Een 20-jarige gespierde motormuis met een korte coupe en no-nonsenseteksten als ‘that love shit just ain't for me’, zo leerden we P!nk kennen in de videoclip van haar eerste hit. There You Go was een van de sterkste nummers van haar debuutalbum Can’t Take Me Home: een catchy popsong met duidelijke R&B-invloeden. Niet zo gek, want P!nk had tot twee jaar daarvoor nog deel uitgemaakt van de R&B-meidengroep Choice. Het album werd bovendien geproduceerd door Kandi Burruss, de vrouw die meeschreef aan de Grammy-winnende TLC-hit No Scrubs (wat verklaart waarom de eerste noten van P!nks hit daar zo aan doen denken).

Met de eerste single van haar tweede album, M!ssundaztood, sloeg P!nk een nieuwe weg in: die van de poprock. Get the Party Started klinkt steviger, met gitaren en een rockgroove, terwijl de synths het nummer ook een retrovibe geven. Die mix van pop, rock en jarennegentigdance leverde een dansplaat op die zo tijdloos is dat Shirley Bassey ’m in 2007 zelfs coverde. P!nk schreef deze partytrack trouwens niet zelf: daarvoor vroeg ze Linda Perry van 4 Non Blondes, die uiteindelijk meeschreef aan negen van de vijftien nummers op dit album en het album coproduceerde.

De stuwende beat van dit nummer bewijst dat P!nk geen definitief afscheid nam van R&B. Al verruilde ze voor Family Portrait de slicke R&B-sound van haar debuutalbum voor toetsen, violen en een dreunende bas. Ze schreef het nummer met Scott Storch (Chris Brown, Lil’ Kim). Het werd een van haar meest persoonlijke nummers. Ze baseerde de tekst op een gedicht dat ze als 9-jarige schreef, toen haar ouders scheidden. Verdrietige jeugdherinneringen, bezongen met een rauw stemgeluid in een vrij uitgeklede song: geen wonder dat P!nks ouders moesten huilen toen ze dit voor het eerst hoorden.

Haar rocksound beviel P!nk: voor haar derde album Try This ging ze een samenwerking aan met Rancid-punker Tim Armstrong. Ze schreven tien nummers in één week – ook als fuck you naar haar toenmalige platenlabel, door wie ze zich onder druk gezet voelde om zo snel mogelijk met een nieuwe plaat te komen. Het openingsnummer Trouble is een rebelse, energieke punkpoptrack waar het schrijfplezier van afspat. Het album werd wisselend ontvangen – sommige critici misten de persoonlijke noot van haar vorige plaat – maar voor problemen zorgde Trouble niet bepaald: ze won er Grammy mee.

Dat P!nk ook prima uit de voeten kan met ballads, bewees ze met deze kritische open brief aan toenmalig president George W. Bush. Een gitaar, een krachtige leadstem een tweede stem in het refrein: muzikaal is Dear Mr. President, verschenen op haar veelzijdige vierde album I’m Not Dead, een eenvoudig folknummer. Toch noemde P!nk deze song een van de belangrijkste die ze tot dan toe had geschreven. In de VS werd ze niet uitgenodigd bij radiostations als ze het over dit nummer wilde hebben, maar critici waren lovend. Al was het maar omdat ze kleur bekende terwijl popsterren dat niet hoeven. Zelfverzekerd, strijdlustig en uitgesproken.

Een zware discobeat, een vleug poppunk en een melodie die doet denken aan het deuntje waarmee kinderen die elkaar uitjoelen: met het recalcitrante break-uplied So What bewees P!nk dat liefdesverdriet niet alleen maar snikhits oplevert. Ze schreef het energieke agressief-ironische nummer, net als de rest van haar goed ontvangen vijfde album Funhouse, na een breuk met motorcrosser Carey Hart. Dat kwam weer goed, ook al noemt ze hem een ‘tool’ in het – dankzij producer Max Martin extreem meezingbare – refrein.

Deze popballad is een van de beste nummers van P!nks zesde plaat The Truth About Love, dat mede dankzij Max Martin tjokvol catchy elektropop zit. De nummer 1-hit Just Give Me a Reason is een goed geschreven dialoog over een afbrokkelende relatie, overtuigend gezongen door P!nk en Fun-frontman Nate Ruess. De muzikale begeleiding bestaat uit weinig meer dan piano en drums – onder de unisono gezongen bridge klinkt zelfs alleen een beat –  waardoor elk woord aandacht krijgt. P!nk en Ruess schreven het nummer samen met Jeff Bhasker (Alicia Keys, Adam Lambert), die ook verantwoordelijk was voor de productie.

Na een pauze van vijf jaar verscheen P!nks volwassen zevende studioalbum Beautiful Trauma, met ballads en upbeat popliedjes over haar huwelijk, kinderen, levenslessen en maatschappijkritiek. What About Us, valt in die laatste categorie. Een ingetogen elekropopnummer dat in de coupletten leunt op de lyrics en in het refrein met herhalende synthesizerakkoorden en de opzwepende beats van een drumcomputer een politieke boodschap onderstreept: what about us? De wereldtour die ze naar aanleiding van dit album maakte, werd met een opbrengst van ruim 390 miljoen dollar de op één na meest lucratieve van een vrouwelijke artiest ooit.

Met de jaren heeft P!nk zich steeds meer gespecialiseerd in persoonlijke, anthem-achtige popsongs waarin ze laat horen wat ze vocaal in haar mars heeft. Walk Me Home is daar absoluut een van. Het nummer verscheen op haar achtste album Hurts 2B Human en klikt fris, een tikje folkachtig en opzwepend, met een stevige beat en het getokkel van een akoestische gitaar in het refrein. P!nk schreef het samen met haar eerdere partner in crime Nate Ruess en met Scott Harris (The Chainsmokers, Shawn Mendes), die ook verantwoordelijk was voor de productie.

Om de moed er in coronatijd in te houden, bracht P!nk in februari dit duet met haar 9-jarige dochter Willow uit. In de VS bleef een hit uit, maar in de Nederlandse top-40 behaalde het optimistische, lieve gitaarliedje een vierde plek. Toen P!nk vorige maand de Icon Award won tijdens de Billboard Music Awards, zong ze het lied samen met haar dochter terwijl ze – hoe kan het ook anders – ondersteboven in de touwen hingen.