Billy Joel werd begin jaren tachtig door een groep veteranen gevraagd om een nummer te schrijven over hun ervaringen in Vietnam. De Amerikaanse zanger hield de boot aanvankelijk af, omdat hij niet gewend was om over historische of politieke thema’s te schrijven. Hij was bovendien zelf nooit onder de wapenen geweest. Billy Joel liet zich toch overhalen, waarna hij zich liet leiden door de herinneringen die de ex-militairen met hem deelden. Het resultaat was een indrukwekkend nummer, dat begon op de trainingsbasis van Parris Island en eindigde in de uitzichtloze chaos van Vietnam. De soldaten klampten zich aan elkaar vast, in de hoop snel weer naar huis te kunnen. Volgens zij die er daadwerkelijk waren, had Billy Joel perfect gevangen was de jongen soldaten destijds in Azië doormaakten. De gedragen melodie en het aanzwellende geluid maakten het geheel extra aangrijpend. Volgens velen het beste nummer dat ooit over Vietnam geschreven werd.

Goedbeschouwd is Yesterday alleen op papier een nummer van The Beatles. Paul McCartney schreef het helemaal alleen. De melodie kwam ’s nachts tot hem in een droom. Lang was hij bang dat hij onbewust beïnvloed was door een bestaand liedje, maar dat bleek uiteindelijk niet het geval. Zo makkelijk als de melodie zich openbaarde, zo lang worstelde hij met de tekst. ‘Scrambled Eggs’ was lang de werktitel van het nummer in wording. Het werd ‘Yesterday’, met een tekst waarin vol weemoed teruggeblikt wordt op een gestrande relatie. Een prachtige melodie en goed gekozen woorden, het was McCartney op z’n allerbest. Hij nam het ook zonder zijn collega’s op, zichzelf begeleidend op een akoestische gitaar en bijgestaan voor een strijkkwartet. De single werd in 1965 wel gewoon onder de vlag van The Beatles uitgebracht. Het leverde de band op het hoogtepunt van Beatlemania een nieuwe wereldhit op. In de jaren die volgden, groeide het uit tot een van de echt klassieke popsongs. Wat nog eens benadrukt werd door de vele duizenden keren dat het gecoverd werd.

Na de door elektronica gedomineerd albums Zooropa uit 1993 en Pop uit 1997, plus de daaropvolgende monstertournees vol overdonderende visuele effecten verlangde U2 terug naar de eenvoud van de vroege jaren. Het kwam allemaal samen op het album All That You Can’t Leave Behind dat in 2000 uitkwam. Het werd opgenomen met Daniel Lanois en Brian Eno, waar de Ierse band al eerder in de loopbaan mee werkte. De gitaar eiste weer een hoofdrol op, U2 klonk weer als een band van vlees en bloed, terwijl de teksten een aardser karakter hadden. Een goed voorbeeld was A Beautiful Day, het openingsnummer van het album en ook de eerste single die uitgebracht werd. Het liet horen dat de band nog altijd in staat was om heel pakkende songs te schrijven. Het optimisme dat er vanaf spatte, was volkomen geloofwaardig. “Het gaat over een man die in staat is van het leven te genieten, hoewel hij alles verloren heeft”, zei Bono daar later over. Toen het in meerdere landen naar de eerste plaats van de hitlijsten schoot – waaronder Nederland (wat hun eerste nummer 1 ooit was) – was het iedereen duidelijk: U2 was terug.

De vele reacties die zijn dood eerder dit jaar opriep, maakte nog eens duidelijk dat Eddie van Halen toch echt de grootste gitarist van zijn generatie was. Hij was al wereldberoemd toen in 1982 zijn telefoon rinkelde en de persoon aan de andere kant van de lijn informeerde of hij mee wilde spelen op de nieuwe plaat van Michael Jackson. Een tijdje dacht Eddie van Halen dat iemand hem voor de gek hield maar de invitatie bleek serieus te zijn. Zo gebeurde het dus dat zijn flitsende gitaarsolo te horen was in Beat It, een van de prijsnummers van het album Thriller van Michael Jackson. Op aandringen van zijn producer Quincy Jones had de zanger een echt rocknummer geschreven. ‘Een beetje in de stijl van My Sharona van The Knack’, had zijn mentor er nog aan toegevoegd. Hoewel Michael Jackson geen uitgesproken rockfan was, zei het alles over zijn genialiteit dat hij met het stoer klinkende Beat It voor de dag kwam. Het kwam in februari 1983 uit als de derde single die van Thriller geplukt werd. Net als de voorgangers The Girl Is Mine en Billie Jean raasde het overal te wereld naar de top van de hitlijsten. En terecht. Van de song, tot de sound en de zang, het was een perfect rocknummer. Een mooie herinnering aan een tijd dat alles wat Michael Jackson aanraakte in goud en platina veranderde.

Alicia Keys was een instant succesverhaal. Ze was nu eens niet iemand die door een batterij componisten en producers in het zadel geholpen werd, maar veel zelf deed. Zo was Fallin’, haar eerste single afkomstig van het debuut Songs In A Minor, helemaal zelf door haar geschreven. De tekst was een ode aan een stormachtig liefdesleven: een typische haat-liefde verhouding. Zo jong als ze was, ze gaf er precies het juiste gevoel aan mee. In de muziek kwamen invloeden van r&b, soul, gospel en… klassiek samen. In haar pianospel waart bijvoorbeeld de geest van Chopin rond, een van haar favoriete componisten. Van het een op het andere moment was Alicia Keys een ster, dankzij dit nummer, waarvoor ze in 2002 onderscheiden werd met liefst drie Grammy Awards. 

Het nummer verscheen drie jaar geleden, maar de strekking ervan is relevanter dan ooit. In de tekst komt de Amerikaanse zangeres op voor mensen zich in de steek gelaten voelen door de autoriteiten. Ze schreef het nummer samen met Snow Patrol-gitarist Johnny McDaid en producer Steve Mac. Het collectief koos heel bewust voor een melodie en tekst met veel herhaling, waardoor het een indringende, mantra-achtige lading kreeg. De single verscheen op 10 augustus 2017 en was afkomstig van haar zevende album Beautiful Trauma. Van te voren werd ze gewaarschuwd dat het verkeerd uit kon pakken om als popster maatschappelijke thema’s aan te snijden. In werkelijkheid was het tegendeel waar: de single kreeg wereldwijd veel airplay en de boodschap werd omarmd door haar fans. In de maand dat het nummer uitkwam, nam de Nederlandse zangeres Davina Michelle een eigen versie op en kreeg het beste compliment dat een artist zich kon wensen. “Zij klinkt beter dan ik dat ooit zal doen”, reageerde P!nk.

