“We wilden een groove-achtige plaat maken. Een party album. Vooral omdat we dat nog nooit eerder hadden gedaan. Wat meespeelde, was dat dit ons tiende album is. In 2020 bestonden we ook nog eens 25 jaar. Ik blikte terug en zag dat we veel al gedaan hadden. We hebben hard, snel en punk-achtig werk gemaakt. Maar ook muziek aan de andere kant van het spectrum, delicaat en georkestreerd. En alles daartussenin, pakkende liedjes van drie, vier minuten. Wat we echter nog nooit gedaan hadden, was songs schrijven waarbij het vooral om de groove draaide.”

“We zijn allemaal opgegroeid met rock-bands die platen maakten waar je ook op kon dansen. Ik moest ook denken aan het werk van iemand als David Bowie. Inspirerend waren ook Sly and the Family Stone en al die acts op Motown. Allemaal echte bands, die heel dansbare muziek maakten. Ik had nooit gedacht dat we ooit zelf iets in de richting zouden doen. De songs dienden zich echter op een heel natuurlijke manier aan. Weet je, het is een sleutel naar een langdurige loopbaan: plezier hebben, jezelf uitdagen en regelmatig iets totaal nieuws doen.”

“Ook in dat opzicht hebben we ditmaal alles anders aangepakt. Normaal zijn alle nummers min of meer klaar voor we de studio ingaan. We hebben ze deze keer tijdens de opnamen geschreven, waarbij we alles vanaf de grond opbouwden. Iemand sloeg bijvoorbeeld een gitaarakkoord aan. We moesten er om lachen, om daarna wel te zeggen: ‘die houden we’. Het plezier stond heel erg centraal. We wilden onszelf laten verrassen. We hebben daarbij niet teveel nagedacht. Ik hou ervan om snel te werken. Als iets te lang duurt, is dat dodelijk voor de vibe. Het gaat om het vangen van het moment, het liefst meteen de eerste keer.”

“Zeker, ik vergelijk de band wel eens met een klok. Er zijn raderen die snel lopen, anderen bewegen wat trager. Omdat ze samenwerken, blijft de klok tikken en de juiste tijd aangeven. Als ik aan Taylor (Hawkins, drummer, red.) vraag om arrangement of een einde voor een bepaald nummer, weet ik dat hij daarbij put uit zijn liefde voor Queen, Genesis of The Police. Als ik aan Nate (Mendel, bas, red.) iets vraag, zal hij aankomen met iets aparts en meer esoterisch. Het werkt. We vullen elkaar op deze manier heel goed aan.”

“Greg is de meest getalenteerde muzikant waar ik in mijn hele leven mee gewerkt heb. Hij heeft een enorm inzicht als het gaat om muziek en om instrumenten, meer dan wie ik ook ken. Hij is ook nog eens een multi-instrumentalist. Als kind was hij met jazz bezig, later stortte hij zich op punk, daarna reggae, Braziliaanse muziek en elektronische muziek. Hij stortte zich erop, ontleedde het en ging daarna weer verder. Hij weet altijd precies wat een bepaald nummer nodig heeft. Ik vertrouw dan ook volledig op zijn oordeel. Als hij ergens wat van vindt, gooi ik mijn handen in de lucht. ‘Okay Greg’. Hij is daarnaast een vriend. Dat is heel belangrijk in onze wereld, waar we de dingen zo onprofessioneel mogelijk proberen te houden.”

“Klopt en dat was ook de bedoeling. Het klokt net onder de 37 minuten. We hebben al eens een dubbelalbum met weet ik hoeveel nummers gemaakt. Short en sweet was ditmaal het motto. We hebben meerdere nummers opgenomen en als een plekje op de plaat verdiend hadden, waren ze er ook op terechtgekomen.”

“Het verhaal is gebaseerd op een droom die ik had toen ik veertien, vijftien jaar was. Mijn hele leven heb ik al rare dromen en ik onthoud ze allemaal. In dit geval zag ik mijzelf aan de voet van een berg staan. Op de top bevond zich een doodskist, die in brand stond. In mijn droom rende ik ernaartoe om hem open te maken. Ik brandde mijn handen terwijl ik dat deed. Mijn hele leven probeer ik al te ontrafelen wat dit betekent, vooral om dat ik eigenlijk een heel gelukkig kind was. Toen we over de clip bij Shame Shame gingen nadenken, kwamen die beelden weer boven. De video is gemaakt door Paola Kudacki, een bekende modefotografe waar ik mee bevriend ben. Voor de hoofdrol heb ik zelf Sofia Boutella aangedragen, een fotomodel die echter ook bekend geworden is als danseres. Een prachtige vrouw met een krachtige uitstraling. Het resultaat is inderdaad de meest duistere clip die we ooit gemaakt hebben.”

“Toen vorig jaar maart alles dichtgegooid werd, zijn wij ook even gestopt. We bleven wel met elkaar in contact. Telkens verlengden we het uitstel. We hebben zelfs overwogen om te wachten tot alles voorbij was. Toch hebben we uiteindelijk de draad weer opgepakt. We brengen immers geen albums als een goed excuus om weer op tournee te gaan. We doen het in de eerste plaats voor onze lol. Het gaat om het vastleggen van een geluid, een gevoel, een plaats en een tijd. En we hadden al die liedjes. We konden gewoon niet wachten om ze aan de mensen te laten horen. Ooit zullen we weer optreden, dat staat vast.”

“Nee, want de basis van het album was er al voordat de wereld helemaal op slot ging, inclusief de titel en het artwork. Het idee dat voor middernacht het eind van de ene dag en het begin van de volgende is, vond ik een spannend gegeven. Een medicijn op dat tijdstip innemen, heeft iets wanhopigs. Ook dat sprak me aan. Vandaar die titel. Ik heb even overwogen om de plaat Love Dies Young te noemen. Nu het album er is, in deze wereld, kan ik mij voorstellen dat de titel voor allerlei interpretaties vatbaar is.”

“Shame Shame hebben we al live gespeeld. Ik kan niet wachten om dat weer te gaan doen. Ik kijk er ook naar uit om No Son Of Mine te spelen, ik wil er zelfs onze shows mee openen. Love Dies Young is een echte festivalsong. Zoals ik ook graag Waiting On A War in de set-list opneem. Ik kan mij voorstellen dat als de mensen het mooi vinden, ze het mee zullen zingen. Er gaat niets boven een grote groep mensen die je nummers meezingen.”

“Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat Holding Poison niet de aandacht zal krijgen die het verdient. Hetzelfde geldt denk ik voor Chasing Birds. Dat nummer zullen we alleen spelen op bijzondere gelegenheden.”