In 1985 bestond de band eigenlijk alleen nog maar op papier, maar voor Live Aid waren de mannen bereid de strijdbijl even te begraven. De Britse hardrockband mocht zelfs het spits afbijten, al was het maar omdat de meeste andere groepen niet als eerste wilden beginnen. Het bleek een gouden greep, al bij de eerste akkoorden van het John Fogerty-nummer Rockin’ All Over The World haakte het volgestroomde Wembley Station in.

Live Aid was begonnen!

Phil Collins was als muzikant en acteur alom tegenwoordig in de jaren tachtig. Dus ook op Live Aid. In Londen deed hij een set met ex-Police zanger en bassist Sting, met als een van de hoogtepunten zijn eigen Against All Odds (Take A Look At Me Now). Vervolgens repte hij zich naar het vliegveld, waarna een Concorde – het klimaat was nog niet zo’n thema – hem in een oogwenk naar Amerika vloog. Hij arriveerde net op tijd om als drummer Eric Clapton te begeleiden en enkele solostukken te zingen, waaronder opnieuw Against All Odds (Take A Look At Me Now). Vervolgens kroop hij achter het drumstel als gelegenheids-lid van Led Zeppelin, maar dat optreden kunnen we beter uit ons collectieve geheugen bannen…

Het is het oudste showbusinesstrucje uit het boek: trek als zanger een leuke dame uit het publiek en maar er een dansje mee. Bruce Springsteen – overigens afwezig op Live Aid – maakte er ook dankbaar gebruik van als Dancing In The Dark weer eens op zijn set-list stond. Halverwege de U2-set wist Bono de security zover te krijgen dat ze Kal Khalique uit de mensenmassa omhoog trekken. De beelden waarin ze verstrengeld met de U2-zanger over het podium van Wembley draaide, zorgden in alle uithoeken van de wereld voor vertedering. De band had overigens drie songs willen spelen, maar het nummer Bad werd zo uitgesponnen dat het bij twee bleef. Live Aid werd echter een triomf voor het Ierse kwartet. In twaalf magische minuten transformeerde U2 van een zaal- tot een stadion-act. Grappig feitje: in de aanloop naar de show eiste U2 tijd voor een soundcheck. Het bondige antwoord van organisator Bob Geldof was ‘fuck ‘em’.

David Bowie zat in 1985 weer even in een creatief dalletje. Zijn actuele album Tonight was erg lauw ontvangen. Het duet Dancing In The Street met Mick Jagger dat speciaal tijdens Live Aid in première ging, ontpopte zich ook al niet als het hoogtepunt in beider carrières. Alle twijfel over de relevantie van de zanger werd echter weggeblazen door het laatste nummer van zijn set: een krachtige versie van “Heroes”, met een belangrijke rol voor het gierende toetsenwerk van Thomas Dolby. Het nummer, door Bowie opgedragen aan zijn eigen zoon en alle kinderen van de wereld, kreeg op deze bijzondere dag een extra betekenis.

De oorlog tussen Keith Richards en Mick Jagger had in 1985 zo’n beetje z’n hoogtepunt, wat betekende dat The Rolling Stones niet beschikbaar waren voor Live Aid. Zanger Mick Jagger zetten in Philadelphia wel een vlammende soloshow neer, met als hoogtepunt de samen met Tina Turner gezongen Jacksons-cover State Of Shock. De chemie tussen de twee joeg de toch al tropische temperatuur in het John F. Kennedy Stadion nog verder omhoog. Het was broeierige seks vertaald naar muziek.

Mark Knopfler en zijn Dire Straits moesten het nooit van uiterlijk vertoon hebben. De muziek moest het altijd doen. Hoe effectief die was, bleek maar weer eens in het Wembley Stadion. De in smetteloos wit gestoken Sting die de openingsregel ‘I want my MTV’ zong, de drumroffels die de spanning verhoogden en Knopfler die daarna zijn gitaar liet knorren – het leverde in muzikaal opzicht een van de hoogtepunten van het festival op.

Ze had nog maar twee albums op haar naam staan en gold te midden van de vele gevestigde namen op Live Aid nog als een relatieve nieuwkomer. De Amerikaanse zangeres wist met haar energieke optreden in het John F. Kennedy Stadion zelfs de grootste sceptici voor zich te winnen. Ze was goed bij stem – en zong alles live! – pakte het publiek geraffineerd in en werd bijgestaan door een geweldige band. Het optreden maakte vooral duidelijk dat de popmuziek een echte persoonlijkheid rijker was. Vanaf dat moment wilden talloze meisjes Madonna zijn.

Officieel bestond Wham! in 1985 nog, maar de scheuren werden al zichtbaar. Elton John zong tijdens zijn optreden een duet met George Michael: Don't Let The Sun Go Down On Me, een hit uit 1974. De stemmen combineerden geweldig. George Michael liet nog maar weer eens horen dat hij de status van tienerster snel aan het ontgroeien was. Zijn kompaan Andrew Ridgeley moest het doen met een bescheiden plekje in het koortje. In het voorjaar van 1986 ging de kogel door de kerk: Wham! was definitief verleden tijd. De samenwerking van Michael en John kreeg nog wel een aardig staartje: een nieuwe duetversie van Don’t Let The Sun Go Down On Me werd in 1991 een wereldhit.

Toen Brian May bij Bob Geldof informeerde hoe deze Live Aid voor zich zag, reageerde de organisator met een droog: ‘als een mondiale jukebox’. De gitarist knoopte dit goed in zijn oren en smeedde met zijn band een ruim twintig minuten durende medley van louter hits, waar Queen wekenlang op oefende. De band verkeerde dan ook in blakende vorm, het charisma van Freddie Mercury was stadion vullend en van de minutieus samengestelde set met Bohemian Rhapsody, Radio Ga Ga, Hammer To Fall, Crazy Little Thing Called Love, We Will Rock You en We Are The Champions was elke klap raak. Live Aid gaf de loopbaan van Queen zo’n enorme boost dat het de climax vormde in de veelgeprezen biografische film Bohemian Rhapsody uit 2018.

Live Aid werd geplaagd door technische problemen die zelfs een ex-Beatle niet bespaard bleven. Nadat Paul McCartney het nummer Let It Be ingezet had, duurde het even voor de technicus van dienst op het idee kwam om zijn microfoon open te zetten. Toen zijn zang eenmaal door het Wembley Stadion schalde, vormden de tienduizenden aanwezigen een hartverwarmend koor. Zo kreeg het Britse deel van Live Aid toch een waardig slot.