Op vrijdagochtend 5 februari werd bekend dat George Kooymans ernstig ziek is. In de loop van de dag werd duidelijk dat de zanger en gitarist van Golden Earring lijdt aan de spierziekte ALS, die hem het spelen verder onmogelijk maakt. De geschokte reacties van talloze muziekliefhebbers laten zien hoeveel de Haagse band voor velen betekend. Niet veel later meldde zanger Barry Hay dat er wat hem betreft geen toekomst was voor een Earring zonder George. Zo kwam er een even plotseling als droef einde aan een band die zestig jaar lang de Nederlandse popmuziek domineerde.
Het is een onwezenlijk idee: de Nederlandse popmuziek zonder Golden Earring. De band bestond immers al bijna zo lang als er in ons land popmuziek gemaakt werd. Als prille tiener vergaapte George Kooymans zich samen met zijn buurtvriendje Rinus Gerritsen aan de optredens van de Indorockers in de zaaltjes in de Haagse Zuiderparkbuurt. De opwindende shows inspireren het tweetal in 1961 zelf een band te beginnen. Eerst onder de naam The Tornados, later als The Golden Earrings. Vier jaar later werd de band ontdekt door Freddy Haayen, die de band onderbracht bij platenmaatschappij Polydor. Nog in datzelfde jaar 1965 verscheen het debuutalbum Just Earrings, met daarop ook de eerste single-hit Please Go.
Al snel nestelden The Golden Earrings zich in de voorhoede van de florerende Haagse beatscene, waarvan The Motions, Q65, The Shoes en Shocking Blue de andere kopstukken werden. Met door George Kooymans en bassist Rinus Gerritsen geschreven nummers als That Day, Daddy Buy Me A Girl, Together We Live, Together We Love, I’ve Just Lost Somebody en Sound Of The Screaming Day scoorde The Golden Earrings een indrukwekkende reeks hits. Vooral George Kooymans ontwikkelde zich tot een productief componist. Voor zijn eigen band, maar ook voor anderen. Zo scoort de groep Earth and Fire in 1970 de eerste, grote hit met het door hem geschreven Seasons. Een ander hoogtepunt uit die periode was de hit Just A Little Bit Of Peace In My Heart, geschreven en gezongen door een door liefdesverdriet verteerde George Kooymans.
De komst van zanger Barry Hay in 1967 zette een aanzienlijk deel van de Haagse beatconcurrentie op afstand. Niet alleen had de nieuwkomer de looks en de stem van een echte rockster, zijn Engelstalige achtergrond zorgde ervoor dat de band zich op tekstueel niveau met internationale bands kon meten. In 1970 werd drummer Cesar Zuiderwijk ingelijfd, waarmee de klassieke bezetting ontstond die zich een halve eeuw wist te handhaven. Terwijl de meeste beatbands inmiddels gestruikeld waren over de drempel naar de jaren zeventig, begon het pas voor Golden Earring – zoals de groep inmiddels heette. Het kwartet toerde in het voorprogramma van The Who en bracht in 1973 het album Moontan uit, waarmee de band vastbesloten was internationaal door te breken. Het lukte, mede dankzij de single Radar Love waarmee in Amerika de 13e plaats in de Billboard Top 200 gehaald werd. In verschillende andere landen, zoals Engeland, Canada en Duitsland, werd de ultieme car song een top 10-hit.
De eigenzinnigheid waarmee Golden Earring behept was, zorgde er ervoor dat de band niet blind op deze succesformule voortborduurde. Met de komst van toetsenist Robert Jan Stips en later gitarist Eelco Gelling maakte de groep goede, maar tamelijk complexe albums als Switch, To The Hilt en Contraband. De in 1977 verschenen dubbelaar Live maakte tussendoor wel duidelijk hoe geweldig de optredens van Golden Earring destijds waren. Eind jaren zeventig braken magere jaren aan. De band overwoog te stoppen en George Kooymans begon aan een soloplaat, de opvolger van het in 1972 verschenen Jojo. Hij liet zich overhalen om het daarvoor bestemde nummer Twilight Zone door de band op te laten nemen. Het kwam terecht op Cut, waarmee Golden Earring afscheid wilde nemen van het publiek.
