“Vanzelfsprekend ben ik er enorm blij mee. Het is in veel opzichten een uniek album. Hij werkte met andere muzikanten dan voorheen, met name natuurlijk Tal Wilkenfeld en Chris Coleman. Nadat Prince mij de eerste demo’s had laten horen, nodigde hij mij uit om de plaat samen met hem te produceren. Ik wist niet wat ik hoorde. Het was in elk geval enorm eervol. Zijn opdracht aan mij was om de songs te produceren, waarna hij alles weg zou halen wat in zijn ogen overbodig was. Prince wilde namelijk juist een heel sober en naakt klinkend album maken.”

“Ik moet dan meteen aan het nummer Born 2 Die denken. Prince bekeek in die periode een serie YouTube filmpjes met toespraken van de Amerikaanse hoogleraar dr. Cornel West. Op een dag stuitte hij op een fragment waarin die vaststelde: ‘Prince is geweldig, maar hij is geen Curtis Mayfield.’ De reactie van Prince was: ‘echt waar? Dat zullen we nog wel eens zien.’ Hij was absoluut niet beledigd, maar die opmerking triggerde hem wel. Niet veel later kwam hij voor de dag met Born 2 Die, een nummer dat een duidelijk eerbetoon was aan de 70’s soul. Ik heb het meegenomen naar mijn eigen studio en verder in de stijl van Curtis Mayfield en Isaac Hayes aangekleed met harpen, percussie, strijkers en blazers. Toen ik het resultaat aan Prince liet horen, reageerde hij opgetogen. Hij speelde het af op zijn grootste speakers. Na afloop greep hij mij bij de schouders en schudde me door elkaar. ‘Je bent een Duke Ellington’, herhaalde hij een paar keer. Die waardering voelde enorm goed. Ik moet zeggen dat het hele proces een inspirerende ervaring was.”

“Veeleisend en inspirerend. Hij hield ervan om regelmatig nieuwe muzikanten aan te trekken, zoals hij dat dus ook deed voor Welcome 2 America. Ze brachten een nieuwe energie en een nieuw geluid met zich mee. Daar hield hij van. Prince was iemand die aanwijzingen gaf, maar tegelijkertijd veel ruimte bood om je eigen ding te doen. Wel was hij iemand die een totale toewijding van je verlangde. Als ’s nachts de telefoon ging en je werd in de studio verwacht, moest je het niet in je hoofd halen om je nog een keertje om te draaien, haha.”

“Het moest vooral een coherent album worden, dus een werkstuk met samenhang en variatie. Na de eerste songs die er stevig inhakken krijg je een Beach Boys-achtig popnummer als Hot Summer of een sensuele song als When She Comes. Het complete plaatje was belangrijk, dat hield hij ons telkens voor.”

“Absoluut. In het post-Trump tijdperk en met alles wat er rondom George Floyd gebeurd is, hebben die woorden inderdaad alleen nog maar aan betekenis gewonnen. Het zijn profetische beelden. Alsof hij in de toekomst kon kijken. Ik maak dan ook een diepe buiging in de richting van de erven van Prince, die ingezien hebben dat dit album het verdiende om uitgebracht te worden.”

“Nee, het was helemaal af, tot aan de mastering toe Er zijn dan ook geen partijen meer aan toegevoegd. Wel konden we kiezen uit verschillende mixen, waarvan er een aantal bij mij thuis lag. Een ervan heeft ook de plaat gehaald. Ik heb de erven ook gevraagd om de trackvolgorde aan te houden die Prince voor ogen had. Voor hem was de flow van een album altijd heel essentieel. Gelukkig hebben ze dat advies overgenomen.”

“Natuurlijk, al was het maar om praktische redenen. Om bepaalde songs te kunnen vertolken, moest ik specifieke samples en geluiden uploaden. Ik vroeg hem dus regelmatig naar het album en welke tracks we zouden spelen. De plaat kwam niet en songs ervan hebben we niet gespeeld. ‘Het zal in de toekomst uitkomen’, zei Prince telkens. Heel apart. Uiteindelijk heb ik mij er natuurlijk bij neer moeten leggen. Het was typisch zo’n Prince-dingetje. Een beslissing die hij hele logisch vond, maar die ons begrip te boven ging. Ik was in elk geval niet geschokt. Hij was Prince en mocht doen wat hij wilde.”

“Ik heb alleen wat vermoedens. Prince had het album met een grotendeels nieuwe band gemaakt. Hij wilde daar ook mee op tournee. Het kan zijn dat Chris of Tal zich daar niet volledig aan konden committeren omdat ze al wat andere verplichtingen hadden. Dat was iets wat voor Prince onbespreekbaar was. Je deed voor honderd procent mee of je lag er helemaal uit. Hij was in dat opzicht iemand die eerst schoot en dan pas vragen stelde, haha. Met een album als Welcome 2 America wilde hij het hele perfecte pakket presenteren, een album en een tournee – in dezelfde bezetting. Ik vermoed dat hij het album geschrapt heeft toen dat niet haalbaar bleek te zijn. Dit is de beste verklaring die ik ervoor kan bedenken.”

“Oh man, we zijn nauwelijks begonnen. Begin jaren negentig, toen ik net met Prince ging samenwerken, nam hij mij eens mee naar zijn opslagplaats. Overal waar ik keek, zag ik tapes. Tot aan het plafond. Hij zei dat er nummers lagen die beter waren dan Purple Rain. Ik schoot in de lach. ‘Ga weg, dat is het hoogtepunt uit je carrière!’ Hij liet mij vier of vijf songs horen. Mijn hemel, ik werd weggeblazen. Hij had gelijk. Ze waren nog beter dan Purple Rain. Ik herinner mij dat ik hem bijna toeschreeuwde: ‘dit is geweldig! Breng ze uit. Zeker nu je zelf weer helemaal terug bent.’ Hij reageerde met een kort ‘nope’ en legde de tapes weer op de plank. Typisch Prince.”

Tekst: Robert Haagsma

Foto's Morris Hayes: Peter Lodder

Foto's Prince: Mike Ruiz & Kevin Mazur