We leerden Herman Brood kennen als schilder, schrijver, acteur, nationale knuffeljunk en Bekende Nederlander. Op 11 juli 2001, twintig jaar geleden alweer, maakte hij met een sprong van het Hilton hotel in Amsterdam een einde aan zijn leven. Een goed moment om te memoreren dat hij toch in de eerste plaats een geweldige zanger, pianist en componist was, die de Nederlandse popmuziek verrijkte met een aantal onvergetelijke songs. Wij kozen er tien uit.
Van de opzwepende pianoklanken tot het opwindende dameskoortje, de rauwe vocalen van Herman Brood en zijn gruizige straatpoëzie, Saturday Night was bij het verschijnen in 1978 een instant klassieker. Laten we ook vooral niet vergeten dat een van de beste songs die de Nederlandse popmuziek ooit voortbracht, gedragen wordt door de briljante gitaarpartij van de Belg Dany Lademacher. Het intro trekt je meteen het nummer in. De single, afkomstig van het minstens zo klassieke album Shpritsz, was vreemd genoeg geen gigantische hit: het kwam niet verder dan een 23e plaats in de Top 40. Het is desondanks het nummer waar Herman Brood & his Wild Romance voor altijd door herinnerd zullen worden.
Het lijflied van Herman Brood, de levenskunstenaar die nooit een geheim maakte van zijn drugsgebruik. Rock’n’Roll Junkie is verder vooral zo’n onweerstaanbare rocksong uit het hart van zijn absolute toptijd. Welke fan heeft het niet ooit, tijdens een concert in een volgepakte club ergens in Nederland, een biertje in de hand, mee staan brullen: ‘I'm a heart & soul, rock & roll, heart & soul rock & roll junkie!’
Herman Brood had al een heet muzikaal verleden in groepen als Cuby + Blizzards en Vitesse. Toen in 1977 zijn echte solodebuut Street verscheen, werd duidelijk dat hij als zanger, pianist en componist aan een veelbelovende nieuwe jeugd was begonnen. Het album bevatte een onder hoogspanning staande mix van rock, blues en pop, gestoken in een hele actueel jasje. Geholpen door zijn feilloze gevoel voor het genereren van publiciteit groeide Herman Brood al snel uit tot een nationale bekendheid.
De dope was nooit ver weg in het oeuvre van Herman Brood. In zijn leven evenmin, trouwens. Het jachtige Dope Sucks, dat klinkt als een naar muziek vertaalde speed-trip, is een van de absolute topnummers van het onvolprezen album Shpritsz.
Herman Brood & his Wild Romance brachten een aantal singles uit die destijds niet op een van de reguliere platen stond - zie bijvoorbeeld ook Still Believe. Never Be Clever was daar een ander voorbeeld van. Brood schreef het met gitarist Dany Lademacher. De tekst over een compromisloos leven, wat de consequenties ook zijn, was natuurlijk sterk autobiografisch. In muzikaal opzicht was het weer een echt lekker in het gehoor liggend Brood-nummer.
De Amerikaanse droom draaide voor Herman Brood en zijn band uit op een nachtmerrie. Hij liet zich ringeloren door Amerikaanse producers en sessiemuzikanten. Het resulterende album Go Nutz (1980) was dan ook een teleurstelling. Toch stond er minstens een pareltje op: I Love You Like I Love Myself, waarmee hij toch weer een 13e plaats in de Top 40 haalde.
Herman Brood permitteerde zich regelmatig muzikale zijsprongetjes. Hij scoorde bijvoorbeeld in 1979 al een hit met het carnavaleske Maak Van Uw Scheet Een Donderslag, dat uitgebracht werd als de Breedbekkikkers. Als Je Wint was serieuzer. In het Nederlandstalige duet met Henny Vrienten mijmerde hij over de keerzijde van het succes. Ter gelegenheid van zijn 50ste verjaardag werkte hij nog een keer met de ex-Doe Maar zanger en bassist samen. De twee namen een nieuwe versie op van 32 jaar, uiteraard omgedoopt tot 50 jaar.
De originele versie van het nummer staat op het studioalbum Friction van Sweet d’Buster en werd geschreven door Bertus Borgers en Paul Smeenk. Nog in datzelfde jaar adopteerde ook Herman Brood het. Je kunt eindeloos twisten over welke versie het beste is, het origineel of de Brood-cover. De definitieve versie is misschien wel die op Gigs, het live-album van Sweet d’Buster uit 1979. De uitvoering van Herman Brood & his Wild Romance, waar dus ook helemaal niets mis mee is, verscheen destijds alleen single – niet op een van zijn reguliere albums.
De jaren tachtig hadden in muzikaal opzicht Herman Brood weinig successen gebracht. Aan het einde van het decennium stelde hij orde op zaken. Hij tekende bij platenmaatschappij CBS en nam met Earring-gitarist George Kooymans het album Yada Yada op, een plaat waar we eindelijk weer eens een ouderwets bevlogen Herman Brood te horen kregen. De recensies waren positief, het album verkocht verdienstelijk en met het pakkende Sleeping Bird scoorde hij een nieuwe hit.
Het ultieme nummer om terug te kijken op een roerig leven is natuurlijk My Way. Paul Anka was een van de eerste grote zangers die het opnam. Frank Sinatra zette er in 1969 volgens velen de definitieve versie neer. In de kort na zijn dood uitgebrachte uitvoering, bleek het ook op het lijf van Herman Brood geschreven te zijn. De sobere, ingetogen versie, vrij van de bombast van veel andere interpretaties, ontroerde tot op het bot. Een waardig slotakkoord.