Het is 55 jaar geleden dat de Jimi Hendrix Experience voor het eerst op optrad. Het debuut vond niet plaats in Hendrix’ geboorteland Amerika of zijn nieuwe woonplaats Londen, maar in het Franse provinciestadje Évreux. Een bordje aan de muur van het theater herinnert voorbijgangers er nog altijd aan dat hier, op 13 oktober 1966, muziekgeschiedenis werd geschreven.
In de zomer van 1966 was Jimi Hendrix nog een gitarist die moeite had om de eindjes aan elkaar te knopen. In de voorgaande jaren had hij zich tevreden moeten stellen met een bescheiden rol als begeleider van artiesten als Wilson Pickett, Sam Cooke, Ike & Tina Turner, Jackie Wilson, The Isley Borthers en Curtis Knight. Pogingen om het op eigen kracht te maken, waren al in een pril stadium gestrand. Zelfs talentscout Seymour Stein, de latere ontdekker van o.a. Ramones, Talking Heads en Madonna, was hem komen bekijken, maar had niet toegehapt.
Jimi Hendrix paste ook niet in het Amerikaanse media- en muzieklandschap dat in die jaren nog strikt verdeeld was in rassen en stijlen. Zo werden zwarte muzikanten geacht zwarte muziek te maken, zoals soul, blues of jazz. De mix van rock, blues en psychedelica van de jonge zanger-gitarist werd als niet te marketen beschouwd. Er was een niet-Amerikaan voor nodig om verder te kijken. Die arriveerde in de persoon van Chas Chandler. In de zomer van 1966 toerde hij als bassist van de band The Animals door Amerika. De band liep echter op z’n laatste benen en de Britse muzikant was van plan om zijn werkzame leven voort te zetten als manager.
Op 5 juli 1966 zag hij Jimi Hendrix met zijn toenmalige band optreden in Cafe Wha? in New York. Chandler wist meteen na afloop dat dit de artiest was die hij wereldberoemd wilde maken. Hij verspilde geen tijd. Na afloop van zijn eigen Animals-tournee regelde hij het papierwerk waardoor Jimi Hendrix naar Londen kon verhuizen. Het bruisende, swingende en vooral onbevangen popwereldje van de Britse hoofdstad was de plek om zijn oogappel te lanceren, wist hij.
Met weinig meer dan zijn gitaar als bagage arriveerde Jimi Hendrix op 24 september 1966 in Londen. In de weken die volgden, sleepte Chas Chandler zijn ontdekking van het ene trendy feestje naar het volgende afgeladen optreden. Vanaf de eerste dag maakte Jimi Hendrix indruk met zijn exotische verschijning. Op 1 oktober wandelde hij tijdens een optreden van Cream in de London Polytechnic zelfs het podium op. Eric Clapton had onder zijn fans toen nog een goddelijke status, maar dat weerhield Hendrix er niet van om tijdens Howlin Wolf’s Killing Floor zijn hele trukendoos open te trekken. Toen zijn gitaar eindelijk zweeg, wist Clapton dat hij God-af was. Iets wat hem overigens alleen maar een gevoel van opluchting bezorgde.
Tijdens een gastoptreden bij Brian Auger Trinity was de Franse superster Johnny Halliday in het publiek. Hij was zo onder de indruk, dat hij Hendrix ter plekke uitnodigde als voorprogramma voor een korte tournee in zijn eigen land. Daar was wel een begeleidingsband voor nodig. Na koortsachtige audities die bassist Noel Redding en drummer Mitch Mitchell opleverden, was die praktische kwestie opgelost.
Een paar dagen later stond de Jimi Hendrix Experience, zoals het trio inmiddels gedoopt was, voor het eerst op een podium. Het concertdebuut van de band vond op 13 oktober 1966 plaats in een theater in Évreux, een middelgroot plaatsje in Normandië. Over hoe het publiek reageerde op de show is niets terug te vinden. Wel valt aan de set-list af te lezen dat Jimi Hendrix zich met soulcovers als In The Midnight Hour (Wilson Pickett), Have Mercy Baby (Bill Ward and the Dominoes) en Land Of A 1000 Dances (Chris Kenner) nog vasthield aan vertrouwd muzikaal terrein. Het laatste nummer dat hij die avond speelde was Hey Joe (o.a. The Leaves). Het kan bijna niet anders of de aanwezigen moeten weggeblazen zijn door de dreigende ronkende versie die de Jimi Hendrix Experience ervan gemaakt had.
Het korte Franse avontuur kende vijf dagen later, op 18 oktober, een daverende climax in een uitverkochte L’Olympia. Jimi Hendrix en zijn Experience betoverden de tweeduizend aanwezigen met een korte set, die liet zien dat de gitarist zijn repertoire danig op de schop genomen had. Het drieluik Killing Floor, Hey Joe en de Chip Taylor/Troggs-cover Wild Thing vormden een veel beter vehikel voor zijn spectaculaire gitaarspel. Het optreden in Parijs was zo’n immens succes, dat er meteen een reeks optredens in Duitsland aan vast geknoopt werd.
Weer terug in Engeland speelde de band op 25 november in de trendy club Bag O’Nails, in het hartje van Londen. Het onvermoeibare zendingswerk van Chas Chandler had inmiddels zijn vruchten afgeworpen. Met Eric Clapton, John Lennon en Paul McCartney van The Beatles, Jeff Beck, Pete Townshend van The Who, Brian Jones en Mick Jagger van The Rolling Stones was de Britse muziekelite present om het nieuwe wonderkind van de popmuziek te aanschouwen. Het trio was na de shows in Europa inmiddels perfect op elkaar ingespeeld. Het was echter vooral Hendrix zelf die op alle aanwezigen een verpletterende indruk maakte. Zijn mix van stijlen was revolutionair. Hij ontlokte klanken aan zijn gitaar die nooit eerder gehoord waren. Jimi Hendrix was met zijn stem, spel, sensualiteit en charisma een totaal nieuwe verschijning in de popmuziek. Wie erbij was wist dat er een nieuw tijdperk was aangebroken.
Een maand eerder had de Jimi Hendrix Experience de eerste single al opgenomen: Hey Joe, het nummer dat al enkele weken op de set-list stond. Het lag op 16 december, kort voor de feestdagen, in de winkels. Geholpen door goed bekeken optredens in de popprogramma’s Ready Steady Go! en Top Of The Pops schoot het al snel de Engelse hitlijst in om uiteindelijk een 6e plaats te bereiken. In een half jaar tijd was Jimi Hendrix uitgegroeid van een anonieme sidekick tot de meest opwindende muzikant van zijn tijd.