De popmuziek barst van de ‘what if’ verhalen. Wat als Stevie Nicks de vroege countryversie van Purple Rain had opgenomen, zoals Prince die voor haar geschreven had? De Fleetwood Mac-zangeres was echter geïntimideerd door de liefst tien minuten durende demo die ze opgestuurd kreeg en bedankte respectvol, maar beslist voor de eer. Tijdens repetities met zijn band The Revolution stortte Prince zich vervolgens zelf op het nummer. Het collectief stripte het van de countryinvloeden en maakte er na uitputtende sessies het aanzwellende epos van zoals de wereld het alsnog zou leren kennen. Het groeide zelfs uit tot het centrale nummer in de gelijknamige bioscoopfilm uit 1984, waarin Prince zelf een van de hoofdrollen speelde. De soundtrack met diezelfde titel maakte van Prince definitief een wereldster. Purple Rain werd ook nog eens een van de vijf succesvolle singles die het album opleverde. Wat rest is de vraag waarop we nooit een antwoord zullen krijgen: hoe was het Prince vergaan als Stevie Nicks gewoon ‘ja’ had gezegd?

Een nummer dat je zo vaak gehoord hebt, dat je bijna doof zou worden voor de genialiteit die er in verpakt is. In dat licht was het goed om er dankzij de gelijknamige biopic uit 2018 aan herinnerd te worden hoe zanger en componist Freddie Mercury er bezeten aan werkte, terwijl bandleden, managers en platenbobo’s dachten dat hij stapelgek geworden was. En een speelduur van bijna zes minuten? Dat was immers veel te lang voor een single. Het grote publiek had echter maling aan alle bezwaren en zorgde ervoor dat die overrompelende combinatie van ballade, opera en hardrock – opgetuigd met ongrijpbare teksten – wereldwijd een hit werd, zelfs in het lastig te nemen Amerika. Het immense succes van het nummer zadelde het kwartet wel op met een probleem: het opera-achtige middenstuk bleek live niet te reproduceren. Queen loste dat op door dat deel van tape te spelen en zelf weer toe te slaan bij het begin van het hardrocksegment. Een noodgreep die uitgroeide tot een van de hoogtepunten van de theatrale livesets van Queen.

Het was tekenend voor de grenzeloze gulheid van Prince dat hij een prachtnummer als Nothing Compares To U in eerste instantie niet zelf opnam, maar overdeed aan zijn protegés van The Family. De groep zette het in 1985 op de plaat, waarbij zanger St. Paul Peterson tijdens de opnamesessie in de juiste stemming kwam door een breuk met zijn jeugdliefde opnieuw te beleven. Het baatte allemaal niet, want het nummer werd nauwelijks door het grote publiek opgemerkt. Op advies van haar manager nam de Ierse zangeres Sinéad O'Connor het vijf jaar later ook op, waarna het op haar tweede album I Do Not Want What I Haven’t Got verscheen. Haar hartverscheurende interpretatie in combinatie met de close-up gefilmde video – met echte traan – werkte en deed ditmaal wonderen. Van het een op het andere moment was Sinéad O'Connor een wereldster. Het succes zou haar snel tegen gaan staan. Om die reden kwam ze de Grammy die ze met dit nummer won dan ook niet ophalen. St. Paul Peterson bleef evenmin met lege handen achter. Hij trouwde alsnog met de vrouw waarom hij in de studio zo getreurd had.

Wat goed is, komt soms snel. Zoals Valerie, een nummer dat Zutons-zanger Dave McCabe in twintig minuten schreef, terwijl hij in een taxi op weg naar zijn moeder was. Het verscheen op hun tweede album Tired Of Waiting Around en leverde de band een Britse top 10-hit op. Terwijl de Britse songschrijver, muzikant en producer Mark Ronson samen met Amy Winehouse materiaal voor zijn eigen album verzamelde, stelde de zangeres voor om samen een nieuwe versie van Valerie op te nemen. Ook deze cover verscheen op single en werd opnieuw een enorme hit, met name in Nederland, waar het liedje vier weken de hoogste positie van de Top 40 in beslag nam. Dave McCabe onthulde later dat de Valerie uit de titel de bekende make-up artieste Valerie Star is.

De basis van het liedje ontstond toen R.E.M.-gitarist Peter Buck thuis op de bank wat op een mandoline tokkelde, terwijl hij ondertussen naar de TV keek. Zijn eerste probeersels op het voor hem nieuwe instrument nam hij op. Tussen het nog tamelijk primitieve getokkel ontwaarde hij echter wat akkoorden waar hij wel een begin van een nieuw nummer in hoorde. Dus ging hij ermee aan de slag. Zanger Michael Stipe leverde de teksten, die overigens niets met godsdienst te maken hadden. Hij liep al lang rond met het idee om een song te schrijven over de wanhoop die iemand kan voelen als een liefde onbeantwoord blijft. Het was een kennelijk herkenbaar was voor velen. Toen Losing My Religion op single werd uitgebracht, groeide het uit tot de grootste hit van de rockband tot dan toe. Een doorbraak die overigens mede te danken was aan de sfeervolle videoclip die geregisseerd was door Tarsem Singh. Het nummer was afkomstig van het eveneens heel succesvolle album Out Of Time.

