The Bootleg Series van Bob Dylan is een bron die die onuitputtelijk lijkt. Deel 16 is gewijd aan de eerste helft van de jaren tachtig. Het was een periode waarin de Amerikaanse zanger wisselvallige platen maakte en uitgerekend zijn beste werk soms op de plank bleef liggen. Songs als Blind Willie McTell, een volledige versie van Death Is Not The End en Mystery Train met Ringo Starr op drums zien nu alsnog het licht. De set – uit op 17 september – laat horen dat de zanger zelfs in deze verwarrende tijden prachtige muziek maakte.
Bob Dylan omschreef zelf de jaren tachtig wel eens als het tijdperk waarin hij in muzikaal opzicht de weg wat kwijt was. Zijn albums weerspiegelden dat ook. Het in 1981 verschenen Shot Of Love was het laatste deel van een religieus drieluik, dat bij veel van zijn fans voor verwarring had gezorgd. Infidels (‘onglovigen’) uit 1983 was weer een ‘gewoon’ album, dat suggereerde dat zijn born-again fase alweer voorbij was. De zanger liet zich voor Empire Burlesque, dat in 1985 uitkwam, inpakken door de jaren 80 sound die producer Arthur Baker hem aanmat. Vooral om die reden prijkt het nogal eens op de lijstjes van minst geslaagde Dylan-platen.
Als Springtime In New York, het 16e deel uit zijn onvolprezen Bootleg Series, iets duidelijk maakt is dat hij ook in deze tijd geweldige muziek maakte. Alleen koos de altijd eigenzinnige zanger ervoor om de pareltjes vaak een troosteloos plekje op de plank te gunnen. Gelukkig zijn ze er door het team dat deze set (5 cd box, dubbel-cd of dubbel-lp) samenstelde alsnog vanaf geplukt. De luxe box-versie bevat liefst 54 songs die nooit eerder het licht zagen.
Het is natuurlijk onmogelijk om de achtergronden van al die songs te schetsen. Onder de hoogtepunten bevindt zich Death Is Not The End. Een ingekorte versie verscheen in 1988 op het album Down In The Groove. Springtime in New York bevat de volledige uitvoering, zoals die opgenomen werd tijdens de sessies voor Infidels. In de aanloop naar het Shot Of Love album jamde Bob Dylan dagenlang in een studio in Santa Monica, Californië waarbij hij niet alleen eigen werk speelde, maar waar de zanger en zijn band ook met veel plezier een traditional speelde als Jesus Met The Woman At The Well. Uit diezelfde sessies stamt het energieke Mystery Train, met Ringo Starr op drums. De sessies leverden nog veel meer op, zoals de Bo Diddley-achtige rocker Price Of Love. Of de werkelijk schitterende Temptations-cover I Wish It Would Rain, dat vleugels krijgt dankzij jubelend dameskoor.
De periode dat de zanger in de studio voor Infidels zat, werd opnieuw veel moois opgenomen dat om onverklaarbare redenen achter slot en grendel bleef. Zoals Blind Willie McTell, volgens velen zelfs een van de beste songs die hij ooit op tape zette. Het komt nu pas officieel uit, waarmee de wens van veel diehard fans vervuld wordt. De zanger werkte in die periode met een groep topmuzikanten, o.a. de gitaristen Mark Knopfler (Dire Straits), Mick Taylor (ex-The Rolling Stones) en de reggae-giganten Sly Dunbar (bas) en Robbie Shakespeare (drums). Tegen zijn natuur in nam hij verschillende versies op van sommige nummers, om er lang aan te sleutelen. Zoals van Jokerman. Op Springtime in New York staat een sterke, alternatieve versie van dat nummer met een deels afwijkende tekst en (dus ook) zangpartij.
De nieuwe Bootleg Series laat zelfs op Empire Burlesque een heel nieuw licht schijnen. Alternatieve versies van I’ll Remember You, Tight Connection To My Heart (Has Anybody Seen My Love), Seeing The Real You At Last, Emotionally Yours, Clean Cut Kid en When The Night Comes Falling From The Sky zijn ontdaan van de typische jaren tachtig sound. En wat blijkt? Met de songs is helemaal niets mis - integendeel. Wat ook absoluut geldt voor de cover Straight A’s In Love, afkomstig uit de Sun-periode van Johnny Cash. Een rock-a-billy-achtig nummer dat Bob Dylan moeiteloos naar zijn hand zette. Goed dus dat ook dit nummer eindelijk een publiek gegund wordt.
Vooral de 5-cd versie van Springtime In New York: The Bootleg Series Vol. 16 (1980 - 1985) biedt meer. Veel meer. Het niveau van eerdere essentiële delen wordt ook moeiteloos gehaald en het doet meteen uitkijken naar het vervolg. De tweede helft van de jaren tachtig verliep eveneens verre van vlekkeloos voor Bob Dylan. De reacties op zijn albums Knocked Out Loaded (1986) en Down In The Groove (1988) waren overwegend negatief. Pas met Oh Mercy (1989) werd er voorzichtig gerept van een artistieke comeback. Het is echter bekend dat ook tijdens de sessies voor deze wisselvallige platen veel meer opgenomen werd dan destijds het daglicht zag. Wordt dus vervolgd.