‘I’ll be taking flowers to the cemetery of my heart’, is de openingszin van het eerste nummer Stranger By Nature. De toon van het album is daarmee gezet. Zangeres Adele Laurie Blue Adkins, zoals ze voluit heet, heeft een turbulente tijd achter de rug. En dat mogen we weten ook. Het album 30 laat zich ondergaan als een achtbaan die scheert langs alle emoties die loskomen bij het einde van een relatie: van verdriet en schuldgevoel tot de voorzichtige hoop op een betere toekomst. Adele zingt erover met het hart op de tong. Soms zacht en bijna fluisterend, dan weer met harde, intense uithalen.

Het kon bijna de afgelopen tijd niemand ontgaan zijn dat er een nieuw album van Adele op stapel stond. De zangeres zelf deelde via social media al wat speldenprikjes uit. Op 1 oktober verschenen er op markante locaties als het Louvre, Buckingham Palace, het Colosseum en het Empire State Building billboards en lichtreclames met het cijfer 30. Ondertussen werden optredens van Adele aangekondigd in het Hyde Park in Londen voor de zomer van 2022. Ze werd geïnterviewd door Oprah Winfrey en haar gezicht prijkte tegelijkertijd op de cover van de Amerikaanse en Britse editie van het blad Vogue. Op 15 oktober verscheen de eerste single Easy On Me. De zangeres haalde ook het nieuws omdat de vraag naar haar nieuwe album zo gigantisch is, dat de toch al overbelaste vinylperserijen overuren moeten draaien om aan de vraag te voldoen.

Het is ook het tweede nummer op haar nieuwe album 30. Het is een door pianoklanken gedragen ballad waarin de zangeres terugblikt op een gedoemde relatie. ‘You can't deny how hard I have tried, I changed who I was to put you both first, but now I give up.’ Een thema dat mooi verbeeld is in de bijbehorende video, die begint met zwart-wit beelden van de zangeres die de deur van haar oude leven achter zich dicht trekt, waarna halverwege de clip de kleuren doorbreken. Zo krijgt het melancholieke nummer toch een positieve draai. Verdriet is niet eeuwig.

Vermoedelijk zal My Little Love voor de meeste gespreksstof zorgen. Opnieuw een ingetogen nummer; 30 komt rustig op gang. Adele zingt haar zoontje toe. Opvallend zijn de flarden gesproken tekst die ze opgenomen lijkt te hebben met een memorecorder. Ze vertelt haar kind dat ze het moeilijk heeft en nog veel moet leren. Het jongetje is zelf ook te horen. Ze vertelt hem ook dat ze nog steeds van zijn vader houdt, ‘because he gave you to me’. My Little Love neemt een dramatische wending als ze, nog steeds met een draaiende memorecorder, in huilen uitbarst en stamelt over eenzaamheid, stress en een heuse kater. Weinig artiesten die zich zo bloot durven te geven.

In muzikaal opzicht slaat de sfeer op 30 om met Cry Your Heart Out. Een reggae-achtig tempo en lekkere koortjes. De opluchting na een stevige huilbui. Veeg de tranen weg, doe alles in je eigen tempo, is het motto. Adele klinkt strijdbaar. Zoals ze dat ook doet in Oh My God, dat gedomineerd wordt door een stevige tempo neergezet door handgeklap. Het is een typische break-up song met als sleutelregel ‘I don’t have to explain myself to you.’ Het krijgt een logisch vervolg met Can I Get It. Een Wonderwall-achtig intro en een gitaarpartij die doet denken aan Kiss van George Michael zijn het decor voor de sensuele kant van Adele.

De melancholie slaat weer toe in I Drink Wine – veelzeggende titel. Het is een in de gospel gewortelde song over het controleren wat zich niet laat beheersen en het zoeken van waardering bij mensen die je eigenlijk helemaal niet kent. All Night Parking begint met het gekraak van vinyl. In het nummer zitten dan ook authentieke pianopartijen verwerkt van de in 1977 overleden jazzmuzikant Erroll Gardner. Een mooi, loom nummer waarin zowaar gemijmerd wordt over een nieuwe liefde: ‘dream about you all night long.’

Zo wiegt 30 alle kanten op. Muzikaal en emotioneel. In het rustige Woman Like Me krijgt de voormalige geliefde het nog even voor de kiezen. Een onwillig type, dat zich niet liet helpen, blijkt uit de tekst. En lui bovendien. In Hold On houdt Adele zichzelf een spiegel voor, zich afvragend waarom ze niets geleerd heeft. ‘I truly hate being me’. Het begint klein, maar ontvouwt tot een groots nummer. Inclusief koor. Vanwege die opbouw is het een van de sterkste songs van 30. In de laatste twee nummers op het album wordt voorzichtig naar te toekomst gekeken. To Be Loved begint met een dartel pianoloopje. Het is het begin van een song waarin Adele zichzelf moed inzingt. Wie niet durft, zal ook nooit iets leren.

Het leidt naar het slotakkoord van het album: Love Is A Game, een echo van een 60s popsong uit de Dusty Springfield traditie. Met een lichtvoetig dameskoortje dat daar nu eenmaal bij hoort. ‘I can’t take another defeat’, zingt ze. Maar ook: ‘love is a games for fools to play’. Ze lijkt inderdaad gek genoeg te zijn om zich daar weer met huis en haar in te storten. Op deze manier eindigt een album dat zo somber begint met een zweem van optimisme. Er is leven na de gestrande liefde.

Het zijn teksten die de muzikale omlijsting hebben gekregen die ze verdienen. De songs die Adele schreef met het internationale componisten en producersteam van Ludwig Göransson, Inflo, Tobias Jesso Jr., Greg Kurstin, Max Martin en Shellback klinkt weldadig en smaakvol. Het album zit daarnaast vol meeslepende melodieën. Toch is 30 vooral een echt Adele-album geworden. Vanwege haar stem, persoonlijkheid en verhaal. Als we de bladen mogen geloven heeft ze inmiddels een nieuwe liefde gevonden in de persoon van de Amerikaan Rich Paul, een sportmakelaar. We zullen er ongetwijfeld meer over horen op een volgend album: 35, 36 of misschien moeten we wel wachten tot 37…