Het is op zich al een mirakel dat Ozzy Osbourne na een leven vol drank, drugs en de daarbij behorende brokken nog altijd onder de levenden is. Het is mogelijk nog wonderbaarlijker dat hij anno 2022 gewoon weer voor de dag komt met een album waarop hij ook nog eens springlevend klinkt. Hij maakte Patient Number 9 met beroemde vrienden als Jeff Beck, Eric Clapton, Tony Iommi, Pearl Jam’s Mike McCready en Zakk Wylde. Op drie songs is ook de eerder dit jaar overleden Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins nog te horen.
Op de vorige plaat Ordinary Man leek Ozzy Osbourne de eindigheid diep in de ogen te staren. De plaat kwam dan ook tot stand in een periode dat de zanger meer dan ooit kampte met gezondheidsproblemen. Een griep deed hem op de intensive care belanden en hij maakte bekend aan de ziekte van Parkinson te lijden, om maar een paar beproevingen te benoemen. De voormalige zanger van Black Sabbath leek bezig aan zijn laatste kunstje.
Als een vleermuis met negen levens krabbelde hij voor de zoveelste keer op. Patient Number 9 klinkt als de soundtrack van het feestje om zijn veronderstelde onsterfelijkheid te vieren. Zo strooit Mike McCready in het toepasselijk getitelde Immortal met lekkere Pearl Jam-achtige akkoorden. Het is een vitaal, energiek nummer dat ook het beste uit Ozzy Osbourne haalt. Een van de beste momenten van het album.
Het net als het vorige album door Andrew Watt geproduceerde album kent nog veel meer gastbijdragen. In het titelnummer waarmee de plaat opent, laat Jeff Beck horen waarom hij al decennia door gitaarfanaten op handen gedragen wordt. Wat een solo! In de tekst duikt toch weer het besef van sterfelijkheid door: ‘I'm not getting out alive. I'm not getting out, 'cause I'm patient number 9.’
In vertrouwd klinkende songs als Parasite, Mr. Darkness, Nothing Feels Right en Evil Shuffle wordt Ozzy Osbourne herenigd met de Amerikaanse gitaarkolos Zakk Wylde, waarmee hij enkele van zijn beste albums opnam. Opnieuw laten ze horen hoe goed die stem en dat gitaargeluid combineren. Veel verrassender is de combinatie van Ozzy Osbourne met Eric Clapton in One Of Those Days. Het is vanzelfsprekend een van de meer ingetogen nummers op de plaat, maar ook hier vallen de subtiele licks van de gitaarlegende perfect op hun plaats.
Van een reünie van Black Sabbath zal het nooit meer komen, maar in Degredation Rules komen we toch even heel dichtbij. Tony Iommy leent zijn zware gitaargeluid aan de nog altijd snerpende stem van zijn oude bandmaat. Een nieuwe Black Sabbath-klassieker is het niet, maar iets van die oude magie flakkert toch op. Het is een van de songs waarin Robert Trujillo te horen is, bassist van Metallica, maar ooit lid van Ozzy’s vaste band. Patient Number 9 is extra bijzonder omdat Taylor Hawkins te horen is in drie songs: Parasite, Mr. Darkness en God Only Knows. Het moeten de laatste opnamen zijn van de drummer van de Foo Fighters die eerder dit jaar zo plotseling overleed. De rest van de songs worden gedrumd door Chad Smith van o.a. Red Hot Chili Peppers.
Wat verder opvalt is dat Patient Number 9 ondanks al die gastbijdragen als een echte eenheid klinkt. De gitaristen drukken hun eigen stempel op de nummers, maar de als altijd duistere sfeer van de nummers en de herkenbare stem van Ozzy Osbourne houdt de boel goed bij elkaar. In de songs en teksten voegt hij misschien niets wezenlijks toe aan zijn imposante oeuvre, maar de vitaliteit waarmee hij zingt is niets minder dan spectaculair. Volgens laatste berichten is de zanger van zins nog meer prognoses en natuurwetten te tarten door gewoon weer op tournee te gaan. Ozzy Osbourne: het mirakel van de metal.