Je zou bijna denken dat de leden van Manic Street Preachers over een vooruitziende blik beschikken. Terwijl de wereld nog steeds aan het bijkomen is van de onlangs aangekondigde comeback van ABBA, komt het trio voor de dag met het nummer The Secret He Has Missed, het derde nummer op het vandaag verschenen album The Ultra Vivid Lament. De dartele pianopartij lijkt zo overgeheveld te zijn uit songfestivalsucces Waterloo. Een associatie die nog versterkt wordt omdat het nummer een duet is van James Dean Bradfield met de Amerikaanse zangeres Julia Cumming, bekend van de groep Sunflower Bean.

Verder is The Ultra Vivid Lament een echt Manic Street Preachers album. Het opent met Still Snowing In Sapporo, een groots klinkend nummer, waarin Bradfield weer naar hartenlust kan galmen. De toon is gezet. Veel ijl klinkende pop, zoals het rustige Diapause – met een heerlijke gitaar- en toetsensolo – of het poppy Quest For Ancient Colour. Ze laten horen dat Bradfield en co. nog altijd in staat zijn tot het schrijven van bloedmooie liedjes. De band maakt ook enkele zijsprongen, zoals met Blank Diary Entry. Het is een sober folkliedje waar Mark Lanegan (o.a. Screaming Trees, Queens of The Stone Age) zijn wankele, doorleefde stem aan leent. Het is een ander hoogtepunt van de plaat. Waartoe ook Into The Waves Of Love gerekend kan worden: een prachtliedje versiert met een heerlijk dameskoor.

The Ultra Vivid Lament is daarmee zeker in muzikaal opzicht een sterk album van de band die alweer bijna dertig jaar geleden debuteerde met Generation Terrorists. Op de eerste platen maakte het (toenmalige) viertal nog een mix van glamrock, pop en punk. Overigens kwam Manic Street Preachers niet alleen in het nieuws vanwege de prima platen en de opwindende optredens. In 1995 verdween gitarist Richey Edwards van de aardbodem; een mysterie dat nog altijd niet opgelost is. De band ging verder als trio, waarbij het zich muzikaal en tekstueel bleef ontwikkelen. Een van de mijlpalen was het album This Is My Truth Tell Me Yours uit 1998, met daarop hits als If You Tolerate This Your Children Will Be Next en You Stole The Sun From My Heart. De Manics schuwden het grote gebaar niet, maar de goede intenties stonden nooit ter discussie.

De band ging op de eerste platen al allerlei maatschappelijke onderwerpen te lijf. Het was een aspect dat Manic Street Preachers in de jaren die volgden verder verdiepten. Het is dan ook een lijn die doorgetrokken wordt op The Ultra Vivid Lament. De vaak verwarrende actualiteit echoot door in Orwellian. In Don’t Let The Night Devide Us, zet de band zich af tegen het creëren van ongelijkheid en verdeeldheid. Of het met de COVID-crisis in het achterhoofd geschreven is, wordt niet helemaal duidelijk maar Complicated Illusion is een hartstochtelijke oproep om een oplossing te zoeken in het compromis (‘I defend the middle ground’). Alleen samen kunnen komen we er uit, is de essentie van het nummer.

De teksten zijn altijd een enorme bonus geweest bij Manic Street Preachers. “Als je een podium hebt, kun je beter iets zinnigs te melden hebben”, zei James Dean Bradfield ooit. Gelijk heeft hij. Toch vergat de band nooit om die inhoud te verpakken in sterke, meeslepende songs, geboetseerd uit een herkenbaar geluid. Dat is opnieuw gelukt met The Ultra Vivid Lament. Na dertig jaar nog altijd schitterende songs kunnen schrijven en ook nog altijd iets te melden hebben, het is weinig bands gegeven.