Het nummer over een vonkende liefdesgeschiedenis die zich bij de lichtjes van het dashboard voltrok, was al in 1977 verschenen als onderdeel van het album Bat Out Of Hell. De plaat van componist Jim Steinman en de tonronde zanger Meat Loaf leek echter een stille dood te sterven, tot eind 1978 Paradise By The Dashboard Light alsnog een hit werd. Het succes in Nederland werd vooral aangewakkerd toen de clip van de bombastische popopera te zien was in de pauze van een wedstrijd van het Nederlands elftal. In heel wat huiskamers werd gegriezeld bij de contrasterende beelden van de hevig transpirerende Meat Loaf en de bloedmooie Karla DeVito – de zangeres die de partijen van Ellen Foley playbackte. Nederland was dan ook het enige land waar het nummer de eerste plaats van de hitlijst haalde.

Het nummer You Are verscheen in eerste instantie op het reguliere studioalbum New Harvest...First Gathering. De plaat uit 1977 was de eerste die Dolly Parton zelf produceerde, waarbij ze een deel van haar countryroots inruilde voor een meer popachtige aanpak. Het album verkocht prima, maar de single You Are maakte helemaal niets los. Zes jaar later kreeg het een herkansing toen het terechtkwam op de compilatie The Love Album. De bloemlezing werd een groot succes en als gevolg daarvan verscheen de ballade You Are opnieuw op single. Ditmaal viel het kwartje wel, zij het alleen in Nederland. Terwijl de rest van de wereld doof bleef voor de gloedvol gezongen romantiek van Dolly Parton, scoorde de Amerikaanse legende er in ons land een fraaie nummer 1-hit mee.

Zowel de muziek als de tekst ontstonden tijdens een Amerikaanse tournee van The Rolling Stones. Na afloop van een optreden op 6 mei 1965 in Clearwater, Florida werd Keith Richard ‘s nachts wakker met een pakkend gitaarmotiefje in zijn hoofd. Hij had de helderheid van geest om het met zijn draagbare recorder op te nemen (op de rest van de tape was het daaropvolgende gesnurk vastgelegd). De tekst werd grotendeels geschreven door Mick Jagger die zich liet inspireren door de Amerikaanse consumptiemaatschappij: het koortsachtige spullen kopen om een innerlijke leegheid te vullen. Keith Richards wilde het nummer aanvankelijk met blazers opnemen, maar de band besloot er toch een echt gitaarnummer van te maken. Het koper werd alsnog van stal gehaald toen soulzanger Otis Redding een jaar later een spetterende cover van Satisfaction opnam.

Het succes van deze single bewees in 2011 hoe immens de invloed van social media inmiddels geworden was. Gotye – echte naam Wouter De Backer – kwam ter wereld in België en groeide op in Australië. Somebody That I Used To Know werd in 2001 uitgebracht als de tweede single van zijn album Making Mirrors. De nationale radio reageerde aanvankelijk wat terughoudend. Alles veranderde echter toen acteur Ashton Kutcher en zangeres Lily Allen twitterden hoe geweldig ze het nummer vonden, waarmee in een klap miljoenen potentiële fans bereikt werden. Langzaam begon het aan een opmars via de traditionele radio en de streamingdiensten. De ballad waarin teruggekeken werd op een voorbijgegane relatie groeide uit tot een ware monsterhit, waarmee Gotye in liefst dertig landen de top 10 haalde. In een groot aantal daarvan reikte het zelfs tot de eerste plaats, zoals in Nederland. Nog een aardig feitje: hij was ook de tweede in België geboren artiest die een nummer 1-hit in Amerika scoorde, na de Zingende Non in 1963.

Het was een duet dat er ooit moest komen. George Michael adoreerde Aretha Franklin, terwijl de legendarische soulzangeres al vroeg onder de indruk was van de hits van Wham! Michael had zelfs de ambitie om een nummer voor haar te schrijven, maar dat strandde op koudwatervrees. Op aangeven van muziekgigant Clive Davis namen beiden uiteindelijk een duet op dat geschreven was door Simon Climie en Dennis Morgan, terwijl producer Narada Michael Walden het in een goed zittend, hitgevoelig jasje hees. I Knew You Were Waiting (For Me) pakte uit als een iconisch duet: de stemmen Aretha Franklin en George Michael bleken geweldig bij elkaar te passen. De onderlinge chemie zorgde er verder voor dat de twee grootheden het beste in elkaar naar boven wisten te halen. 

Voor velen was Rapper’s Delight de eerste kennismaking met het fenomeen hip-hop. Sugarhill Gang was afkomstig uit New Jersey, maar vernoemde zich naar een buurt in Harlem. Rapper’s Delight verscheen nog datzelfde jaar en reikte tot een 36e plaats in de Amerikaanse Billboard Top 100 en was daarmee een van de eerste, echte raphits. In Canada, Spanje en Nederland werd een jaar later met Rapper’s Delight zelfs de eerste plaats in de hitlijsten gehaald. Zoals dat wel vaker gebeurde met pioniers, plukte ze zelf nauwelijks de vruchten van hun baanbrekende werk. Albums en singles die volgden, verkochten aanmerkelijk minder en in 1985 ging The Sugarhill Gang uit elkaar. 

In 1992 speelde Whitney Houston naast Kevin Costner de hoofdrol in de film The Bodyguard, die ondanks vernietigende kritieken een absolute kaskraker werd. De zangeres had ook een belangrijk aandeel in de soundtrack, waarvoor ze in eerste instantie What Becomes Of The Broakenhearted van Jimmy Ruffin wilde opnemen. Toen haar ter ore kwam dat het liedje ook gebruikt zou worden in de film Fried Green Tomatoes, ging ze op zoek naar een alternatief. Het was haar tegenspeler die I Will Always Love You als alternatief voorstelde. Het was oorspronkelijk gecomponeerd en opgenomen door Dolly Parton, maar Kevin Costner liet in eerste instantie de versie van Linda Ronstadt horen. Het bleek een gouden tip: het smachtende I Will Always Love leverde Whitney Houston een wereldhit op, terwijl in het voetspoor daarvan The Bodyguard uitgroeide tot best verkochte soundtrack aller tijden.

