Deze week zou hij 80 geworden zijn als hij niet op 27 oktober 2013 overleden was. Lou Reed heeft ons veel geweldige muziek achtergelaten. We maakten een kleine selectie van zijn solowerk: tien van zijn beste songs, drie essentiële albums en een plaat waar je het beste met een boogje omheen kan lopen.
Lou Reed was aan de ene kant de man van de harde, duistere gitaarsongs, maar hij had ook een voorliefde voor toegankelijke pop. Zoals hij liet horen met Satellite Of Love. Hij schreef het al in de nadagen van The Velvet Underground, zijn oude band. In die periode werd er zelfs een eerste demo opgenomen. Het gaat over een man die lancering van een satelliet op tv kijkt, terwijl hij verscheurt wordt door jaloezie omdat hij bedrogen wordt door zijn vriendin.
De hit die zijn comebackalbum New York opleverde. Het nummer gaat over de schrijnende tegenstelling tussen arme en rijk zoals die in het straatbeeld van de grote Amerikaanse steden te zien is. Twee decennia na The Velvet Underground bleek Lou Reed nog altijd relevant te zijn.
Het nummer waarmee Lou Reed altijd geassocieerd zal worden. Niet alleen omdat het zijn grootste hit was. Het bevatte thema’s – drugs, prostitutie, seks en transgenders – die vaker terugkwamen in zijn werk. Walk On The Wild Side was tegelijkertijd zo’n toegankelijk nummer, dat heel wat programmasamenstellers voorbij gingen aan de tamelijk expliciete tekst.
Het titelnummer van zijn album uit 1978. Het ontpopte zich als een suite die uiteenviel in drie delen, met een mannelijke prostituee en een drugsdealer als hoofdpersonen. Het album werd opgenomen in de Record Plant studio in New York, waar op dat moment Bruce Springsteen werkte aan zijn Darkness On The Edge Of Town album. De zanger leverde een gesproken bijdrage aan het derde deel van de suite. Vanwege contractuele bepalingen, werd zijn naam echter niet op het album vermeld.
Lou Reed bewees met Perfect Day opnieuw een volmaakt popliedje te kunnen schrijven. Volgens een van de lezingen werd Lou Reed ertoe geïnspireerd na samen met zijn verloofde een zomerdag in het Central Park in New York te hebben doorgebracht. Het zou echter ook verwijzen naar de totale ontspanning na een shot dope. Die laatste interpretatie zorgde er in elk geval voor dat het opgenomen werd in de soundtrack van het drugsdrama Trainspotting.
Het titelnummer en slotakkoord van zijn laatste album van de jaren zeventig. Het is een indrukwekkend, liefst negen minuten durend nummer dat tot zijn minst toegankelijke werk behoort. Een van de hoofdrollen is weggelegd voor de onbekommerd tetterende trompettist Don Cherry. Met een monotoon voorgedragen tekst over een acteur die zijn eigen dood tegemoet springt, was het toch weer een echt Lou Reed nummer.
Het onvolprezen album Transformer opende met deze robuuste rocksong. Andy Warhol zorgde voor de inspiratie. Hij vroeg Lou Reed ooit waarom hij geen song met als titel ‘Vicious’ wilde schrijven. Toen de zanger vroeg wat hij daarmee bedoelde, reageerde Warhol met: 'oh, you know, vicious like I hit you with a flower.' Waarmee de Lou Reed het vertrekpunt voor zijn tekst te pakken had. Met heerlijk gitaarwerk van Bowie-gitarist Mick Ronson.
De teksten van Lou Reed zijn nogal eens voor meerdere interpretaties vatbaar, maar Waves Of Fear lijkt vooral te gaan over de angstaanvallen die volgen op het afkicken van drugs. Lou Reed, ongetwijfeld een ervaringsdeskundige, zingt het heel intens. Niet onvermeld mag blijven de heftige gitaarerupties van Robert Quine.
Wanhoop vertaald naar een popsong. How Do You Think It Feels is een van de vele hoogtepunten van het destijds zo onderschatte Berlin-album.
Als tiener worstelde Lou Reed met mentale problemen. Het bracht zijn ouders ertoe om hem onder te brengen in een psychiatrische inrichting, waar hun zoon blootgesteld werd aan elektroshocktherapie. Het was een voor hem traumatiserende ervaring waarop hij jaren later terugblikte in het indringende Kill Your Sons, een van de beste nummers op zijn Sally Can’t Dance album.
Transformer (1972)
Na het einde van The Velvet Underground tuimelde Lou Reed in een diep gat. De muzikant ging zelfs weer bij zijn ouders wonen, om in huiselijke omgeving zijn wonden te likken. Het was zijn collega en bewonderaar David Bowie die hem uit zijn isolement lokte. Hij produceerde, samen met gitarist Mick Ronson, deze tweede soloplaat, die Lou Reed een spectaculaire comeback bezorgde.
Berlin (1973) Het verhaal van een gedoemde driehoeksverhouding tegen het grimmige decor van een verdeeld Berlijn leverde een van de meest deprimerende rockalbums uit de popgeschiedenis op. Lou Reed maakte het mest producer Bob Ezrin, die een stevig stempel drukte op de weelderige arrangementen. Berlin was bij verschijnen geen succes. Het verkocht slecht en uit de recensies klonk vooral onbegrip. Rolling Stone bestempelde het album zelfs tot een ‘ramp’. In de loop van de jaren gingen de ogen en oren toch open. Inmiddels wordt de diepzwarte rockopera gerekend tot het beste en meest indringende werk van Lou Reed.
New York (1989) De jaren tachtig waren in artistiek opzicht lastig geweest voor Lou Reed, maar hij sloot het decennium af met een van de beste albums uit zijn loopbaan. Hij keerde terug naar de puntige rocksound die hem op het lijf geschreven was en koppelde die aan diepgravende teksten die zich lieten lezen als essays over personen en gebeurtenissen uit het Amerikaanse verleden en heden.
Metal Machine Music (1975)
Het is nooit helemaal duidelijk geworden wat Lou Reed dreef om Metal Machine Music te maken. Was het een wanhoopspoging om van zijn platencontract af te komen? Of dacht hij dat er echt een publiek was voor vier plaatkanten vervormde gitaarklanken, waarin geen enkele structuur te ontdekken was? Het werd destijds niet serieus genomen, maar in de loop van de jaren kreeg het toch een soort cultstatus. In 2002 voerde Lou Reed het zelfs uit tijdens een muziekfestival in Berlijn. Wie anderhalf uur geluid van kruiend ijs in huis wil halen, weet waar het te vinden is.