De jaren 90 van de vorige eeuw was een goede tijd voor alternatieve gitaarrock. Denk alleen maar aan wat er allemaal uit Seattle kwam. Chicago bracht ons The Smashing Pumpkins, dat vooral popgeschiedenis schreef met het geweldige drietal albums Gish (1991), Siamese Dream (1993) en het epos Mellon Collie And The Infinite Sadness (1995). Zanger en gitarist Billy Corgan viert deze week zijn 55ste verjaardag. Een feestelijke aanleiding voor een lijstje van 10 verpletterende Pumpkins-tracks.
Na de I Am One was dit de tweede single ooit van The Smashing Pumpkins. De kwaliteit van het nummer zorgde ervoor dat een tussen Amerikaanse platenmaatschappijen een hevige strijd ontbrandde om de band rond Billy Corgan binnen te halen. De groep tekende uiteindelijk bij Caroline, waar in 1991 het debuut Gish uitkwam. Het bevatte een nieuw opgenomen versie van Tristessa, waarvan de titel trouwens een verwijzing was naar de gelijknamige novelle van de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac.
Wie na het debuut nog niet overtuigd was, kom er na het belangrijke tweede album Siamese Dream niet meer omheen: The Smashing Pumpkins was een van de beste gitaarbands van het moment. Een van de vele topnummers op die plaat was Mayonaise – dat in het Engels officieel met twee n-en gespeld moet worden, maar wie zijn wij om daarover te vallen. Een prachtig opgebouwd nummer, dat nog eens duidelijk maakte wat een geweldige componist Billy Corgan was. Het gepiep in het nummer wordt voortgebracht door een goedkope gitaar die de zanger toen net gekocht had, terwijl de titel geïnspireerd was door een pot mayonaise die hij in zijn koelkast zag staan. Soms is het leven zo eenvoudig.
De torenhoge verwachtingen die het succes van het debuut Gish opriep, deprimeerde Billy Corgan. De band werd daarnaast geplaagd allerlei interne problemen, van verslavingen tot relationele troebelen. De duistere gedachten die het allemaal opriep, verwerkte de zanger in het bloedmooie Today. Een van de hoogtepunten van Siamese Dream.
Corgan vertelde later dat hij Disarm schreef op dezelfde dag dat Today uit zijn pen vloeide. De teksten hebben dan ook dezelfde duistere toon, waarbij de zanger ditmaal zong over de moeizame relatie met zijn ouders. Opnieuw wist hij schitterende melodieën te vinden om zijn naakte emoties in te verpakken.
Zonder de albums te kort te doen, is Mellon Collie And The Infinite Sadness het magnum opus van The Smashing Pumpkins. Een overweldigende dubbel-cd (en 3-lp set) gemaakt door een band op het top van z’n creativiteit. Er werden zelfs zoveel songs geschreven, dat er handenvol geschrapt moesten worden. De vloedgolf aan nieuwe liedjes werd ingeleid met Zero. De titel daarvan prijkte ook op het T-shirt waarin Billy Corgan destijds vaak optrad.
Na een kort instrumentaal themaatje was Tonight, Tonight het nummer waarmee Mellon Collie And The Infinite Sadness echt aftrapte. Het is een stevig georkestreerd nummer, waarvoor Billy Corgan de inspiratie opdeed bij Cheap Trick – een van zijn favoriete groepen. In de tekst blikt de zanger terug op een moeilijke jeugd, waar hij toch het geloof in zichzelf niet verloor. Een zwaar thema dat zijn weg vond dit mooi gearrangeerde nummer.
‘The world is a vampire…’ Siamese Dream had rocksterren gemaakte van de leden van The Smashing Pumpkins. Bullet With The Butterfly Wings was een van de songs die Billy Corgan als reactie daarop schreef. Een dynamisch rocknummer, waarin hij schetste hoe hij omringd werd door een wereld die hem als een vampier leegzoog. Hij dreef met Jezus-achtige symboliek (‘Tell me I'm the chosen one…’) ook de spot met zijn pas verworven rocksterrenstatus.
De laatste van de liefst 56 nummers die Billy Corgan schreef voor Mellon Collie And The Infinite Sadness. De zanger zelf beschouwde het als een van de belangrijkste songs van het album. De tekst en de titel gaan over het bewuste jaar 1979, waarin hij als 12-jarige voelde hoe hij langzaam van kind naar de volwassenheid toegroeide. Een terugblik op eenvoudiger tijden die de nostalgische clip meekreeg die het verdiende.
Het duurde lang voor The Smashing Pumpkins voor de dag kwamen met de belangrijke opvolger van Mellon Collie And The Infinite Sadness. Opnieuw was het een album dat niet zonder slag en stoot tot stand kwam, wat te horen was aan de ingetogen toon van de teksten. In muzikaal opzicht was het met de introductie van drumloops en andere elektronica een regelrechte breuk met het gitaarverleden van de groep. Veel fans haakten af, maar een nummer als Ave Adore liet horen dat Corgan het schrijven van sterke songs nog altijd niet verleerd was.
Het later werk van the Smashing Pumpkins heeft misschien niet de impact van de klassiekers. Het zijn ook andere tijden. Toch bevatten ook die albums genoeg pareltjes. De inspiratie voor Tarantula kwam uit een wel heel onverwachte hoek: het was bedoeld als een soort ode aan de Duitse hardrock band Scorpions, waar Billy Corgan kort daarvoor had samengewerkt. Het leverde geen nieuwe Wind Of Change op, maar een energieke, robuuste rocksongs inclusief gierende gitaarsolo uit de Uli Jon Roth school.