Pharell Williams was vanwege zijn betrokkenheid bij The Neptunes en N.E.R.D. al een bekende naam bij het grote publiek. Zijn status groeide in 2013 verder dankzij zijn bepalende bijdrage aan het Random Access Memories van Daft Punk. Op de golven van dat succes werd hij gevraagd een bijdrage te leveren aan de soundtrack voor de computeranimatiefilm Despicable Me 2. Producer Chris Meledandri wees de liedjes waarmee Pharell Williams aankwam echter consequent af. De wanhoop nabij greep hij terug op een nummer waarvan hij alleen nog maar een eerste  aanzet had: het uitgelaten Happy. In krap twintig minuten maakte hij het af en wist: als ze dit ook niks vinden, weet hij het echt niet meer. Happy bleek echter precies wat de film nodig had. Ook los van de beelden bleek het heel goed op eigen benen te kunnen staan: het nummer werd in talloze landen over de hele wereld een nummer 1-hit. Het kreeg daarbij in Nederland extra wind in de rug toen het gebruikt werd in de reclame voor een luchtvaartmaatschappij.

Het is natuurlijk onmogelijk om het liedje te horen zonder dat Freddie Mercury op het geestesoog verschijnt, terwijl hij – hoge hakken, kort rokje, zwarte pruik en nog steeds met snor – aan het stofzuigen is. Het idee voor de videoclip kwam van drummer Roger Taylor, die zich daarbij liet inspireren door de langlopende televisieserie Coronation Street. Het verkleedpartijtje had een aanzienlijk aandeel in het succes van de single van de Britse rockband Queen. Het bewees daarnaast dat bassist John Deacon toch echt de stille kracht van de band was. Hij was het die met het opvallende nummer op de proppen kwam, zoals hij eerder ook al de hand had in hits als You're My Best Friend, Another One Bites the Dust en Under Pressure. I Want To Break Free leverde Queen in verschillende landen hoge hitparadenoteringen op. Alleen in Amerika bleef het steken op een schamele 45ste plaats. Wellicht dat de clip juist daar net een brug te ver was.

In de vroege jaren zeventig maakte zich een lichte wanhoop meester van Golden Earring. De band had al opgetreden in het buitenland, maar van een echte doorbraak wilde het maar niet komen. Het moest echt gaan gebeuren met het volgende album Moontan, anders zouden de heren uit Den Haag ermee stoppen. Alles werd uit de kast gehaald om een topplaat af te leveren. En dat lukte, met als kroonjuweel natuurlijk het epische Radar Love. Een geweldige tekst en een heerlijke groove: het ontpopte zich tot een ultieme car-song. Het leverde de Golden Earring ook de internationale hit op waar zo hartstochtelijk naar verlangd werd. Radar Love zorgde ervoor dat vooral de Engelse en Amerikaanse markt eindelijk open gewrikt werd. Het is misschien wel het bekendste en meest succesvolle nummer dat de Nederlandse popmuziek ooit voortbracht, wat alleen al blijkt uit de minstens 500 covers die er sindsdien gemaakt zijn.

In Beautiful Liar zingen de zangeressen over een man die twee vrouwen hartstochtelijk de liefde verklaarde. Als ze achter het amoureuze dubbelspel komen, besluiten ze om hun boosheid te bundelen samen hun giftige peilen te richten op de leugenachtige charmeur. Het team aan componisten dat lang werkte aan het nummer, had al vroeg een duet van Beyoncé en Shakira in gedachten. Vandaar dat er Latin-achtige invloeden in verwerkt werden. Beyoncé nam aanvankelijk echter een soloversie op, maar voor de luxe heruitgave van haar album B'Day nodigde ze alsnog Shakira uit. Vanwege overvolle agenda’s namen ze hun bijdragen wel in aparte studio’s op. In de videoclip die bij het nummer gemaakt werd, waren ze wel gezamenlijk te zien.

Nadat David Bowie zich samen met Iggy Pop een paar jaar ondergedompeld had in de grauwe somberheid van het verdeelde Berlijn, keerde hij begin jaren tachtig als herboren terug. Een gezonde kleur op de wangen, het haar vers in de lak en een scherp gesneden colbert om de tengere schouders. De titel van het door Nile Rodgers van Chic geproduceerde album liet aan duidelijkheid niets te wensen over: het was weer tijd om te feesten. Het zei echter alles over zijn genialiteit dat David Bowie ook na deze scherpe bocht in zijn loopbaan met geweldige muziek voor de dag kwam. Een sterk voorbeeld daarvan was het titelnummer: een aanstekelijke, perfect uitgevoerd dansliedje, met een belangrijke rol voor de destijds nog relatief obscure gitarist Stevie Ray Vaughan. Let’s Dance ontpopte zich niet toevallig tot een van de grootste hits uit de lange loopbaan van David Bowie.

Halverwege de jaren zeventig veroverde de disco de internationale dansvloeren en ABBA was een van de eerste grote groepen die gretig op het nieuwe fenomeen inhaakte. De basis voor dancing Queen werd al in 1975 geschreven, in de zomer van 1976 werd de single uitgebracht. ‘Vaak weet je niet of een nummer een hit wordt’, zei zangeres Agnetha Fältskog daar later over. ‘In het geval van Dancing Queen waren we heilig overtuigd van de hit-potentie.’ De intuïtie liet de band niet in de steek. In tegendeel, in liefst 16 landen, waaronder Amerika en Engeland, schoot het naar de eerste plaats van de hitlijsten. Het was daarbij veel meer dan een commercieel popliedje. De zangpartijen hadden de echte ABBA-allure, de arrangementen waren vernuftig en de melodielijnen waren om door een ringetje te halen. Het was bovendien echt zo’n song waar je blij van werd als-ie voorbij kwam. Op en buiten de dansvloer.

All Of Me werd al in 2013 uitgebracht, het jaar waarin de Amerikaanse soulzanger John Legend trouwde met Chrissy Teigen. Het nummer liet zich beluisteren als een op muziek gezette aanzoek. Warme woorden tegen de achtergrond van delicate pianoklanken. Het was de derde single die afkomstig was van zijn vierde album Love In The Future. De romantische geste leverde hem zijn grootste hit tot dan toe op, met een nummer 1-notering in onder anderen Nederland en zijn eigen land. All Of Me bleek meerdere levens te hebben: in 2014 maakte de Nederlandse top-deejay Tiësto er een remix van, terwijl John legend zelf er met Jennifer Nettles ook nog een duetversie van maakte. John Legend nam de woorden van zijn hit ter harte: na zeven jaar is hij nog altijd getrouwd met Chrissy Teigen.

