Natuurlijk begint het verhaal met Wham! – het duo met Andrew Ridgley – dat begin jaren tachtig de hitlijsten in vuur en vlam zet met singles als Young Guns (Go For It), Wham Rap! (Enjoy What You Got), Club Tropicana, Wake Me Up Before You Go-Go, Freedom, Last Christmas en I’m Your Man. Ze laten het aan anderen om te zingen over het Engeland van Thatcher en de dreiging van de Koude Oorlog; Wham! levert een uitgelaten soort escapisme. Dansen in plaats van somberen. Zanger George Michael – witte shorts, mogelijk nog wittere tanden en een weelderig opgeföhnde coupe soleil – is daarvan de oogverblindende verpersoonlijking.

Wie het succesverhaal een beetje volgt, weet dat het einde van Wham! een kwestie van tijd is. George Michael is de jongen met de hevig brandende ambitie, het immense talent, het fraai geboetseerde hoofd, het lenige lijf en het stadions vullende charisma. Daarbij vergeleken is Andrew Ridgley een muurbloempje dat zich door alles laat meeslepen. Met een optreden in een volgepakt Wembley Stadion in Londen wordt in de zomer van 1986 afscheid genomen van 78.000 hevig treurende fans.

Het is voor George Michael een sprong in het diepe. Het is geen vanzelfsprekendheid dat er na het einde van Wham! een glanzende solocarrière op hem wacht. Het is jaren voordat Robbie Willams na Take That dezelfde stap zal zetten. Het succes arriveert echter meteen. Zijn in 1987 verschenen solodebuut Faith levert wereldwijd zelfs zeven singlehits op met I Want Your Sex, Faith, Father Figure, Hard Day, One More Try, Monkey en Kissing A Fool. Er is ook nog eens veel lof voor de snelheid waarop de Britse zanger zich in muzikaal opzicht ontwikkelt. De popsongs hebben een muzikale diepte waar hij zich met Wham! nooit aan had gewaagd.

In de documentaire vertelt George Michael onverbloemd over zijn ambitie. Vooral in de aanloop naar Wham! is hij bezeten door de drang om bekend te worden, op wat voor een manier dan ook. Terwijl het succes van Faith van hem een nog grotere ster maakt dan hij als Wham!-lid al was, dient zich daar ook meteen de keerzijde van aan. Hem bekruipt het gevoel dat zijn sterrenstatus hem belemmert zich te ontplooien, als muzikant en als mens. Zo ontwijkt hij vragen over zijn seksualiteit uit angst dat de waarheid – dat hij gay is – niet goed zal vallen bij het behoudende deel van zijn publiek en de media.

Hij voelt daarnaast de druk van zijn platenmaatschappij Epic die hem wil blijven marketen als een plooibare tieneridool, inclusief de pakkende pophits die daarbij horen. De onvrede leidt tot zijn tweede soloplaat die hij de alles zeggende titel Listen Without Prejudice Vol. 1 meegeeft. Het is het werkstuk van een zanger, songschrijver en muzikant die serieus genomen wil worden. De muziek moet dan ook het werk doen, vindt hij. Op de voorkant van de hoes ontbreken zijn foto, naam en de albumtitel – marketingtechnische doodzonden. De zanger meldt zijn label ook dat hij niet beschikbaar is voor promotieactiviteiten. Zoals hij ook zijn gezicht niet wil laten zien in de clips. Voor de video bij Freedom! ’90 worden vijf vrouwelijke topmodellen ingevlogen: Naomi Campbell, Linda Evangelista, Christy Turlington, Tatjana Patitz en Cindy Crawford. Een voor die tijd revolutionaire zet, met een gepeperd prijskaartje.

In 1992 is hij tijdens The Freddie Mercury Tribute Concert in de Wembley Arena een van de weinige zangers die vocaal in de buurt van de betreurde zanger komt, zoals hij vooral in de geweldige uitvoering van Somebody To Love laat horen. Hij geeft een extra gospelachtige dimensie aan het nummer dat vol overgave door hem gezongen wordt. In Freedom (Uncut) verklapt hij waarom hij zo goed was. ‘De andere artiesten hadden een halve dag gerepeteerd, ik vijf dagen.’ In de documentaire vertelt hij dat er naast de dood van Freddie Mercury een extra verklaring is voor zijn hartstochtelijke zang: zijn vriend, de Braziliaanse kledingontwerper Anselmo Feleppa, lijdt ook aan Aids en wacht hetzelfde lot als de Queen-zanger. De tragiek is extra diep omdat George Michael er niet publiekelijk om kan treuren. De relatie is nog een zorgvuldig bewaard geheim.

Hoewel zijn tweede album een nieuwe artistieke en commerciële triomf is, verzuurt zijn relatie met zijn platenmaatschappij verder, vooral omdat George Michael zich onbegrepen voelt. En omdat er naar zijn smaak te weinig aan gedaan wordt om het album op radio en tv te promoten. De zanger stapt vervolgens naar de rechter om het platencontract te laten ontbinden. Een zaak die zich lang voort zal slepen en waar alle betrokkenen in de documentaire schuldbewust op terugblikken. Het had nooit zo uit de hand mogen lopen.

George Michael verliest de zaak, maar vind David Geffen op zijn weg als de reddende engel. De Amerikaanse platenbaas koopt het contract af, haalt hem binnen bij Dreamworks (en Virgin in Europa), waar – na veel vertraging – in 1996 het album Older uitkomt. Zijn momentum is gelukkig nog niet vervlogen, want zijn derde soloplaat is een nieuw succes. En dat terwijl hij opnieuw extra diepte aan zijn teksten en muziek geeft. De teksten zijn serieuzer, de muziek is melancholiek en bij vlagen jazzy, terwijl er meer traditionele instrumenten gebruikt werden – in plaats van de synthesizers van voorheen. Een van de vele hoogtepunten is Jesus To A Child, zijn eerbetoon aan de in 1993 overleden Anselmo Feleppa.

De laatste decennia van zijn leven flitsen voorbij in de documentaire. Zijn arrestatie vanwege seksuele avances richting een – naar blijkt – undercoveragent in een openbaar toilet in Los Angeles, wordt aangestipt. Zijn drank- en drugs problemen komen echter niet aan bod. Zijn verzoening met Epic alias Sony blijft onvermeld, waar hij in 2004 zijn artistieke comeback en zwanenzang Patience uitbrengt. Zoals ons ook de beelden bespaard blijven van de zwaarlijvige artiest in zijn nadagen. Het doet er ook niet toe. Freedom (Uncut) houdt de focus op de essentie: die van een ambitieuze en getalenteerde artiest die opkwam voor zijn persoonlijke en artistieke vrijheid.