“Dat was er zeker. Curtis Lee en Pretty Little Angel Eyes. Ik heb geen idee waarom, maar het was een openbaring voor mij. Ik raakte buiten mijzelf toen ik het hoorde. Mijn bloed ging… nu ja, ik werd er helemaal gek van. Ik wilde de wereld omarmen. Ik hield opeens overal van. Het was bijna een soort Boeddhistisch iets. Zo’n impact had dat liedje. Het was echter alleen de muziek, ik had geen connectie met de artiest. Dat veranderde toen The Beatles optraden in de Ed Sullivan Show, op 9 februari 1964. Ik ervoer dat alsof ik blootgesteld werd aan een andere wereld. Of alsof er een ruimteschip in het park in de buurt geland was…”

“Omdat het een groep was. In Amerika waren we gewend aan zangers en orkesten. Dit was een band. Niet een gozer die in het spotlight stond, maar vier gasten, met een heel nieuwe manier van communiceren. Het was een groep, een bende, een vriendenclub, een familie, een community. En ik wilde deel uitmaken van een community. The Beatles openden die wereld voor mij, alleen voelde ik niet dat ik er voor uitgenodigd werd. Tegen de tijd dat wij ze ontdekten, waren ze al te goed. Hun koortjes, hun bewegingen, hun kleding, alles was perfect. Je moet je realiseren dat toen zij in onze levens kwamen, ze al halverwege hun loopbaan waren. Ze waren eind jaren vijftig begonnen en in 1969 was het alweer zo’n beetje voorbij. Vier maanden laten volgden The Rolling Stones. Zij openden pas echt de deuren. Zij hadden geen koortjes en hun haar zat in de war. Ze hadden allemaal verschillende kleren aan. En wat misschien nog wel het belangrijkst was: Mick Jagger was de eerste persoon die ik zag in de showbusiness die niet glimlachte. Het betekende dat dit geen showbusiness was, maar een manier van leven. Zij waren de zendeling van soul, rhythm-‘n-blues and rock-‘n-roll. Zij vertegenwoordigden boven alles lifestyle. Ik wilde die lifestyle. Een paar jaar eerder was ik al begonnen met gitaarspelen. Mijn grootvader leerde me wat liedjes spelen uit een klein dorpje in Calabrië, in Italië, waar hij vandaan kwam. Na The Beatles was ik echter vastbesloten. Ik wilde deel uitmaken van deze gekke, wilde wereld.”

“Niet zo vaak als ik als ik zou willen. Het is een luxe die ik op dit moment niet heb omdat ik vaak onderweg ben. Het past gewoon niet bij de manier waarop ik nu leef. Noodgedwongen luister ik veel online, om op die manier bijvoorbeeld songs voor mijn radiostation te beoordelen. Het is wel zo dat ik tijdens mijn tournees regelmatig platenzaken inschiet om te kijken wat er aangeboden wordt. Ik loop zelden met legen handen de deur uit. De omvang van mijn verzameling is door de jaren heen behoorlijk gefluctueerd. Ooit had ik erg veel, maar tijdens verschillende verhuizingen is veel verdwenen. Ik ben ook zo’n type dat veel weggeeft. De laatste tijd groeit mijn collectie echter weer. Ik ben daarbij heel blij met de comeback van vinyl.”

“Wat mij enorm stoort aan streaming is het ontbreken van credits. Ik ben daarom blij dat jongeren weer albums kopen. Dankzij de credits en bandfoto’s kunnen ze zien dat het mensen van vlees en bloed zijn die dat album gemaakt hebben. Het vergt doorgaans een heel dorp om een album te maken. Vinyl zal nooit meer zo belangrijk worden als het ooit was, maar de comeback is het meest gezonde dat de industrie de afgelopen tien jaar is overkomen.”

“Ik was ooit een spreker op een conventie waar het over de problemen in de muziekwereld ging. Iedereen was in paniek. Het eind van de hele industrie zou aanstaande zijn. Aan het slot van mijn voordracht vertelde ik mijn gehoor dat ik de oplossing in handen had. ‘Hier is het’. Ik hield een vinyl album omhoog. ‘Ik heb dit ding uitgevonden. Je kunt het niet stelen.’ Misschien heeft iemand er nota van genomen.”  