De loopbaan van de Amerikaanse hip-hop pioniers Run-DMC stond eind jaren negentig op een laag pitje, deels vanwege onenigheid over de te volgen artistieke koers. In 1997 maakte producer Jason Nevins een nieuwe mix van It’s Like That, waarvan de oorspronkelijke versie al in 1983 was verschenen. Hij voegde er een house-achtige beat aan toe en het resultaat verscheen in eerste instantie op een 10” vinylsingle. In de loop van de maanden werd het door steeds meer deejays en radiomakers opgepikt. Na een trage start groeide het zelfs uit tot een internationale top 10-hit, die in liefst twaalf landen de eerste plaats haalde. Het immense succes gaf de carrière van Run-DMC echter niet de nieuwe impuls die het zo hard nodig had. Na de gewelddadige dood in 2002 van bandlid Jam Master Jay sloot het boek zelfs definitief.

De hit van Simon & Garfunkel kende een bijzondere ontstaansgeschiedenis. El Condor Pasa was een uit Peru afkomstig liedje dat stamde uit het begin van de vorige eeuw. In de loop van de jaren werd het door talloze artiesten en orkesten uitgevoerd. Al in 1965 raakte de jonge folkzanger Paul Simon onder de indruk van een versie van Los Incas. Jaren later besloot hij, voor het Simon & Garfunkel-album Bridge Over Troubled Water, een eigen versie op te nemen. Hij maakte daarbij wel gebruik van de muziek van de cover van Los Incas, wel na daarvoor toestemming gevraagd te hebben. Paul Simon voegde er wat eigen Engelstalige teksten aan toe en zo leverde het exotische liedje hem vijf jaar na de kennismaking hem een internationale nummer 1-hit op. Na dit succes doken de nazaten van de oorspronkelijke componist Daniel Alomía Robles op, die met succes rechten op de muziek claimden. Volgens alle berichten stelde Paul Simon zich daarbij heel welwillend op. Hem was ten onrechte verteld dat het om een stokoud en dus rechten-vrij volksliedje ging.

Good Girl Gone Bad was de veelzeggende titel van het derde album van de op Barbados geboren zangeres Rihanna. Ze wilde daarmee afrekenen met het ietwat keurige imago dat ze ooit opgeplakt had gekregen. In een moeite mat ze zich ook een nieuwe look aan, met als blikvanger een fors gekortwiekte coupe. Don’t Stop The Music was de vierde single die van het album werd uitgebracht. Het liedje bevatte een citaat (‘Mama-say, mama-sa, ma-ma-ko-ssa’) uit Wanna Be Startin’ Something van Michael Jackson, die het lijntje zelf overgeheveld had uit een nummer van de Afrikaanse muzikant Manu Dibangu – wat in beide gevallen een hoop juridisch gedoe opleverde. Los daarvan was het vooral een sterk, pakkend nummer waarop zangeres Rihanna veel meer dan voorheen een eigen geluid lied horen. Een stap vooruit die haar wereldwijd een nummer 1-hit opleverde. 

De afgelopen maanden lag het privéleven van Phil Collins weer eens ouderwets op straat. De voormalige drummer van Genesis kreeg het hevig aan de stok met Orianne Cevey, zijn derde ex-echtgenote alweer. Veertig jaar geleden werd de muzikant ook al gekweld door relationele problemen: zijn eerste vrouw Andrea Bertorelli had, terwijl hij op tournee was, haar heil gezocht in de armen van de klusjesman. Zijn boosheid en verdriet over die ontrouw verpakte de muzikant in het nummer In The Air Tonight, een single afkomstig van zijn eerste soloplaat Face Value. Het werd tot verrassing van velen een enorme hit. Toen Phil Collins het liedje moest spelen in een Britse popprogramma, deed hij dat gezeten achter een keyboard die geplaatst was op een workmate. Hoe veelzeggend. Het tafereel werd verder gecompleteerd met een open gewrikt verfblik. Het is afwachten of de recente perikelen Phil Collins een nieuwe wereldhit zal bezorgen. En hoe in dat geval de clip eruit zal zien.

De ballade Unchained Melody werd al in 1955 geschreven door Alex North (muziek) en Hy Zaret (tekst) en uiteindelijk zouden er een kleine 700 versies van opgenomen worden. De uitvoering door The Righteous Brothers wordt echter alom gezien als de definitieve, vooral dankzij de adembenemende zangpartij van Bobby Hatfield en de al even indrukwekkende ‘wall of sound’ die Phil Spector opwierp. Het leverde het duo in 1965 al een internationale hit op. Het succes daarvan werd nog overtroffen toen Unchained Melody in 1990 gebruikt werd in de soundtrack van de bioscoopfilm Ghost, een blockbuster met Patrick Swayze en Demi Moore in de hoofdrollen. In o.a. Oostenrijk, Australië, Engeland en Nederland werd er de eerste plaats van de hitlijsten mee gehaald. Het gaf de loopbaan van The Righteous Brothers een ongekende boost waar ze nog jaren plezier van zouden hebben.

Het ging hard voor Krezip. Eind jaren negentig was de uit Tilburg afkomstige band rond de zussen Jacqueline en Anne Govaert nog totaal onbekend. In het cruciale jaar 2000 brachten ze via een grote platenmaatschappij hun tweede album Nothing Less uit. Datzelfde jaar stond de nog altijd piepjonge formatie op het prestigieuze Pinkpop festival. Krezip stal de harten van velen met de pakkende popliedjes en het ongebreidelde, jeugdige enthousiasme. Hoewel de band doorgaans stevige rocksongs speelde, werd de op Pinkpop opgenomen versie van de ballad I Would Stay op single uitgebracht. Een mooi, breekbaar liedje, compleet met fraaie cellopartij. De beelden van het idolate festivalpubliek in de videoclip deed de rest. Deze versie van I Would Stay stoomde op naar de eerste plaats van de nationale hitlijst. En met Krezip was Nederland een top band rijker.

