Als er een verhaal smeekt om een documentaire dan is het dat van Tina Turner. Het leven van de Amerikaanse zangeres bevat alle ingrediënten voor een meeslepend portret: armoede, succes, geweld, seks en tragiek en een spectaculaire wederopstanding. Het is vooral het verhaal van een onverwoestbare vrouw. Tina, zoals de documentaire kortweg heet gaat op 27 maart in Amerika in première. Hier zal het levensverhaal de komende zomer te zien zijn.
Het is nog altijd een van de grootste comebacks die de popmuziek ooit zag. In de tweede helft van de jaren zeventig had Tina zich eindelijk aan de ijzeren greep van haar gewelddadige echtgenote Ike Turner weten te ontworstelen. Er wachtte haar echter een zwart gat. Ze had geen geld, geen huis, geen platencontract. Ze scharrelde haar kostje bij elkaar met televisieoptredens en concerten in clubs, waar ze vooral neergezet werd als een nostalgische act. Een zangeres met een indrukwekkend verleden, maar zonder al te veel toekomst.
Tijdens een van de vele schnabbels werd ze opgemerkt door de Australiër Roger Davies, een manager die al eerder werkte met Olivia Newton-John en later een belangrijke hand had in het succes van onder anderen Cher, Tony Joe White, Janet Jackson, Sade en Pink. Na even getwijfeld te hebben over de haalbaarheid van dit nieuwe avontuur, besloot hij zich over Tina’s carrière te ontfermen. Davies nam daarvoor de tijd. Alles werd onder handen genomen, van haar looks tot haar repertoire. Vooral omdat de zangeres dat zelf graag wilde, werd ze getransformeerd tot een universele pop- en rockzangeres, terwijl ze in de jaren zestig vooral bekend was geworden met rauwe rhythm’n’blues.
In 1983 bracht ze een grondig gerenoveerde versie uit van Al Green’s Let’s Stay Together. Tot verrassing van velen werd het een hit, vooral in Europa. Het leverde haar een nieuw platencontract op, waarvan het resultaat een jaar later in de winkels lag: het album Private Dancer. Het liet een herboren Tina Turner horen. Zelfbewust, sexy en nog altijd behept met een stem vol soul. Ze liep met haar geluid en haar uiterlijk perfect in de pas met de uitzinnige jaren tachtig. Van het album zouden uiteindelijk tien miljoen exemplaren verkocht worden, waarvan 200.000 in Nederland, waarmee het hier de dubbel-platina status haalde. Liefst zeven hits leverde het album wereldwijd op: Let's Stay Together, Help!, What’s Love Got To Do With It, Better be Good To Me, het door Mark Knopfler geschreven titelnummer Private Dancer, I Can’t Stand The Rain en Show Some Respect. Niemand kon er meer omheen. Tina Turner was niet alleen terug, ze was zelfs groter dan ooit.
In de jaren die volgden, werd ook steeds meer bekend over de duistere voorgeschiedenis van deze spectaculaire comeback. In 1986 verscheen de autobiografie I, Tina, My Life Story, waarin ze onverbloemd vertelde over haar turbulente verleden aan de zijde van haar ex-man Ike Turner. Haar verhaal werd in 1993 op een indrukwekkende manier verfilmd als What’s Love Got To Do With It. De als Anna Mae Bullock in 1939 in Brownsville, Tennessee geboren zangeres had zich in 1957 aangesloten bij Ike Turner’s Kings Of Rhythm band. Vijf jaar later trouwden ze. Het gezelschap was toen al uitgegroeid tot een van de meest opwindende live acts van Amerika, met een absolute hoofdrol voor de opzwepende, sensuele acts van Tina Turner, steevast geflankeerd door het achtergrondkoortje The Ikettes. Ze scoorden hits met songs als A Fool in Love, It’s Gonna Work Out Fine, het door Phil Spector geproduceerde River Deep, Mountain High, de CCR-cover Proud Mary en Nutbush City Limits. Ike en Tina Turner waren op hun best in 1969, toen ze The Rolling Stones vergezelden tijdens hun legendarische tournee door Noord-Amerika. Ike Turner was niet alleen een geniale producer, componist en muzikant, hij was ook een tirannieke bandleider die zijn agressie regelmatig botvierde op zijn echtgenote. Vooral toen hij in de jaren zeventig verslaafd raakte aan de coke kreeg Tina steeds vaker te maken met zijn achterdocht, dwangmatige gedrag en zijn losse handen. Na een zoveelste clash besloot ze in 1976 definitief met Ike Turner te breken. Ze ontvluchtte hem tijdens een taxirit naar een hotel in Dallas, met in haar portemonnee 36 cent aan contant geld en een Mobil tankpasje.
Opvallend was dat Tina Turner in interviews zelden met wrok of woede terugkeek op dit zo pijnlijke deel van haar leven. Het was eerder met verdriet. Zoals ze zich ook niet wilde laten definiëren door haar slachtofferschap. Ze nam de perfecte wraak op de jarenlange geestelijke en fysieke mishandelingen door te herrijzen als een sterke, levensluchtige en vooral razend succesvolle zangeres. Ondertussen ploeterde Ike Turner als aangeschoten wild voort in de clubjes die hem nog wilden boeken. Tina’s comeback van 1985 was ook blijvend. Albums als Break Every Rule, Foreign Affair en Wildest Dreams leverden haar nieuwe successen op. Ze scoorde hits op eigen kracht en aan de zijde van grootheden als Sting, Bryan Adams, David Bowie en Robert Cray.
De vele facetten van haar leven komen natuurlijk aan bod in de documentaire Tina, die op 27 maart in Amerika op de filmzender HBO in première gaat en de komende zomer in Nederland in roulatie zal gaan. De film is gemaakt door een topteam dat bestaat uit regisseurs Dan Lindsay en T.J. Martin (Undefeated, LA 92) en de producenten Simon Chinn (Searching For Sugar Man, Whitney), Jonathan Chinn (LA 92, Whitney) en Diane Becker (The Final Year, Belushi). Volgens de aankondigingen bevat de documentaire onder anderen veel nooit eerder vertoond materiaal en nieuwe interviews met de inmiddels 81-jarige Tina Turner.
De zangeres zelf zette in 2009 een punt achter haar loopbaan met de succesvolle Tina: 50th Anniversary Tour. De 47 uitverkochte shows leverden genoeg op voor een goed verzorgde oude dag. Ze woont alweer jaren in het Zwitserse Zürich, gelukkig getrouwd met de Duitser Erwin Bach, die ze in de jaren tachtig ontmoette. Het is het happy end van een turbulent leven. In de aankomende documentaire vertelt ze dat ze de achterliggende jaren wel worstelde met haar gezondheid. Ze kreeg kanker, werd getroffen door een beroerte en onderging een niertransplantatie. Op een comeback hoeft dan ook niemand meer te hopen. Deze documentaire ziet ze zelf als haar allerlaatste project: haar definitieve afscheid van het publiek.