Elvis Presley: The Searcher is een goed gekozen titel voor deze documentaire. De zanger is altijd blijven zoeken. Gretig en rusteloos. In het begin van zijn loopbaan absorbeerde hij vooral een diversiteit aan muzikale invloeden. Later zocht hij vooral naar de zin van zijn bestaan. Het is het thema van het openhartige portret van de in 1977 overleden legende. Gesproken bijdragen zijn er van o.a. Bruce Springsteen, Emmylou Harris, Robbie Robertson, Priscilla Presley en Tom Petty. De documentaire uit 2018 is sinds begin mei te zien op Netflix.
Elvis Presley was in de tweede helft van de jaren zestig nog maar net in de dertig, toch werd hij alom gezien als een has-been. Een eindeloze reeks matige films en dito soundtracks had in het decennium zelfs het uiterste gevergd van zijn meest loyale fans. Tot hij eind 1968 op de Amerikaanse televisie verscheen met de show Singer Presents… Elvis, later omgedoopt tot The ’68 Comeback Special. De zanger oogde afgetraind en vitaal, zeker in zijn zwartleren pak. Het was vooral goed te zien dat hij na jaren in de wildernis van Hollywood zijn liefde voor muziek hervonden had.
De nog altijd iconische beelden vormden de rode draad in Elvis Presley: The Searcher. Regisseur is Thom Zimny, die eerder o.a. documentaires maakte over Bruce Springsteen. Thema is de eeuwige zoektocht van de zanger. Toen hij jong was, bezocht hij kerken, clubs en kroegen op zoek naar muzikale inspiratiebronnen. Terecht wordt uitgebreid stilgestaan bij de onbevangenheid die de zanger in wording daarbij aan de dag legde. In een Amerika waarin in de zuidelijke staten de segregatie nog springlevend was, absorbeerde hij net zo gretig de uitgesproken zwarte muziekstijlen rhythm-‘n-blues en gospel als de witte country. Zijn eigen muziek ontwikkelde zich dan ook als een revolutionaire smeltkroes van stijlen, net zo kleurrijk als Amerika zelf.
Zijn levensverhaal ontvouwt zich in chronologische volgorde. De eerste films, zijn diensttijd in Duitsland, de nieuwe hits, het langzaam wegvloeien van zijn succes en het huwelijk met Priscilla. Zijn ex-echtgenote komt uitgebreid aan woord, zoals er ook veel mooie gesproken bijdragen zijn van o.a. Bruce Springsteen, Emmylou Harris, Robbie Robertson, Tom Petty, manager John Landau, platenbaas Sam Phillips, de jeugdvrienden Red West en Jerry Schilling en ’68 Comeback Special regisseur Steve Binder. De documentaire bevat geen beelden van pratende hoofden, waardoor er alle ruimte is voor tijdsbeelden: schitterende foto’s en filmpjes, waaronder veel uit het archief van de familie Presley.
Zijn topjaren komen ruimschoots aan bod. De makers kijken ook niet weg van de vrije val waarin hij daarna in terecht kwam, waar zijn manager ‘Colonel’ Tom Parker grotendeels verantwoordelijk voor was. Zijn opleving dankzij de ’68 comeback bleek tijdelijk te zijn. In de jaren zeventig raakte hij verstrikt in een wurgend toerschema, waar hij zich pillen slikkend en gestaag uitdijend doorheen sleurde. Ook toen bleef Elvis Presley zoeken, maakt de documentaire geloofwaardig. Terwijl hij voor de buitenwereld langzaam in een karikatuur veranderde, bleef hij zich afvragen wat voor rol hij diende te spelen in zijn leven. Hij kwam er niet uit. Zoals aan het eind van de tweedelige documentaire vastgesteld wordt: in zijn laatste levensjaar had Elvis de moed opgegeven. Hij had gezocht, maar niet gevonden. Op 16 augustus 1977, tussen twee hectische tournees in, overleed hij op zijn geliefde toevluchtsoord Graceland.
Vanwege de gekozen invalshoek, de schitterende beelden, de bijdragen van de artiesten en de liefdevolle aanpak is Elvis Presley: The Searcher de beste documentaire tot nu toe over de legendarische zanger. De laatste beelden tonen hem in de ’68 Comeback Special, terwijl hij If I Can Dream zingt. Nadat hij de beelden van de moord op Martin Luther King op tv had gezien, was dit speciaal daarover geschreven nummer aan de show toegevoegd. Een smeekbede voor een rechtvaardiger wereld. Hij zingt het schitterend, met een emotie die van het scherm spat. Dit is de Elvis Presley die we ons moeten herinneren.