Van de manier waarop de samenwerking tot stand kwam, de omstandigheden waaronder het album opgenomen werd tot de keuze voor het hoesontwerp, het Black Sabbath-album Born Again is één lange anekdote. Het is nog altijd een van de meest veelbesproken albums die de wereld van de rock en metal voortbracht. Ooit een mislukking, nu volgens sommigen een meesterwerk.
Het zal ergens in december 1982 zijn geweest dat Ian Gillan ruw uit zijn kater ontwaakt werd door een onafgebroken rinkelende telefoon. Het was zijn manager, die op dwingende toon vroeg om hem voortaan bij grote beslissingen te betrekken. De zanger was zich van geen kwaad bewust. “Ik was de avond tevoren op pad geweest met de jongens van Black Sabbath”, zei Ian Gillan daar zelf later over. “Ik zat weer eens zonder band, zij hadden geen zanger. Terwijl de drank rijkelijk vloeide, bleek ik lid van Black Sabbath te zijn geworden. Alleen wist ik daar een dag later niets meer van.”
De voormalige Deep Purple-zanger was niet kinderachtig en kwam zijn toezegging na, al had hij die in totaal benevelde toestand gedaan. In het voorjaar van 1983 streek Black Sabbath met Ian Gillan neer in The Manor, het landhuis van Virgin-eigenaar Richard Branson waarin ook een studio gevestigd was. De opnamen voltrokken zich in een uitgelaten sfeer, waarbij nog steeds immense hoeveelheden alcohol genuttigd werden. Auto’s werden in de prak gereden. Meubilair moest eraan geloven. Alles liep zo uit de hand dat Ian Gillan, zelf bepaald geen boyscout, het niet langer in The Manor uithield. Hij besloot de nachten door te brengen in een grote, luxe tent die op het immense, keurig bijgehouden gazon werd opgezet. Terwijl hij ’s nachts genoot van de rust waar hij zo naar snakte, brachten bandleden en roadies, vlakbij de tent, explosieven tot ontploffing die nog over waren van eerdere Black Sabbath-wereldtournees. De zanger had de schrik van zijn leven. Nadat de wolken waren opgetrokken, oogde het gazon als het decor voor een Eerste Wereldoorlog-film.
Het tumult nam zulke vormen aan dat de lokale bewoners zich begonnen te roeren. De priester van een nabijgelegen kerk mengde zich ook in het koor. Zijn actie werd vereeuwigd in het nummer Disturbing The Priest, dat een plekje op het album in wording zou krijgen. Dat de plaat überhaupt afgemaakt werd, was een wonder. Vooral omdat na het slagveld in en om de studio de problemen nog niet voorbij waren. Tijdens de laatste mixsessies worden de nummers zo hard afgespeeld, dat de speakers beschadigd raken. De dramatische gevolgen voor de geluidskwaliteit kwamen pas aan het licht toen het album met de titel Born Again in de winkel lag.
Zelfs het artwork van de hoes ontsnapte niet aan de waanzin die Born Again vanaf de eerste momenten omgaf. Voor de illustratie werd Steve Joule aangetrokken, een jonge graficus. Hij was even eerder gevraagd om hoezen te ontwerpen voor Ozzy Osbourne, de zanger die eind jaren zeventig met hevig slaande deuren bij Black Sabbath vertrokken was. Steve Joule wist genoeg van de muziekwereld om te weten dat hij geen twee meesters kon dienen: Black Sabbath of de voormalige zanger waarmee ze hevig gebrouilleerd waren geraakt. Hij moest kiezen. Het liefst voegde hij zich bij het kamp Osbourne, alleen hoe kwam hij van Black Sabbath als opdrachtgever af zonder dat het tot gênante toestanden zou leiden?
Nadat hij zelf een avond goed was doorgezakt, kreeg hij een briljante ingeving. Voor Born Again zou hij zo’n gruwelijk lelijk ontwerp maken, dat Black Sabbath geen andere keuze had om het af te wijzen. Joule kon daarna zonder allerlei complicaties verder met Ozzy Osbourne. Om in de stijl van het Born Again-concept te blijven, gebruikte hij als basis voor zijn ontwerp een portret van een baby dat hij aantrof in een oud tijdschrift. Hij fotografeerde de afbeelding, waarbij hij het expres overbelichte. De arme zuigeling werd voorzien van enge klauwtjes, horens en tandjes, waarna de ontwerper het afmaakte met de meest lelijke kleurencombinatie die hij kon bedenken. Zoals hij voor de bandnaam en de titel heel bewust een uitgesproken oubollig lettertype koos. Op een mooie dag in 1983 schoof hij het concept onder de ogen van Don Arden, de alom gevreesde manager van Black Sabbath. Tot grote afschuw van de schepper gleed er een tevreden glimlach over het ronde hoofd van de tycoon. “Geweldig, dit is precies wat we zoeken!”
Het ontwerp werd volgens plan afgemaakt, overigens geheel buiten medeweten van Ian Gillan om. De zanger kreeg een doos met exemplaren van Born Again thuisbezorgd. “Ik zag de hoes en ik ging over mijn nek”, zei hij daar later over. “Toen ik de lp opzette en de mix hoorde, ging ik opnieuw over mijn nek. Ik heb het raam opengezet en heb die hele doos met platen naar buiten gedonderd.” Niet alleen de zanger voelde zijn eten omhoog komen bij het ondergaan van Born Again. Toen de plaat in augustus 1983 uitkwam, waren de recensies vrijwel unaniem negatief. Van de hoes, de mis-match tussen Black Sabbath en de Deep Purple-zanger tot de hoes – er deugde niets van. Lang was Born Again dan ook het zwarte schaap in het oeuvre van Black Sabbath, een plaat waarover door de betrokkenen niet hardop gesproken werd. De stemming sloeg pas veel later om, vooral onder de fans. In de loop van de jaren leerden steeds meer rock en metal fans door de nog altijd erg matige mix heen luisteren, om te ontdekken dat er niets mis was met de songs en het spel. Ian Gillan zette op Born Again zelfs een van zijn meest intense, agressieve zangpartijen uit zijn lange loopbaan neer. Born Again: een loodzware bevalling die een ultiem cultalbum opleverde.