“Dat is juist en de afgelopen 25 jaar probeer ik iets daarvan te herstellen, met mijn label en mijn radiostation. Hoe kunnen mensen zich spiegelen aan iets groots en geweldigs als ze er geen toegang toe hebben? Ik had een radiostation voor ogen dat de beste muziek draaide die ooit gemaakt is, in combinatie met nieuw werk. We willen mensen een kans geven. In twintig jaar hebben we de luisteraars kennis laten maken met 750 nieuwe groepen en artiesten. Ik wil geweldige popmuziek weer terugbrengen in de mainstream. Daarom ben ik ook betrokken bij schoolprojecten. Dat is de reden waarom ik een radiostation en een zender heb. De laatste tijd praat ik met de keten van Hard Rock Cafés om daar een live circuit voor jonge groepen van te maken. Ze hebben al het podium en de versterkers. Bands kunnen van het ene naar de volgende Hard Rock Café reizen. Ik ben ook druk bezig met een televisieshow waarin bands op weg geholpen worden.”

“Dat is ook zo. Omdat het magisch is. Het ritme van een liedje is onze hartslag. Haal een paar stemmen en een paar instrumenten bij elkaar en wat je vaak hebt, is meer dan de individuele componenten. Het is echt, maar het is ook lastig om uit te leggen. Het overstijgt ons intellect. En dat is prima, want in het geval van religie heb je wat mystiek nodig.”

“Absoluut. Rock is een fenomeen dat met uitsterven wordt bedreigd. Het Soulfire album uit 2017 was een keerpunt. Op de albums daarvoor lag de focus op politieke thema’s en ideeën. Muziek fungeerde als decor, het was een soort soundrack. Het was ondergeschikt aan de teksten. Het was vooral functioneel. In de jaren tachtig maalde niemand om politiek. Iedereen vond dat Reagan God was, behalve ik. Ik vond dat we de aandacht moesten vestigen op een paar zaken die heel erg verkeerd waren, zoals die situatie in Zuid-Afrika. Op dit moment voel ik die drang niet zo. Het is zo duidelijk wat er allemaal scheef zit, dat ik mijn publiek een soort schuilplaats wil bieden. We moeten onszelf reinigen en de geestelijke kracht verwerven om te leren omgaan met de waanzin van de wereld waarin we leven.”

“Ja, ik ben niet kleingeestig, maar ik begrijp de moderne wereld niet. Ik doe mijn best om elk jaar iets mee te krijgen van de MTV Music Video Awards. Na een uurtje zet ik meestal de TV weer uit. Ik heb medelijden met de huidige generatie. Wij hadden The Beatles, The Stones, The Kinks, The Who, Sam and Dave, Otis Redding, The Temptations… En kijk wat zij hebben. It’s fucking sad.”

“Daar is een goede reden voor. Ik ben opgegroeid in de renaissance periode van de popmuziek, die duurde van de jaren vijftig tot de vroege jaren zeventig. Het rocktijdperk begon met Like A Rolling Stone van Bob Dylan en eindigde in 1994, met de dood van Kurt Cobain. In die jaren is enorm veel goede muziek gemaakt en popmuziek werd big business, maar de jaren zestig blijven mijn favoriete tijdperk. De beste muziek werd in de jaren zestig op singles uitgebracht. In die tijd was de commercieel meest succesvolle muziek ook de beste muziek. Tegenwoordig wordt met de succesvolste muziek gemikt op de grootste gemene deler. Ik weet dat er nog steeds geweldige bands zijn, maar het is moeilijk voor ze om op te vallen. Daarom ben ik betrokken bij al die projecten. Het is mijn missie om voor hen weer een gezonde omgeving te creëren.”

1)         The Beatles – She Loves You

2)         The Rolling Stones – Tell Me

3)         The Pretty Things – Midnight To Six Man

4)         The Creation – Making Time

5)         The Kinks – Till The End Of The Day

6)         The Dave Clark Five – Bits And Pieces

7)         The Hollies – Look Through Any Window

8)         The Searchers – Have You Ever Loved Somebody

9)         The Animals – We Gotta Get Out Of This Place

10)       The Swinging Blue Jeans – Hippy Hippy Shake 

Dit is een bewerkte versie van het interview uit het boek Passion for Vinyl II van Robert Haagsma.