Merijn: “Pearl Jam was een van mijn grote voorbeelden toen ik met Navarone begon. Ik wilde vooral muziek maken in de stijl van Ten, hun eerste plaat. Ik vind de rest van hun oeuvre ook te gek, maar dit is toch een album dat met kop een schouders boven de rest uitsteekt. Het bevat rock, grunge en nummers die een breed publiek aanspreken. Een perfecte wervelstorm aan stijlen. Tijdloos. Later kwamen er andere bands en invloeden bij die voor meer kleuren in ons geluid zorgden. Maar dit was het startpunt. De blauwdruk.”

Roman: “Een superdebuut. Hun sound was echt een referentie voor ons, vooral in de periode dat we met onze derde plaat Oscillation bezig waren. De directheid van de muziek, de simpelheid van de riffs. De ijzersterke zang weer van Chris Cornell. Gewoon goud. Onze eerste twee albums waren bijna helemaal live opgenomen. De derde hebben we veel meer geproduceerd, waarbij we werkten met Joost van den Broek. We hebben bijvoorbeeld eerst de drums opgenomen zonder bekkens, die hebben we later apart gedaan om te voorkomen dat alles in elkaar overloopt. Het waren trucjes die we ontdekten toen we die Audioslave plaat ontleedden.”

Merijn: “Ik zing als gast bij The Analogues (een Nederlandse Beatles-tribute band, red.) en daar zijn alle mixen van het Beatles-werk uit den boze. Ik vond het remixalbum dat gemaakt is voor de Cirque du Solei juist geweldig. Die super trippy 5.1 mix en de nummers die in elkaar verweven zijn. De rest van de band was nog niet zo into The Beatles. Ik weet nog dat ik Bram – onze bassist – belde. ‘Dude, zet het op, bel me daarna terug en probeer me dan maar eens te zeggen dat dit niet jouw ding is.” Roman: “Bram en ik waren destijds nog flinke stoners. We hebben dus een flinke tak gerold…” Merijn: “Niet veel later belden ze. Het was met stip hun favoriete album geworden, haha!”

Merijn: “Een keuze die voor sommigen misschien een verrassing is, maar dit is een plaat waarmee ik de rest van de band aangestoken heb. De originele uitvoering met onder anderen Ian Gillan is heel gaaf, maar het gaat mij om de latere soundtrack van de film met Ted Neeley als Jesus en Carl Anderson als Judas. Het is voor mij eigenlijk meer Judas Christ Superstar, want die Anderson heeft mij enorm geïnspireerd. De soundtrack bevat allerlei stijlen, ook qua zang, en dat is ook een voorbeeld voor ons. De opname klinkt wel raar, zoals we dat zelf nooit zouden doen. Ze zouden alles eens opnieuw moeten mixen zodat je goed hoort wat er allemaal gebeurt.” Roman: “Maar je wordt wel meteen meegenomen in het verhaal. Het gaat ook om de nummers. Zo’n Heaven On Their Minds is absurd goed geschreven. We hebben de nummers ook wel eens gecoverd tijdens optredens rondom Pasen.” Merijn: “Ik heb ooit, lang geleden auditie gedaan voor een semiprofessionele uitvoering van Jesus Christ Superstar. Ik kwam voor de rol van Judas, maar die bleek al vergeven, dus wilden ze me als Jezus hebben. Ik heb toen mijn voet dwars gezet: ik deed alleen mee als ik Judas mocht spelen, haha!”

Merijn: “Een van de lievelingsalbums van onze bassist Bram, waar we vinden ‘m allemaal te gek. Het is ook zo’n album waar we heel erg naar het geluid hebben geluisterd. Omdat het zo goed klinkt. Zo gelaagd in breedte en diepte. Alles geluidjes hoor je er heel goed in terug. De songs zijn ook enorm creatief. Ik had zoiets nog niet eerder gehoord.”

Merijn: “Ik zag Braveheart op mijn achtste. Wat acht jaar te jong was, want ik heb er heel wat slapeloze nachten aan overgehouden. Op mijn tiende heb ik de cd gekocht en daar is mijn liefde voor filmmuziek begonnen. We hebben toch gekozen voor de soundtrack van Meet Joe Black die geschreven is door Thomas Newman, omdat de hele band daar iets mee heeft. Ons eigen geluid heeft ook een soundtrack-kant, dat deels hier vandaan komt. Wat ik altijd mooi aan Thomas Newman vindt, zijn de contrasten tussen dromerige pianostukken en grote orkesten. Het hoofdthema van deze soundtrack is echt prachtig. Het gaat door merg en been. Als je zijn werk wilt ontdekken, kun je het best hier beginnen.” Roman: “In de film wordt hoofdrolspeler Anthony Hopkins bezocht door de dood, in de persoon van Brad Pitt. Meet Joe Black is een echt geval van love-it or hate-it. Het is een typische 90s film, behoorlijk lang en sommigen haken dan af. Wij werden er allemaal door geraakt. We hebben er een super emotionele connectie mee.”

