Het is een bijzondere dag. Vandaag, 3 september 2022 in de Wembley arena in Londen, is het eerste tribute-concert ter ere van de dit jaar overleden Taylor Hawkins. In en rond het stadion voel je de sensatie, iedereen weet: hier gaat iets bijzonders gebeuren. Vandaag eren de grootste artiesten Taylor met zijn favoriete nummers.

Een van de openers van de show is Liam Gallagher die onder andere Live Forever zingt. We horen het als we richting de Wembley Arena lopen en de toon is meteen gezet. Nu al kippenvel. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt als we de trappen van het stadion aflopen. Het is een indrukwekkend beeld: al die mensen en één gevoel wat door iedereen gedeeld wordt: de liefde voor deze band, voor deze jongens, een warme familie waarvan een belangrijk en geliefd lid zo hard gemist wordt.

We zien een rits aan artiesten voorbijkomen die liefdevolle woorden brengen over Taylor in videoboodschappen (Elton John, Billie Eilish en Finneas, Chad Smith en vele anderen). Josh Homme zingt Let’s Dance met Nile Rodgers op gitaar en doet dat met verve. Wat een goede zanger is Josh.  Jason Sudeikis, vriend van de band die eerder al te zien was in de video van Love Dies Young (en ook een van de hoofdrollen heeft in de serie Ted Lasso), kondigt de artiesten aan. 

Er zijn optredens van Wolfgang van Halen (die zijn tegelijk ook zijn vader eert), Kesha, Chevy Metal en the Coattail Riders. Daarna is het de beurt aan Violet Grohl, jawel Dave’s dochter. Het album Grace van Jeff Buckley was een van Taylor’s favoriete en aan Violet de eer om de nummers Last Goodbye en Grace te brengen. Wat deed ze dat goed, mooi en intens. Een ster in wording. Later op de avond emotioneert ze het stadion door haar versie van Valerie met Mark Ronson aan haar zijde. 

Supergrass was een van Taylor’s favoriete bands en zij zijn er dan ook bij om hem te eren. Josh Homme zingt dit keer Goodbye Yellow Brick Road en heel Wembley zingt mee. Dan is het tijd om te rocken zoals Dave graag wilde. Met Them Crooked Vultures stampt hij het podium aan. The Pretenders volgen waarna AC/DC’s Brian Johnson en Metallica’s Lars Ulrich samen met de Foo’s het stadion uit zijn voegen laten barsten met de AC/DC-nummers Back in Black en Let There Be Rock. Gaat het nog?

We zijn pas halverwege maar wat we tot nu toe hebben gezien en gevoeld is ongekend. Hier wordt muziekgeschiedenis geschreven.  

Every Little Thing She Does Is Magic volgt met The Police’s Stewart Copeland. Vervolgens Rush en ja hoor Queen. We Will Rock You. Brian May verlicht Wembley met Love Of My Life. Wat een pracht. En ook de mooie herinneringen aan Taylor worden gedeeld.

Dan is het tijd voor Taylor’s eigen Foo Fighters. De set wordt afgetrapt met Times Like These en Dave breekt en wij met hem. Het publiek tilt hem weer op en troost. Wat een emotie, je voelt het aan alles. Alle grote hits komen voorbij met op drums onder meer Travis Barker, Rufus Taylor (drummer van The Darkness en de zoon van) en het jonge talent Nandi Bushell. En ineens is daar Paul McCartney op het podium. Hij speelt Oh! Darling en Helter Skelter. Raap me op!

Dave zingt het prachtige Aurora en bij My Hero kruipt Shane Hawkins achter het drumstel, de 16-jarige zoon van Taylor. Ik heb het te kwaad, dat ventje wat vol vuur en passie al zijn emoties eruit ramt op de drums, die zijn grote voorbeeld en vader moet missen. Het is hartverscheurend en tegelijkertijd hartverwarmend om te zien hoe liefdevol Dave blikken uitwisselt met Shane.

Dave sluit solo af met een aangrijpende versie van Everlong. 50 Nummers in 6 uur, wat een legendarische avond, wat een mooie verhalen, zoveel liefde, wat was hij speciaal en wat wordt hij gemist. It's times like these you learn to love again.

Tekst: Lobke