Na het einde van Nirvana als gevolg van de dood van bandleider Kurt Cobain koesterde niemand veel verwachtingen over de muzikale toekomst van de twee achterblijvers, bassist Krist Novoselic en drummer Dave Grohl. Wat die eerste betreft, kwamen die prognoses goed uit. Zijn collega zette zich echter aan het schrijven van songs, in eerste instantie als een therapie om het zijn verdriet te verwerken. De nummers nam hij ook vrijwel helemaal alleen op. Het resultaat verspreidde hij op een cassette, waarbij hij Foo Fighters als ‘bandnaam’ uitkoos.

Het ging daarna snel. De tape zorgde in muziekkringen voor veel opwinding. Een platendeal werd getekend en al snel transformeerde Foo Fighters tot een echte band, met daarin bassist Nate Mendel, drummer William Goldsmith en gitarist Pat Smear. Dave Grohl zelf verruilde het drumstel voor de plek in de spotlight als zanger en gitarist van de nieuwe band. De eerste, opwindende optredens van Foo Fighters wakkerde de buzz rond Foo Fighters nog verder aan.

Het titelloze debuut kwam op 4 juni 1995 uit. Muzikaal week Foo Fighters niet drastisch af van het typische grunge-geluid van zijn oude band: compacte songs, een geraffineerde afwisseling van dynamiek en alom aanwezige gitaren. Dave Grohl had daar wel iets heel eigens aan toegevoegd: zijn goede neus voor pakkende melodieën en een onweerstaanbare energie. Het debuut maakte vooral duidelijk dat er voor Dave Grohl leven na Nirvana was, want zowel artistiek als commercieel werd het album een doorslaand succes.

Het debuut van de Foo Fighters was een verkapte soloplaat van Dave Grohl. De belangrijke opvolger maakte hij met een volledige band, waarvan de leden natuurlijk inspraak verlangden. Dat was wennen, bleek tijdens de sessies die eind 1996 begonnen. De sfeer raakte nog verder bedrukt toen in de winter van dat jaar het huwelijk van Dave Grohl strandde. Een droevige gebeurtenis die door zou klinken in diverse nummers van het album in wording.

Na veel vertraging, onder anderen door een ingelaste pauze, lag de plaat in mei 1997 in de winkels. Dave Grohl had de ambitie gekoesterd om van The Colour And The Shape een groots en meeslepend rockalbum te maken. Een missie waarin hij glansrijk slaagde. Het album was tot de rand gevuld met pakkende rocksongs. Het was producer Gil Norton gelukt om het geluid van de groep te stroomlijnen, zonder de oerkracht van het collectief geweld aan te doen. De recensies waren heel positief, terwijl The Colour And The Shape uiteindelijk zou uitgroeien tot het best verkochte Foo Fighters album aller tijden.

Tegen de tijd dat het derde album aan de horizon verscheen, realiseerde Dave Grohl zich dat hij niet langer in Los Angeles wilde werken. Hij keerde terug naar Alexandria, Virginia waar hij een deel van zijn jeugd had doorgebracht. In de kelder van zijn nieuwe huis, die hij tot Studio 606 doopte, namen Foo Fighters in het voorjaar van 1999 There Is Nothing Left To Lose op. De rust van de landelijke omgeving deed het stel goed. Er waren geen grootsteedse verlokkingen. In plaats daarvan genoot de band van de ontluikende  natuur in de omgeving van de studio. In muzikaal opzicht ontpopte There Is Nothing Left To Lose zich als een gepolijst album, waarmee Dave Grohl zich verder losweekte van zijn hardcore en grunge-verleden.

Zo soepel als There Is Nothing Left To Lose tot stand kwam, zo moeizaam verliepen de sessies voor de opvolger. Vooral de spreekwoordelijke muzikale meningsverschillen braken de band op. Om het gestrande schip vlot te trekken, toog het gezelschap terug naar Californië. Die verhuizing bleek echter niet meteen de gehoopte verlossing te brengen. Opnieuw legde de band de werkzaamheden tijdelijk stil.

