John Cale's herschrijving van Leonard Cohen's Hallelujah (voor de compilatie I’m Your Fan) raakte een gevoelige snaar waardoor al snel andere artiesten aan de deur stonden om hun eigen versie van ‘Hallelujah’ te doen. Na Buckley's cover van het nummer, dat na zijn vroegtijdige dood nog een extra laag van buitenaardsheid kreeg, werd het nummer in minder dan tien jaar bijna 300 keer gecoverd. Volgens Cale werd Cohen moe van de populariteit van zijn creatie. "Hij zei: 'Ik wil geen nieuwe versies van 'Hallelujah' meer horen! Laten we het verbieden!’”

Origineel: Leonard Cohen (Album: Various Positions 1984)

Lauryn Hill en haar companen Wyclef Jean en Pras maakten een geheel eigentijdse mid-nineties versie met de aangepaste titel: Killing Me Softly. Het werd dé zomerhit van 1996. Ene Charles Fox componeerde begin jaren zeventig de muziek van het origineel, Norman Gimbel voorzag het van een tekst en zangeres Lori Lieberman bracht het in 1972 op plaat uit, maar het stierf in schoonheid. Een jaar later kreeg het alsnog grote bekendheid door de versie van Roberta Flack.

Origineel: Lori Lieberman (Album: Lori Lieberman 1972)

De band uit Sydney gooide de R&B-funk van Outkast overboord en verving deze met de akoestische gitaar en de perfecte afstemming van zanger Graig Nicholls om zodoende een ​​moderne rockballad te creëren.

Origineel: Outkast (Album: Stankonia 2000)

Bob Dylan's originele verhaal over revoluties bevatte teksten die boeiender waren dan de muziek, maar toen Hendrix die Dylan’s woorden combineerde met een even dramatische instrumentatie, veranderde het nummer in een geweldige strijdkreet.

Origineel: Bob Dylan (Album: John Wesley Harding 1967)

Deze ingetogen versie van de Oasis-hit had alleen Adams zangerige zang en een akoestische gitaar nodig om het nog verder te verheffen. Noel Gallagher gaf zelf toe na een Ryan Adams optreden in Manchester: 'You can have that song man, 'cos we never got it right.

Origineel: Oasis (Album: (What's the Story) Morning Glory? 1995)

Een enorm aangrijpende vertolking van het luidruchtige Nine Inch Nails-nummer waarop Cash zijn vocale voetafdruk achterlaat vanuit een levenslange ervaring.

Origineel: Nine Inch Nails (Album: The Downward Spiral 1994)

Het wereldwijde succes van de definitieve, tranentrekkende break-up versie van O'Connor werd geschreven door Prince voor The Family (onderdeel van zijn Paisley Park-stal). Het zette het kleine genie uit Minneapolis opnieuw boven de partijen als iconische liedjesschrijver.

Origineel: The Family (Album: The Family 1985)

Iedereen die uit de bioscoop kwam en de film Donnie Darko had gezien, was dol op de minimalistische Tears For Fears-cover waarmee de film werd afgesloten. Andrew & Jules gaven het nummer opnieuw vorm en betekenis voor een nieuwe generatie, zo ver mogelijk verwijderd van de synth-stijl uit de jaren 80.

Origineel: Tears For Fears (Album: The Hurting 1983)

Van een heavy metal band zoals Disturbed verwacht je bij een cover een portie gezonde agressiviteit. Het liefst scheurende gitaren, een dubbele bas-drum en een gruntende zanger. Niet bij deze cover. Frontman David Draiman:”We wilden de kwetsbaarheid laten horen.” De versie werd in 2015 als single uitgebracht en schoot in Amerika de Hot 100 binnen en piekte op #42. Deze Sound Of Silence staat inmiddels hoger in de Top 2000 dan het origineel van Simon & Garfunkel.

Origineel: Simon & Garfunkel (Album: Sounds Of Silence 1966)

Marc Almond ontdeed het Gloria Jones-nummer uit de jaren 70 volledig van de funk waarbij de sympathieke blazers en de ploffende baslijnen werden weggesneden. Die leegte werd echter opgevuld met het gedeelte leidend naar het refrein waarin de toevoeging van het (vermoedelijk) synthesizer strijkje het dramatische effect absoluut verhoogde. Bovendien paste de drums uit de drum-machine perfect bij de technische innovaties die de jaren 80 zou kenmerken.

Origineel: Gloria Jones (Single: Tainted Love 1965)