Wat goed is, komt snel. Het is een waarheid die in de popmuziek gekoesterd wordt. Een klinkend voorbeeld daarvan is I Can’t Go For That (No Can Do), dat in luttele dagen geschreven wordt en Hall & Oates in 1981 een wereldhit bezorgt. Een voorgeprogrammeerd ritme, een pakkend basloopje en een tekst die voor meerdere uitleg vatbaar is, zijn de belangrijkste ingrediënten van een liedje dat nog altijd onweerstaanbaar is.
Het gebeurt in maart 1981, aan het eind van een lange dag werken in de Electric Lady Studio in New York. Vrijwel iedereen is naar huis, alleen Daryl Hall en technicus Neil Kernon zijn blijven hangen. Zonder een bepaalde aanleiding start Hall een voorgeprogrammeerd ritme op de Roland drumcomputer. Hij buigt zich daarna over de Korg synthesizer, waarop hij een baspartij begint te spelen. Het bevalt Kernon wat hij hoort en hij zet meteen de taperecorder aan om het vast te leggen. Daryl Hall heeft ook meteen een idee voor een gitaarpartij en vraagt zijn technicus om die te spelen. Hij improviseert ook wat voorlopige non-sense teksten, maar als het te laat wordt, besluiten ze om het veelbelovende aanzetje de volgende dag af te maken.
Dat gebeurt ook. Samen met zijn kompaan John Oates werken hij de muziek verder uit. Hun vaste schrijfpartner Sara Allen wordt erbij gehaald, waarna ze met z’n drieën de definitieve tekst schrijven. Het vertrekpunt is daarbij het regeltje ‘I can’t go for that, no can do’ dat al meer dan een jaar door het blonde hoofd van Daryl Hall spookt. Nadat het nummer met als titel I Can’t Go For That (No can Do) een hit wordt, denken veel mensen dat het over de liefde gaat. Een van de partners zet de hakken in het zand. Zo kan het niet verder.
De tekst blijkt echter te gaan over de ervaringen van Hall & Oates met platenmaatschappijen, agenten en managers. De twee muzikanten hebben het gevoel dat er te vaak met hen gesold wordt. Ze zouden vaker nee moeten zeggen. Trouw blijven aan hun eigen opvattingen, vooral in muzikaal opzicht. En ja, dat kun je ook toepassen op andere aspecten van het leven. Zoals de liefde. Hall, Oates en Allen hebben de tekst ook bewust zo geschreven dat die voor meerdere interpretaties vatbaar is. Hetzelfde geldt trouwens voor Maneater, hun hit uit 1982. In tegenstelling tot wat velen denken, gaat het niet over een vrouwelijke mannenverslinder, maar over de grote, boze stad New York waar hebzucht en egoïsme slachtoffers maken.
Die universele van lading blijkt aan te slaan, waarbij natuurlijk ook helpt dat I Can’t Go For That (No Can Do) een heel pakkend liedje is: een lekker ritme, een aanstekelijk basloopje, een heerlijke zangpartij van Daryl Hall zelf – geholpen door John Hall – en een mooie solo op de sax van Charles DeChant. Het is de tweede single van het succesalbum Private Eyes uit 1981. Het wordt in november dat jaar uitgebracht. Het levert Hall & Oates een nieuwe wereldhit op, met nummer 1-posities in Canada en Amerika, een top 10-hit in Engeland en een 13e plaats in de Nederlandse Top 40.
Enkele jaren later loopt Daryl Hall tijdens de opnamen van We Are The World zanger Michael Jackson tegen het lijf. Als ze met elkaar in gesprek raken, bekent de King of Pop een tikje schuldbewust dat hij het beroemde basloopje van I Can’t Go For That (No Van Do) ‘geleend’ heeft om zijn eigen Billie Jean op de baseren. Hall wuift het allemaal weg. Lenen van elkaar is immers gemeengoed in de popmuziek, vindt hij. In diezelfde periode blijkt dat Eddie van Halen de beroemde synthesizerpartij van de Van Halen-hit Jump overgeheveld heeft uit Kiss On My List, een andere hit van Hall & Oates. Ook daar blijkt het tweetal niet wakker van te liggen.
Hun bijdrage aan We Are The World, als lid van de gelegenheidsgroep USA for Africa, is een van de laatste momenten in de felle spotlight voor Hall & Oates. In de tweede helft van de jaren tachtig, het decennium waar hun geluid zo bij hoort, drogen de hits langzaam op. Het mooie is dat het geen wissel trekt op de samenwerking. Integendeel, ruim vijftig jaar nadat ze in Philadelphia besluiten samen te werken, zijn Hall & Oates nog altijd onafscheidelijk. Ze treden veel op, als de omstandigheden het toelaten. De twee zijn daarnaast graag geziene gasten op de Amerikaanse televisie. Op gezette tijden maken ze een nieuw album. Uit alles blijkt dat ze het nog altijd enorm naar hun zin hebben. In deze fase van hun loopbaan is de dwang om hits te scoren verdwenen. Geen stress en druk. Ze hoeven nooit meer nee te zeggen. Het is de vrijheid waar ze al naar verlangden met hun hit uit 1981.