Vervolgens werd besloten om alle eerder gemaakte opnamen te schrappen en helemaal van voren af aan te beginnen. Alles vlotte ditmaal wel en korte tijd later was het album klaar om uitgebracht te worden. One By One zag op 22 oktober 2002 het licht. De toon van de songs was overwegend melancholiek. Het was een sfeer waarin hij graag muziek schreef, vertelde Dave Grohl later in interviews. De albumtitel was ontleend aan een fragment uit de tekst van het openingsnummer All My Life. De verkoopcijfers waren opnieuw uitstekend, de reacties van de pers waren positief en singles als All My Life en Times Like These kregen veel airplay. Eind goed, al goed.

Het duurde daarna liefst drie jaar voor een nieuwe plaat uitkwam. Tijd die voorbij vloog dankzij de uitgebreide tournees ter promotie van One By One, dat ondanks de moeizame ontstaansgeschiedenis dus toch weer een succes was geworden. Er werd even overwogen om ditmaal een akoestisch album op te nemen, of de soundtrack voor een film. Na tien jaar was het wel eens tijd voor iets anders, vond bandleider Dave Grohl. Uiteindelijk werd besloten om het beste van twee werelden te verenigen: het nieuwe album In Your Honor ontvouwde zich als een dubbelaar met een elektrische en een akoestische helft.

De opzet pakt heel goed uit. Toen In Your Honor op 14 juni 2005 verscheen, waren de recensies overwegend complimenteus. Er was veel lof voor de bijzondere opzet van het album, de kwaliteit van de nummers en de bevlogenheid van de band. Foo Fighters leek na een veelbewogen decennium nog altijd te bruisen van energie en zelfvertrouwen. Wereldwijd schoot het album ook hoog de albumlijsten in, het ontpopte zich tot een van de best verkochte rockalbums van 2005. Na tien jaar leek het allemaal nog maar net begonnen te zijn voor Dave Grohl en zijn Foo Fighters.

Het album In Your Honor was in 2005 alom goed ontvangen, maar aan Dave Grohl bleef het gevoel knagen dat de opzet – een dubbelaar met een akoestische en elektrische kant – een tikje schizofreen was. Op aangeven van de legendarische platenbaas Clive Davis besloot hij de verschillende facetten van de band te combineren op een enkel album. Er speelde nog iets. In de voorgaande periode was de muzikant voor het eerst vader geworden. Hij was daardoor anders tegen alles aan gaan kijken. Ook als het om de muziek ging. Zijn oude punk-roots wilde hij niet verloochenen, net zo min als zijn verleden in Nirvana. In recente jaren luisterde hij echter ook naar Steely Dan, Wings en The Eagles. Het werd tijd dat die invloeden ook hun plaats zouden vinden op de albums van Foo Fighters, vond hij. Echoes, Silence, Patience & Grace ontpopte zich in 2007 dan ook als het meest gevarieerde en tegelijkertijd volwassen album van Foo Fighters tot dan toe.

In 2009 maakte Dave Grohl een uitstapje naar Them Crooked Vultures, een supergroep waar verder Josh Homme (o.a. Queens Of The Stone Age) en John Paul Jones (Led Zeppelin) deel van uitmaakten. De clubtournee die het zwaarwichtige trio vervolgens maakte, herinnerde Dave Grohl hoe leuk het was om voor een klein, fanatiek publiek te spelen. Na enkele optredens met Foo Fighters in de Wembley Arena in Londen realiseerde hij zich bovendien dat hij met zijn eigen band de bovengrens wel bereikt had. Het motto waarmee de nieuwe plaat gemaakt werd, was dan ook: terug naar de basis.

