Alison Moyet leverde dankzij hits als Love Ressurection, Invisible, The Ole Devil Called Love en Is This Love? een belangrijke bijdrage aan de soundtrack van de jaren tachtig. Na het einde van dat decennium werd het echter steeds stiller rond de Britse zangeres. Ze wordt deze week 60 jaar. Een mooie aanleiding om uit te zoeken wat er geworden is van Alison Moyet.
In haar tienerjaren wees weinig erop dat Geneviève Alison-Jane Moyet een van de populairste Britse popzangeressen van de jaren tachtig zou worden. Ze kwam op 18 juni 1961 in Billericay, Essex ter wereld als de dochter van een Britse moeder en een Franse vader. Ze raakte al vroeg in de ban van de muziek en was versleet nog voor haar twintigste obscure punk, rock en blues bands met fraaie namen als The Vandals, The Screamin’ Ad Libs en The Red Roosters. Succes hadden ze allemaal niet, maar de jonge zangeres – die zich destijds Alf liet noemen – leerde zich wel te handhaven in volgepakte kroegen vol lawaaierige stamgasten. Een belangrijke leerschool.
Het succes kwam alsnog toen ze in 1981 samen met de voormalige Depeche Mode componist en toetsenist Vince Clarke het duo Yazoo vormde. Hij was een oude schoolvriend van haar. Het tweetal scoorde internationale hits met songs als Only You, Don’t Go, Situation en Nobody’s Diary. Zo goed als de samenwerking in muzikaal opzicht uitpakte, zo moeizaam was die op het persoonlijke vlak. Het gevolg was dat Yazoo al in 1983 uit elkaar spatte.
Een jaar later verscheen haar solodebuut. Voor de titel greep ze terug op Alf, haar bijnaam uit haar punkjaren. De plaat schoot in Engeland door naar de eerste plaats van de albumlijst. In Nederland haalde het een zeer verdienstelijke derde plaats. Het album leverde hitsingles op in de vorm van Love Resurrection, All Cried Out, Invisible en For You Only. Niet alleen de verkoopcijfers waren feestelijk, de recensies waren ook heel positief. Vooral de manier waarop heel persoonlijke teksten in toegankelijke popsongs verpakt werden, leverde haar veel complimenten op.
Ze piekte in 1985, midden in het kloppende hart van de jaren tachtig. Ze schitterde die zomer op Live Aid, waar ze samen met Paul Young het nummer That’s The Way Love Is vertolkte. Ze was ook te horen tijdens de grote finale, waarbij Paul McCartney de Beatles-klassieker Let It Be zong. Via een microfoon die aanvankelijk niet openstond, maar dat terzijde. In datzelfde jaar scoorde ze ook haar grootste Nederlandse hit met een heerlijk swingende versie van het stokoude jazzliedje That Ole Devil Called Love. Een perfect nummer voor haar hese, sensuele stemgeluid.
In de jaren die volgden werd het echter steeds stiller rond Alison Moyet. Het had deels te maken met een langlopend conflict met haar platenmaatschappij, die haar naar eigen zeggen onvoldoende creatieve vrijheid gaf. Ze bleef desondanks op gezette tijden nieuwe platen maken en trad ook regelmatig op. Alison Moyet schitterde ook in enkele West End musicals, met als meest prominente een rol in Chicago. In interviews was ze ook hele openhartig over de worstelingen met haar gewicht, haar bipolaire stoornis en haar angstaanvallen. Thema’s die ook terugkwamen in de teksten van haar songs.
De soms lange pauzes tussen haar eigen albums vulde ze moeiteloos met bijdragen aan nummers van uiteenlopende acts als Tricky, Ocean Colour Scene en The Lightning Seeds. Zo schitterde ze in 2017 ook weer ouderwets op het MTV-Unplugged album Summer Solstice van de Noorse popgroep A-ha. Haar meest actuele soloplaat is Other, dat verscheen in 2017. Het viel vooral op omdat de zangeres daarop terugkeerde naar haar synth-pop wortels van de jaren tachtig. Opnieuw was er veel lof voor haar teksten, waarin ze niet alleen over haar eigen wel en wee song, maar ook een scherp oog bleek te hebben voor actuele maatschappelijke thema’s. Van de noodzaak van diversiteit tot de invloed van social media.
Het album vond zijn weg naar haar trouwe achterban, zonder dat de toptijden van de jaren tachtig ermee terugkeerden. Alison Moyet lijkt het allemaal niet te deren. Uit de vaak persoonlijke bijdragen op haar homepage blijkt dat ze het voortschrijden van de tijd omarmt. ‘Als je ouder wordt, wil je niet langer overal bij passen. Het maakt niet meer uit. Anders zijn wordt iets heel fijns. Een enorm plezier.’ Op 18 juni is ze dus 60 geworden. Een verjaardag die geen betere aanloop kon hebben: op 7 juni jongstleden werd bekend dat ze onderscheiden wordt met een prestigieuze MBE, waarmee ze toetreedt tot het selecte gezelschap van de ‘Members of the Order of the British Empire’. Een zeer terechte erkenning voor de belangrijke bijdrage die de zangeres aan de Britse popmuziek leverde met haar prachtige stem, haar pakkende liedjes en haar openhartige teksten.