om mij heen. Het meer dan honderd jaar oude theater, gelegen in de Londense West End, ademt alles dat theater zo leuk maakt. De stalles lopen stijl op en twee ringen daarboven maken dat het theater meer dan 2200 stoelen telt. Aan weerszijde van de ringen bevinden zich de VIP loges. Langzaam loopt het vol. De mensen zoemen vol verwachting.
Goudkleurige doeken die het podium omzomen zijn prachtig verlicht. Duke Ellington en Frank Sinatra stonden hier ooit op het hoogtepunt van hun roem en Beatlemania begon er na een TV optreden van The Beatles voor het populaire programma A Sunday Night at the London Palladium.
Even na acht uur gaat het licht uit. Het uitverkochte Palladium juicht en de band begint. Dylan zit achter zijn piano. De houten achterkant van het instrument is dicht en maakt dat we alleen het hoofd van de legende zien. Hij haalt de microfoon naar zich toe en begint met Watching The River Flow, een nummer dat Dylan begin jaren ‘70 opnam met Leon Russell. Verwacht geen exacte kopie van het nummer zoals je dat kent. De arrangementen zijn volledig anders. Op tekst herken je wel of niet het nummer. In een interview zei Dylan op de vraag - waarom hij zijn nummers volledig anders speelt - hij nooit perfecte platen heeft gemaakt en niet de noodzaak ziet om nummers op die manier te reproduceren. Dus ben je geïnteresseerd om de legende Dylan live te zien, met daarbij de behorende verwachtingen van zijn classics, dan kun je bedrogen uitkomen.
Vorige week zondag in de sfeerloze Amsterdamse AFAS Live was er veel gemor over de vele (te)laatkomers, over de mans uitvoeringen en tientallen verlieten dan ook vroegtijdig de zaal. En dan is er zijn rasperige stem. Sommigen vinden dat niet meer kunnen, sommigen vinden het buitengewoon.
Aan het Londense publiek is niet te merken dat er ook maar iets aan Dylan valt aan te merken. Het enthousiasme is groot en bij het vertolken van I’ll Be Your Baby Tonight en Gotta Serve Somebody krijgt de inmiddels 81-jarige Dylan een staande ovatie. Dylan lijkt in zijn nopjes want hij zegt zowaar twee keer thank you, komt naast zijn piano staan en stelt de band even snel voor. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ie dat ook zondag in Amsterdam deed.
Opvallend is dat er in vergelijking met de show in Amsterdam, een gitarist ontbreekt. We kunnen slechts gissen naar de reden. Het doet niets af aan de begeleiding van de band. De ritmesectie is strak en soulful, de gitarist mag af en toe een rif doen en de multi-instrumentalist kleurt professioneel de opengebleven muzikale ruimtes in. Dit alles onder aanvoering van Dylan die heel af en toe een foutje maakt. Het is hem vergeven. De dynamiek die hij krijgt van het enthousiaste Londense publiek neemt hij moeiteloos over, een groot verschil met de show in Amsterdam.
Ook Jimmy Page is onder de indruk van het optreden. Hij probeert na het allerlaatste applaus de zaal te verlaten maar de Dylan liefhebbers zien hun kans schoon en gaan en masse op Page af. Zijn hand wordt geschud en er worden aarzelend schouderklopjes uitgedeeld. Lopend naar de uitgang wordt meerdere malen gezegd dat Jimmy het ook heel goed vond.