Nadat bassist Roger Glover in 1973 uit Deep Purple was gezet, had de muzikant behoefte aan wat afleiding. Hij stortte zich met veel enthousiasme op de muzikale bewerking van The Butterfly Ball And The Grasshopper’s Feast, een boek van Willam Plomer en Alan Aldridge dat datzelfde jaar verschenen was. Het werk was overigens gebaseerd op een stokoud gedicht van de Britse historicus Willam Roscoe. Voor de zangpartijen wist hij Glenn Hughes, David Coverdale, John Lawton en Ronnie James Dio te strikken. Die laatste kreeg o.a. Love Is All toebedeeld, een uitgelaten liedje in de geest van The Beatles’ All You Need Is Love. Het album en de single deden wereldwijd niet zoveel, alleen in België en Nederland sloeg het aan – mede geholpen door de kleurige clip. In beide landen werd het zelfs een nummer 1-hit. De in 2010 overleden Dio groeide later als lid van Rainbow, Black Sabbath en onder eigen naam uit tot een van de beste hardrockzangers ooit. Roger Glover keerde terug bij Deep Purple, waar hij nog altijd deel van uitmaakt.

Een van de meest spectaculaire comebacks in de popmuziek staat op naam van de Bee Gees. De broers hadden in de jaren zestig veel succes gehad met een zoetig, barok soort popmuziek. Begin jaren zeventig dreigden ze even in de vergetelheid te raken. Toen de discorage aan de horizon verscheen, zag het drietal hun kans echter schoon. Zowel het uiterlijk als de sound werden grondig onder handen genomen. Vooral dankzij hun muzikale bijdragen aan de film Saturday Night Fever leerde de wereld de Bee Gees nieuwe stijl kennen. Grote kapsels, immense puntkragen, wijde broekspijpen en vlijmscherpe falsetstemmen. Het aanstekelijke Stayin’ Alive stond ook op de soundtrack van de film die van de wereld even een grote discotheek maakte.

Never Gonna Give You Up verscheen in de zomer van 1987 en maakte van de een op de andere dag een popster van Rick Astley. Het door Stock Aitken Waterman geschreven nummer werd in Amerika, Engeland, Nederland en verschillende anderen landen een afgetekende nummer 1-hit. De afgelopen jaren leefde het vooral voort als een ultieme meme: de clip verscheen op beeldschermen als er door argeloze gebruikers op geklikt werd. Het klonk ook vanuit het niets uit de luidsprekers tijdens grootschalige Amerikaanse sportwedstrijden. Rickrolling was even een trend. De zanger zelf haakte erop in door enkele keren tijdens optredens van de Foo Fighters het podium op te komen om samen met de band een uitbundige versie van zijn oude hit in te zetten. En dat allemaal tot groot plezier van alle aanwezigen. Zelf trok Rick Astley zich in de jaren negentig terug uit de muziek om zich op het gezinsleven te richten. In 2000 pakte hij de draad weer op en sindsdien lijkt de zanger het prima naar zijn zin te hebben in de marge van de popmuziek.

‘We skipped the light fandango, turned cartwheels 'cross the floor, I was feeling kinda seasick, but the crowd called out for more.’ In de achterliggende Jaren hebben heel wat knappe koppen zich gebogen over de raadselachtige woorden van deze eerste Procol Harum-hit, geschreven door de vaste tekstschrijver Keith Reid. De muziek – met een citaat uit Bach’s Air – was van de hand van Gary Brooker en Matthew Fisher. Inmiddels is duidelijk dat de overdadige symboliek bedoeld was om een erotisch treffen tussen een jongen en een meisje te schetsen. A Whiter Shade Of Pale verscheen in mei 1967, net op tijd om opgenomen te worden in de soundtrack van de ‘summer of love’. Het geldt nog altijd als een van de fraaiste popsong die het Engeland van de jaren zestig voortbracht.

De band was in 1975 doorgebroken dankzij het monstersucces van Bohemian Rhapsody. Voor het volgende album A Day At The Races leverde Freddie Mercury opnieuw een compositie aan die even complex als hitgevoelig was: Somebody To Love. De zanger en toetsenist liet zich daarbij inspireren door het werk van de Amerikaanse soulzangeres Aretha Franklin en dan vooral haar gospel-kant. De Queen-hit zat dan ook vol religieuze verwijzingen, extra aangezet door de koortjes die tot gospelachtige proporties waren opgeblazen. De opzet slaagde. Somebody To Love leverde Queen een nieuwe hit op en het groeide uit tot een van de meest geliefde composities van het Britse viertal. Het was opnieuw een muzikaal hoogtepunt tijdens het Freddie Mercury Tribute concert in 1992, waar het gloedvol vertolkt werd met George Michael.

In het jaar 2000 werden de songschrijvers Cathy Dennis en Rob Davis aan elkaar gekoppeld om samen hits te schrijven. Al tijdens een van de eerste sessies diende Can’t Get You Out Of My Head zich aan, dat in een halve dag tot stand kwam. De demo werd aangeboden aan zangeres Sophie Ellis-Bextor en de popgroep s Club 7, maar die zagen er weinig in. Kylie Minogue had naar verluid maar twintig seconden nodig om de hitpotentie van het liedje te onderkennen. Haar intuïtie bleek perfect te zijn: het aanstekelijke dance-pop liedje werd alom gezien als een van de hoogtepunten van haar album Fever, dat in september 2001 uitkwam. Nadat het als eerste single van die plaat uitgebracht werd, haalde het in liefst veertig landen de eerste plaats van de hitlijsten. En dat voor een liedje dat in een paar uur geschreven werd…

In de eerste jaren van het bestaan stond Ultravox nog met anderhalve been in de typisch Britse punk en new wave traditie. Nadat de eerste albums in die stijl geflopt waren, leek even het doek voor de band te vallen. In 1980 herrees toch een deels vernieuwde versie van Ultravox, ditmaal met nieuwkomer Midge Ure als zanger. De gitaren waren goeddeels vervangen door elektronica, waarmee de band weer keurig in de pas met de tijdgeest van de jaren tachtig liep. Toch werden zelfs de grootste optimisten in de band verrast door het immense succes van het introverte nummer Vienna en het gelijknamige album. De mooie melodie, de onderkoelde keyboardklanken en de sfeervolle clip zorgden ervoor dat Ultravox er in België, Ierland en Nederland er een nummer 1-hit mee scoorde.