Om die reden haalde hij de banden aan met Butch Vig, die Dave Grohl had leren kennen tijdens de sessies voor de Nirvana’s legendarische doorbraakplaat Nevermind. De keuze liet zien dat Dave Grohl vrede gesloten had met zijn verleden bij Nirvana. Dat bleek eens te meer toen hij bassist en oud-collega Krist Novoselic uitnodigde voor een gastrol in het nummer I Should Have Known. Op 12 april 2011 lag het resultaat in de winkel: het pure, rauwe rockalbum Wasting Light.

Het was voor de Foo Fighters altijd belangrijk om voorspelbaarheid op een veilige afstand te houden. Na het traditioneel tot stand gekomen Wasting Light stond Dave Grohl dan ook te popelen om voor de opvolger alles weer totaal anders aan te pakken. De acht songs op Sonic Highways werden in evenveel studio’s in o.a. Chicago, Nashville, Austin, New Orleans en Seattle opgenomen. Dave Grohl probeerde bij elk bezoek de muzikale ziel van de stad te vangen, vooral in de teksten. Gastmuzikanten als Joe Walsh (Eagles), Rick Nielsen (Cheap Trick) en Gary Clark Jr. moest de link met de lokale muziekscene verder benadrukken. Een missie die glansrijk slaagde. Een documentaire over deze muzikale pelgrimstocht was in 2014 op de televisiezender HBO te zien: Foo Fighters: Sonic Highways.

Na de complexe manier waarop Sonic Highways tot stand was gekomen, snakten Dave Grohl en zijn band weer naar een overzichtelijker aanpak: gewoon weer aan de slag in een enkele studio. De uitdaging zocht hij ditmaal in de mensen waar hij mee werkte. Het toeval speelde daarbij een grote rol. Concrete And Gold werd opgenomen met de popproducer Greg Kurstin die Dave Grohl in een restaurant spotte. Een van de gasten, Shawn Stockman van Boyz II Men, liep hij op een parkeerplaats tegen het lijf liep. Paul McCartney bleek in de buurt bezig met een eigen plaat en wipte even langs om in een van de nummers mee te drummen.

Het duurde een klein jaar voor Foo Fighters ons land aandeed om Concrete And Gold live te promoten. In 2018 speelde de band voor de derde keer op Pinkpop (na 2008 en 2011) en maakte  opnieuw grote indruk. Naast eigen werk als Run, All My Life, Learn To Fly Best Of You, Times Like These en Everlong werd het publiek getrakteerd op covers van o.a. Alice Cooper, Queen, John Lennon en Ramones. Foo Fighters had zich ontwikkeld tot een band die zich in muzikaal opzicht inmiddels alles kon veroorloven. Zolang het hart op de goede plaats zat, ging het publiek er moeiteloos in mee.

Het tiende album van Foo FIghters zou eigenlijk al in 2020 uitkomen, maar ook hier gooide COVID-19 roet in het eten. Vandaag ziet Medicine At Midnight dan toch het licht. In vroege interviews onthulde Dave Grohl al dat het een toegankelijk en groovend album zou worden, waarbij hij Let’s Dance van David Bowie als referentie aanstipte. Hij hield woord. Vooral het eerste deel van de plaat wordt gedomineerd door lichtvoetig werk als Making A Fire, met een onvervalst ‘na-na-na’-refrein. Shame Shame heeft wel iets van Fame, het befaamde funknummer van Bowie. De geest van Lennon lijkt rond te waren in de melancholieke ballad Chasing Birds, een van de hoogtepunten van de plaat. Het vervolg van het album bevat een paar onvervalste rocksongs, waaronder No Son Of Mine en Holding Poison. Medicine At Midnight wordt afgesloten met Love Dies Young. Het kan niet anders of de hartstochtelijke Queen-fan in Dave Grohl is verantwoordelijk voor de Brighton Rock-achtige openingsakkoorden. Het maakt Medicine At Mindnight met z’n negen nummers tot een compact en gevarieerd album, waarmee Foo Fighters het toch weer gelukt is om een opwindende draai aan het vertrouwde geluid te geven. Het enige dat ontbreekt is een nieuwe wereldtournee, maar hopelijk is dat een kwestie van tijd.