Roman: “Een heel vette live plaat. Ik kan er niet over uit dat alles live wordt gespeeld. Jimmy Page is zo goed, net als de rest van de band. Ze spelen echt op de toppen van hun kunnen. Vooral The Rain Song is te gek. Er kwam wel eens een vals nootje voorbij, maar het maakte niet uit. De band speelde verder altijd op 110 procent. Let Zeppelin was ook een heel eclectische band, wat ons inspireerde terwijl we met onze eigen, nieuwe plaat bezig waren.”

Merijn: “Bruce Springsteen en Queen stonden ook nog op het lijstje. Die laatste met Sheer Heart Attack of Night At the Opera. We zaten nog te dubben. Ook weer vanwege de variatie in het geluid en natuurlijk de zang van Freddie.”

Roman: “We kiezen dan toch voor iets nieuws: Nothing But Thieves. Mijn zusje was er al eerder fan van, ik ben op haar aanraden ook naar gaan luisteren. Het begon voor mij met Broken Machine, hun tweede album. Het is weer zo’n band waarin je allerlei invloeden terug hoort, maar ze hebben er toch hun eigen ding mee gedaan. Het is poppy, maar het heeft ook iets alternatiefs. Het is een randje waar wij zelf ook een beetje tegenaan schurken. Soms valt het de ene kant op, de volgende keer de andere.”

Welk album van Bruce Springsteen hadden jullie gekozen?

Merijn: “Ik dacht even aan Darkness On The Edge Of Town. Ik denk dat we uiteindelijk voor Live in New York City uit 2001 gekozen hadden. Hij staat er met zo’n energie te spelen. Sick gewoon. Ik heb hem vaak live gezien. Ook al zit je helemaal achterin, hij weet je er zo bij te betrekken dat het voelt alsof je vlak voor aan het podium staat. Het is zijn attitude: als je het podium opgaat, moet je het publiek bij de kloten grijpen. Ik heb daar veel van geleerd.” 

Roman: “In 1991 zijn in korte tijd heel veel geweldige albums uitgekomen, realiseerde ik mij laatst. Pearl Jam dus, Nirvana, Guns N’Roses en Soundgarden. Superunknown is als album misschien net een paar nummers te lang, maar er staan absoluut geniale dingen op. Het is heel creatief en vernieuwend. Het draait natuurlijk verder om de zanger Chris Cornell, die over een enorm bereik beschikte. Merijn heeft dat ook en als ik songs schrijf heb ik natuurlijk zijn stem in gedachten, maar ik moet dan ook wel eens aan Chris Cornell denken. Hoe zou hij het gezongen hebben?”

Merijn: “We hebben later, als een eerbetoon aan Chris Cornell, het album ook een keer integraal gespeeld.” Als je die nummers uitwerkt, ontdek je dan ook nieuwe kanten aan zo’n album?

Roman: “Ja, dat de gitaren veel zwaarder distorted zijn dan ik eerst dacht. En hun gitarist, Kim Thayil, gebruikt vaak heel bijzondere stemmingen.”

Roman: “We zijn een rockband, maar we houden ook erg van akoestische muziek. En zo kom ik dus bij Pink Moon van Nick Drake terecht. Vanwege zijn prachtige tokkelwerk. Voor een gitarist is dat fantastisch. De nummers van Nick Drake zijn vaak melancholisch, maar ook hoopvol. Het gebiedje daartussen zoek ik zelf ook wel eens op als ik nummers schrijf.” Op wat voor een manier luisteren jullie eigenlijk naar muziek? Cd’s, lp’s, streamen…?

Merijn: “Bij mij eigenlijk alleen streamen en vinyl. Ik ben een audiofiel, dus ik gebruik Qobuz, ik heb ook een tijdje TIdal gehad. Het gaat om de hoge kwaliteit van het geluid. Vinyl heb ik erbij voor de beleving, zoals de grote hoes en het artwork.”

Roman: “Voor mij precies hetzelfde, alleen zonder dat audiofiele randje. Ik ben blij met mijn huis, tuin en keuken speakertjes, haha! Ik heb geen grote collectie. Wat dat betreft ben ik wat eenkennig. Er komt wel soms wat bij, maar ik val toch vaak terug op dezelfde platen.”