Het duo Zager & Evans is een voorbeeld van een klassieke 1-hit wonder. Sterker nog: het is de enige acte die ooit een nummer 1-hit scoorde in Engeland en Amerika, om er daarna nooit meer de hitlijsten te halen. Het liedje was al begin jaren zestig door Rick Evans geschreven en een vroege versie verscheen ook al op single. In 1968 haalde hij de banden met zijn jeugdvriend Denny Zager weer aan en werd een nieuwe versie van In The Year 2525 (Exordium And Terminus) opgenomen: een song waarin een zwartgallige toekomstvisie uiteengezet werd. In de komende eeuwen zou de mensheid langzaam verdrongen worden door de als maar evoluerende techniek. Actueler dan ooit, zou je zeggen. Nadat het in de zomer van 1969 een wereldhit geworden was, verschenen nog nieuwe singles, maar die flopten dus allemaal kansloos. Begin jaren zeventig gingen de twee in alle stilte hun eigen weg.

Soms is het aardig om de werkelijkheid wat op te fleuren. Toen De Poema’s zich eind jaren negentig aandienden, werd geclaimd dat het de reünie was van een semi-legendarische vriendenclub die ooit bestond uit Acda en De Munnik, Van Dik Hout en – jazeker – Paul de Leeuw. Volgens de officiële versie was alleen de bekende tv-maker niet te porren voor deze comeback. Ondanks het twijfelachtige waarheidsgehalte van het relaas scoorden De Poema’s een top 10-hit met Mijn Houten Hart. Na een periode waarin het duo en de band zich weer op hun eigen carrières stortten, kwamen ze twee jaar later terug met het romantische Zij Maakt Het Verschil, waarmee ditmaal zelfs de eerste plaats van de hitparade gehaald werd. Op die manier werd het leven van De Poema’s nog even gerekt, maar na een laatste tournee in 2004 werd de lokroep van de eigen bands opnieuw te sterk.

De vroege jaren zeventig waren het tijdperk van de glamrock. Torenhoge plateauzolen, oogverblindende outfits, ontplofte coupes en vooral veel super pakkende rocksongs van groepen als Mud, T.Rex, Slade en natuurlijk The Sweet, waarvan bassist Steve Priest eerder dit jaar overleed. Anno 2020 is daarmee alleen gitarist Andy Scott nog onder de levenden. The Sweetscoorde aanvankelijk enkele hits met wat wee klinkende popliedjes als Funny Funny, Poppa Joe en Little Willy. Het verhaal begon eind 1972 pas echt op stoom te komen de rampenstamper Wig Wam Bam. De opvolger was mogelijk nog beter: Blockbuster, dat in januari 1973 uitkwam. Het was pure opwinding verpakt in nog geen drie minuten, inclusief een van Bowie’s The Jean Genie geleende gitaarriff. De praatstukjes van Steve Priest – categorie: kakineus gekakel – was de kers op de honingzoete taart. Het resultaat was een eerste nummer 1-hit in onder anderen Engeland, terwijl ook in Nederland de eerste plaats van de Top 40 werd gehaald.

‘Loving you, isn’t the right thing to do’, luidt de openingsregel van dit nummer, afkomstig van de ultieme echtscheidingsplaat Rumours. Zanger-gitarist Lindsay Buckingham schreef het nadat zangeres en echtgenote Stevie Nicks – die hij kende sinds zijn 16e – een jaar eerder de biezen had gepakt. Aangezien de rest van de band ook met grote en vooral onoverkomelijke relationele problemen kampte, ontpopte het zich als het thema van het album dat na slopende sessies eind 1976 eindelijk uitkwam. Go Your Own Way was een van de vier wereldhits die het voortbracht. De karakteristieke gitaarsolo van Lindsay Buckingham werd overigens samengesteld uit zes verschillende partijen die op een geraffineerde manier aan elkaar geplakt zijn.

De song die gesitueerd is in de Zeeuwse badplaats is gebaseerd op het Duitstalige liedje Frankfurt Oder van Axel Bosse, die het zong met Anna Loos. Het verhaalde oorspronkelijk over een vakantie in een troosteloos oord omdat er geen geld was voor een meer exotische bestemming. Peter Slager maakte er een vrije vertaling van, waarin Zoutelande er overigens veel beter afkwam. Zijn band nam het op met de Belgische zangeres Geike Arnaert, voorheen bekend van Hooverphonic. Zoutelande vloog niet bepaald de hitlijst in, maar na een aarzelend begin ontpopte het zich toch tot een enorme hit voor de Zeeuwse band. De badplaats in kwestie was al in trek, na dit muzikale succes meldden zich alleen maar meer toeristen. De lokale VVV zag dat het goed was.

Paul Young groeide uit tot een van de grootste popsterren van de jaren tachtig, maar het succes kwam bepaald niet vanzelf. In de voorgaande jaren was hij al actief in verschillende band, zonder echt potten te breken. In 1982 bracht hij als zijn tweede solosingle een cover van Love Of The Common People uit. Van het nummer bestonden al verschillende uitvoeringen; die van The Everly Brothers was het bekendst. Mijn zijn licht opgeschuurde stemgeluid maakte ook Paul Young er iets moois van, maar de single flopte helaas. Voor zijn debuut No Parlez uit 1983 nam hij toch een nieuwe versie op. Nadat zijn interpretatie van Marvin Gaye’s  Wherever I Lay My Hat (That's My Home) wel een dikke hit was geworden, kreeg Love Of The Common People alsnog een verdiende herkansing. Deze keer sprongen alle lichten wel op groen. In Nederland, Italië, België en Ierland scoorde hij er zelfs een nummer 1-hit mee.

Halverwege de jaren tachtig stond Michael Jackson aan de absolute top. Het monstersucces van Thriller lag nog vers in het geheugen en zijn rol in de Amerikaanse Live Aid-single We Are The World had zijn status extra glans gegeven. Toch kreeg hij niet alles voor elkaar, bleek toen hij werkte aan de ballade I Just Can’t Stop Loving You. Hij schreef het als een duet, waarbij Barbra Streisand of Whitney Houston zijn vocale partner moest zijn. Beide dames gaven echter niet thuis, zodat de zanger het uiteindelijk opnam met achtergrondzangeres Siedah Garrett. Het succes was er echter niet minder om. In Amerika, Engeland en verschillende andere landen, waaronder dus Nederland, werd het een afgetekende nummer 1-hit. Tijdens de wereldtournee van 1987 zong Michael Jackson het nummer als duet met Sheryl Crow.

