De invloeden van de Britpop waren heel divers, in interviews haalden muzikanten vaak heel verschillende namen aan. Die van The Beatles viel doorgaans het vaakst, op de voet gevolgd door die van The Kinks en de vroege Pink Floyd. In Britpopkringen werd er ook vaak vol lof gesproken over de puntige popliedjes zoals de uit Wales afkomstige groep XTC die vooral in de jaren zeventig en tachtig maakte. Liam en Noel Gallagher van Oasis staken nooit hun bewondering voor de lawaaierige glamrockband Slade onder stoelen of banken. Sterker nog, als eerbetoon namen ze ooit een puike versie op van Cum On Feel The Noize. “Zonder Slade hadden wij niet bestaan”, zei Noel Gallagher ooit. Heel bepalend voor het ontstaan was daar naast de creatieve explosie die zich in de jaren tachtig in Manchester voltrok met groepen als New Order, The Stone Roses, Happy Mondays en Inspiral Carpets. Noel Gallagher – hij weer – was zelfs ooit roadie van die laatste band. Het nummer waar veel van de latere Britpop al in gevangen zat, was toch wel het wonderschone There She Goes van The La’s uit 1990.

Ere wie ere toekomt: het was dankzij het typisch Amerikaanse fenomeen grunge dat de gitaren begin jaren negentig weer het hoogste woord hadden in de popmuziek. Engeland haakte al snel in, waarbij de eerste hits in het voorjaar van 1992 gescoord werden door Blur met Popscene en Suede met The Drowners. Het was deze bands er veel aan gelegen om zich juist te onderscheiden van de Amerikaanse groepen, waarbij als vanzelf teruggegrepen werd op de muziek, thematiek en de looks van de typisch Britse muziektraditie, vooral die van het swingende Londen van de jaren zestig. Al snel bleek daar een enorm publiek voor te bestaan. Eerst in eigen land, later in Europa, Amerika bezweek nooit echt voor de Britpop. Het titelloze eerste album van Suede ontpopte zich in 1993 tot het snelst verkopende debuut in de geschiedenis van de Britse popmuziek. Modern Life Is Rubbish, het tweede album van Blur, werd ook een groot succes. In korte tijd dienden zich vele tientallen nieuwe bands aan, zoals Elastica, The Auteurs, James, Shampoo, Echobelly, Menswear en het al veel langer bestaande Pulp. De groep die in korte tijd alle aandacht naar zich toe trok, was afkomstig uit Manchester. Oasis bracht in augustus 1994 het eerste album Definately Maybe uit. Opwindende optredens, spraakmakende interviews en een korte run van geniale singles – Supersonic, Shakermaker en Live Forever – hadden de weg in voorgaande maanden effectief geplaveid: het record van Blur werd verpletterd. Het succes daarvan werd een jaar later alweer overtroffen met (What’s The Story) Moring Glory?, dat de geschiedenis in zou gaan als het best verkochte album van Engeland in de jaren negentig. Het hield het 500 weken, een slordige tien jaar, vol in de Britse albumlijst. Twee optredens bij Knebworth in augustus 1996 voor in totaal een kwart miljoen fans maakte nog eens duidelijk hoe immens groot Oasis en Britpop inmiddels waren. Er hadden overigens liefst 2.5 miljoen mensen ingetekend voor een ticket…  

Britpop was ook een wereldje waarin de ego’s regelmatig botsten. Vooral zanger Liam Gallagher van Oasis haalde regelmatig de kranten en bladen met zijn ongezouten kritiek op andere groepen. De Britse pers, nooit te beroerd om een relletje te exploiteren, spon daar natuurlijk garen bij. Zoals de journaille er ook alles aan deed om de zogenaamde ‘battle of Britpop’ tot een ware veldslag te maken: de clash tussen Blur en Oasis. De heren lieten zich gewillig opjutten, waarbij meespeelde dat Oasis jongens van de gestampte pop uit de arbeidersstad Manchester waren, terwijl Blur voortkwam uit de middenklasse in het zuiden van Engeland. De leden van Blur noemden hun opponenten dan ook neerbuigend Oasis Quo – om de simpelheid van hun muziek te benadrukken. Oasis op hun beurt omschreven de songs van Blur als ouderwetse liedjes voor een komische avond in een pub. Alles kwam samen toen in de zomer van 1995 zowel Oasis als Blur met respectievelijk Roll With It en Country House gelijktijdige een nieuwe single uitbrachten. De kwestie die dagenlang het Britse nieuwe domineerde was: wie zou de meest singles verkopen? Vooral het toen nog toonaangevende muziekblad NME versloeg alles met de opgeklopte dramatiek alsof het om een bokswedstrijd ging. De verlossende bel rinkelde uiteindelijk in het voordeel van Blur, dat 274.000 singles verkocht, tegen een 216.000 voor Oasis. Toch werd uiteindelijk die laatste band commercieel gezien het meest succesvol. Diepe wonden sloeg het niet. De (ex)leden van Oasis en Blur zijn alweer jaren de grootste vrienden en werkten zelfs incidenteel samen.

De Knebworth shows van Oasis hadden in de zomer van 1996 voor zo’n euforie gezorgd, dat het daarna alleen maar minder kon worden. Dat werd het ook. Zoals Oasis de Britpop naar een piek omhoogstuwde, zette diezelfde groep eigenhandig het verval in. De verwachtingen rondom het cruciale derde album waren torenhoog, maar in 1997 werd Be Here Now alom als een teleurstelling ervaren. Het duurde niet lang of zelfs de band zelf distantieerde zich ervan. Het had een weerslag op veel andere groepen, die hun momentum zagen vervliegen. In een wanhoopspoging het vege lijf te redden, distantieerden andere bands zich van het Britpopfenomeen. Zoals Blur, dat subtiel steeds meer Amerikaanse(!) invloeden in de muziek toeliet. Toch wist een aantal bands zich te handhaven. Radiohead ontwikkelde zich tot een van de beste en belangrijkste Britse rockbands van de afgelopen veertig jaar. En Coldplay, dat opkwam in de nadagen van de Britpop, geldt nog altijd als een van de meest succesvolle groepen van de afgelopen decennia. Ze zijn daarnaast de warme herinnering aan een van de meest opwindende periode uit de Britse popmuziek.

The Auteurs – New Wave (1993)

Blur – Modern Life Is Rubbish (1993)

Blur – Parklife (1994)

Blur – Blur (1997)

Cornershop – When I Was Born For The 7th Time

Elastica – Elastica (1995)

Gene – Olympian (1995)

Lush – Lovelife (1996)

Oasis – Definitely Maybe (1994)

Oasis – (What’s The Story) Morning Glory? (1995)

Pulp – His ‘N’ Hers (1994)

Pulp – Different Class (1995)

Pulp – This Is Hardcore (1998)

Radiohead – The Bends (1995)

Shampoo – We Are Shampoo (1994)

Suede – Suede (1993)

Suede – Dog Man Star (1994)

Super Furry Animals – Fuzzy Logic (1996)

Supergrass – I Should Coco (1995)

Supergrass – In It For The Money (1997)

The Verve – Northern Soul (1995)

The Verve – Urban Hymns (1997)