Het lot besliste echter anders. Twilight Zone werd een nieuwe internationale hit, mede dankzij de clip van Dick Maas. Het haalde ditmaal zelfs de top 10 in Amerika. Terwijl de Hollandse beatbands van weleer definitief ten prooi waren gevallen aan de nostalgie van de back to the 60s evenementen, speelde Golden Earring de Amerikaanse stadions plat. Altijd de blik naar de toekomst gericht, ook dat was Golden Earring. Na het minder succesvolle N.E.W.S. met daarop de hit When The Lady Smiles, ebde het internationale succes toch weer weg. Niet in de laatste plaats vanwege de geruchtmakende videoclip, opnieuw van Dick Maas, die slecht viel bij de Amerikaanse clipzenders. Golden Earring focuste zich in de decennia die volgden vooral op het trouwe thuisfront.
In de Nederlandse zalen en theaters brak zelfs een nieuwe bloeiperiode voor de band aan. Een akoestisch tussendoortje beviel zo goed dat in die stijl theatertournees georganiseerd werden. In de feesttenten en popzalen bleef de elektrische versie van de band te bewonderen. De pauzes tussen de platen werden wel steeds langer. Albums maken was werk, optreden was plezier, lieten de leden desgevraagd weten. Toch haalde band in 2011 nog de eerste plaats in de Nederlandse albumlijst met Tits ’n Ass, dat nu de geschiedenis in zal gaan als de zwanenzang van de band.
Live bleef de band nog lang onveranderd actief. In 2015 vierde Golden Earring het 50-jarige platenjubileum met een optreden in een uitverkocht Ziggo Dome in Amsterdam. Een huzarenstukje dat de band twee jaar later herhaalde. Op 16 november 2019 stond Golden Earring in de Ahoy in Rotterdam. De agenda voor het daaropvolgende jaar stond weer vol met concertdata, maar die konden vanwege de coronacrisis allemaal geschrapt worden. De draad zal vroeg of laat weer opgepakt worden, dacht iedereen die de Hagenezen een warm hart toedroeg. De Earring zou er immers altijd zijn.
Tot op vrijdagochtend 5 november het nieuws naar buiten kwam dat George Kooymans ernstig ziek was. Hij was getroffen door de spierziekte ALS, werd in de loop van de dag duidelijk. Heel Nederland reageerde geschokt. In een reactie tegenover het AD liet zanger Barry Hay weten dat het lot van de band bezegeld was. ‘We hebben altijd gezegd dat we zouden doorgaan tot een van ons zou omvallen.’ Het betekende een even plotseling en droeve einde van een band, die een heel ander afscheid gegund was. Een laatste tournee. Nog een keer de Ziggo uitverkopen. Desnoods nog een allerlaatst albums. Iets, wat dan ook, behalve dit.
Het einde betekent wel dat er teruggekeken mag worden. De mannen hebben veel reden om trots te zijn. Golden Earring was de meest succesvolle rockband die Nederland ooit voortbracht. Geen andere groep toerde bijvoorbeeld zo vaak en met zoveel succes in Amerika, waar het de affiches deelde met grootheden als Rush, Santana, Aerosmith, Lynyrd Skynyrd, King Crimson en The Who. Radar Love en Twilight Zone komen nog dagelijks voorbij op de Amerikaanse classic rock radiostations. Zes decennia was de band actief, waarbij vooral de optredens vrijwel altijd geïnspireerd waren. Tientallen albums en singles vormen een nalatenschap dat laat horen hoe de band zich altijd weer moeiteloos wist te plooien naar de tijdgeest, zonder zich te verloochenen. Als zanger, gitarist en componist speelde George Kooymans een hoofdrol in dat onvergelijkbare Nederlandse succesverhaal. Dat er zonder hem geen toekomst is voor de band is een droevige, maar niet minder terechte conclusie. Zo blijkt uiteindelijk alles tijdelijk te zijn, zelfs Golden Earring.