Begin 1981 wachtte AC/DC de schone taak om een opvolger te maken voor een spectaculaire comeback èn de onverbiddelijke million seller Back In Black. Het kon alleen maar fout gaan en dat gebeurde ook, al lag dat niet alleen aan de band zelf. Een-en-veertig jaar na dato rest de vraag of For Those About To Rock (We Salute You) inderdaad zo beroerd was als destijds beweerd werd.
In 1979 had de Australische rockband AC/DC dankzij het door Robert ‘Mutt’ Lange geproduceerde album Highway To Hell eindelijk vaste voet aan Amerikaanse grond gekregen. De toekomst leek de groep rond de gitaar spelende broertjes Malcolm en Angus Young breed toe te lachen. Tot op een ijskoude nacht in Londen in februari 1980 het noodlot toesloeg. Na een avond doorzakken voor gevorderden werd zanger en boegbeeld Bon Scott levenloos in een auto aangetroffen. Niemand die nog een cent voor de kansen van de band gaf. Wie immers kon de man met het schelmachtige imago en de messcherpe stem vervangen?
Eind maart 1980 liet AC/DC het oog vallen op zo’n beetje de minst voor de hand liggende kandidaat: de Brit Brian Johnson, een uitgerangeerde rockzanger van in de dertig. Zijn stem was te horen op Back In Black dat nog die zomer in de winkels lag. Het werd een succes dat niemand in de wildste dromen had kunnen voorzien. De tragiek bleek het beste in de band bovengehaald te hebben. Het resultaat was een ongelofelijk opwindend rockalbum vol ijzersterke songs met teksten vol vette knipogen. Vanwege de nieuwe zanger was alles net wat anders, maar tegelijkertijd toch heel vertrouwd. Er ontstond zowaar een hype rond AC/DC, met als gevolg dat Back in Black binnen de kortste keren overal hoog albumlijsten inschoot. Ook in Amerika, waar in luttele weken vijf miljoen lp’s verkocht werden. De tournee die volgde op Back In Black was een eveneens een succes. De aimabele man met de pet Brian Johnson bleek ook op het podium een waardige opvolger van Bon Scott te zijn. Kortom, wat kon er na zo’n krankzinnig succesverhaal fout gaan?
Veel, zo bleek al snel.
Het zorgde voor veel chagrijn in de band. De sfeer was dan ook slecht toen AC/DC in mei 1981 een studio in Parijs betrok. De band zag manager Peter Mensch als de persoon die de bal uit zijn handen had laten vallen en ontsloeg hem. Ondertussen verliep ook de samenwerking met de opnieuw opgetrommelde Robert ‘Mutt’ Lange heel moeizaam. De Zuid-Afrikaanse producer placht langzaam en met veel oog voor details te werken. Het had hem in het geval van Hysteria van Def Leppard een gigantisch commercieel succes opgeleverd. AC/DC zag zichzelf als een echte rock-‘n-roll band waarin het moest draaien om snelheid en spontaniteit. Nadat drie dagen studeren op het juiste drumgeluid niet tot gewenste resultaten had geleid, verkaste de inmiddels tot op het bot geïrriteerde groep naar een nieuwe studio.
Het werk sleepte zich daar verder voort. Terwijl Robert ‘Mutt’ Lange eindeloze takes van akkoorden en zangpartijen eiste, hing de rest van de band lusteloos rond. Tot overmaat van ramp moesten de werkzaamheden die zomer ook nog onderbroken worden door een optreden op het Donnington festival in Engeland, waar de groep een wat matte indruk maakte. In september was de kwelling voorbij en het album klaar. Op 23 november 1981 lag For Those About To Rock (We Salute You) in de winkel. De reacties van de fans en de pers liepen sterk uiteen, maar er overheerste toch een lichte teleurstelling. Het was meer van hetzelfde, alleen aanmerkelijk minder.
Het vertaalde zich keihard naar de verkoopcijfers. In het zo belangrijke Amerika verkocht het aanvankelijk nog minder dan het opgewarmde prakje dat Dirty Deeds Done Dirt Cheap heette. Van For Those About To Rock (We Salute You) werden in Amerika uiteindelijk vijf miljoen exemplaren verkocht. Mooie cijfers die echter verbleken bij de 25 miljoen – and counting! – die van Back in Black weggezet werden.
Was For Those About To Rock (We Salute You) zo beroerd als destijds soms beweerd werd?
Niet echt. Vooral het sterk opgebouwde titelnummer, dat toewerkt naar een climax vol kanongebulder, ontpopte zich als een instant klassieker. Het was ook al snel niet meer weg te denken uit de live set. Een groot deel van het album miste echter de energie, levenslust en de boertige humor die van Back In Black zo’n onweerstaanbare rock-‘n-roll ervaring had gemaakt. Het bleek lastig er precies de vinger op te leggen, maar die unieke magie was vervlogen. Desondanks draaide 1981 niet uit op een rampjaar voor AC/DC. Ter promotie van For Those About To Rock (We Salute You) ging de band op tournee, die de band tot kerst van de straat hield. Het voerde de band langs louter uitverkochte stadions. Het legde de basis voor het vervolg van het Australische succesverhaal: de albums mochten in creatief en commercieel opzicht soms wisselvallig uitvallen, het had geen enkel effect op de status van AC/DC als onverslaanbare stadion act.