Ooit afgevraagd wie Ms. Jackson ooit was? Welnu, het gaat hier om de moeder van Erykah Badu. Outkast-lid André ‘3000’ Benjamin had eind jaren negentig een relatie met de zangeres, ze kregen samen ook een kind. Uiteindelijk doofde de liefde weer en gingen ze beiden hun eigen weg, wat kennelijk niet zonder slag of stoot ging, waarbij kennelijk ook de (ex-)schoonmoeder van zich liet horen. Erykah Badu erkende later dat ze het best moeilijk vond om haar privéleven terug te horen in een wereldhit. Moederlief had er daarentegen geen enkele moeite mee. “Ze heeft nummerborden met daarop ‘Ms. Jackson’ op haar auto laten zetten”, vertelde de zangeres. Het nummer in kwestie is overigens afkomstig van Stankonia, alom beschouwd als een van de beste hiphop-albums aller tijden.

In Engelssprekende landen zeggen de mensen ‘what’s up’, als ze willen weten hoe het leven erbij staat. De rapper Heist Rockah bedacht het Nederlandse straattaal-alternatief Watskeburt. Een kreet waar de Jeugd Van Tegenwoordig prompt mee aan de haal ging, zonder te vergeten om de bedenker daarvoor ruimhartig de credits te geven. Het nummer werd overigens niet meteen opgepikt door de nationale radio, maar dat veranderde toen deejay Giel Beelen het alsnog ging draaien. Nadat Studio Brussel het ook op de playlist zette, werd het zowaar ook bij onze zuiderburen een hit. Zo ontpopte de Jeugd Van Tegenwoordig zich tot een van de boegbeelden van de bloeiende Nederlandstalige hip-hop scene.

Het is nooit eenvoudig om kind van een superster te zijn, maar het lukte Nancy Sinatra als zangeres en actrice regelmatig om aan de immense schaduw van haar vader Frank Sinatra te ontsnappen. Zo scoorde ze in 1966 een wereldhit met het aanstekelijke These Boots Are Made For Walkin’. Het liedje was geschreven door Lee Hazlewood, die haar in een klap van haar wat brave imago af wilde helpen. Hij slaagde daar glansrijk in. In de clip werd een compleet gerestylede Nancy Sinatra als een echte vamp gepresenteerd, inclusief geblondeerde lokken, hoge hakken en een lager, meer sexy stemgeluid. De samenwerking tussen Hazlewood en Sinatra zou later nog meer moois opleveren, zoals de zwoele duetten Summer Wine en Some Velvet Morning.

De eerste aanzet tot het nummer schreef Kelly Clarkson al op haar 16e. Ze verwerkte daarin haar emoties over de scheiding van haar ouders. Jaren later wilde ze het dolgraag op haar eerste album zetten, maar haar platenmaatschappij zette een voet dwars. De zangeres gaf echter niet op en droeg het opnieuw aan toen ze aan haar tweede album Breakaway werkte. Ze gaf het ditmaal in handen van componisten David Hodges en Ben Moody – beiden ex-Evanescence – die de ballade een nieuwe gedaante gaven. Ditmaal zwichtte de platenmaatschappij wel. Because Of You werd prompt een wereldhit, mede dankzij de videoclip waarin het thema met gevoel voor drama uitgewerkt was. Kelly Clarkson beschouwt het nog altijd als haar meest dierbare nummer, omdat het succes het resultaat van haar eigen doorzettingsvermogen was.

Madonna en haar toenmalige geliefde Stephen Bray hadden het nummer in eerste instantie geschreven met een andere artieste in gedachten. De ambitieuze zangeres was echter zo tevreden over het resultaat dat ze besloot het zelf op te nemen. Zo kwam het terecht in de film Desperately Seeking Susan, waarin Madonna schitterde naast Rosanna Arquette. Het verscheen echter niet op de gelijknamige soundtrack die uitgebracht werd, maar werd uiteindelijk toegevoegd aan de reissue van het Like A Virgin album uit 1984. Om het nog ingewikkelder te maken: in Amerika kwam het om allerlei releasepolitieke redenen op de B-kant van de single Angel terecht, die het daar niet echt goed in de hitlijst deed. Elders in de wereld waren er echter geen belemmeringen. Het vrolijke dansnummer Into The Groove werd bijna overal een dikke top-10 hit, terwijl het in een achttal Europese landen de hoogste plaats van de hitlijsten haalde. Zoals dus ook in Nederland.

Macarena is de naam van een klassieke one-hit wonder. Het duo Los Del Rio was al sinds de jaren zestig actief en verdiende een leuke boterham met het zingen van Spaanstalige popliedjes. Toen een vroege versie van Macarena in 1993 op de plaat werd gezet, verwachtte ook niemand daar wonderen van. Toch geschiedde een mirakel. The Bayside Boys (Mike Triay en Carlos de Yarza) verbouwden het origineel drastisch door er Engelstalige teksten aan toe te voegen en het tempo met een moderne dansbeat te accentueren. In die vorm groeide het in 1996 alsnog uit tot een absolute wereldhit. In vele landen schoot het door naar de eerste plaats van de hitlijsten. Het succes liet zich niet herhalen, maar de gemeenteraad van Los Del Rio’s thuishaven Dos Hermanas beloonde het duo wel door een plaatselijke concertzaal naar hen te vernoemen. En da’s ook wat waard.

Joan of Arc groeide in haar korte leven uit tot een Franse vrijheidsstrijdster, maar ze moest haar heroïsche rol in de 100-jarige oorlog bekopen met een gruwelijke dood. In 1981 was het 550 jaar geleden dat ze als 19-jarige eindigde op een brandstapel. Het tragische verhaal inspireerde zanger Andy McCluskey tot liefst twee songs, beiden te vinden op het OMD-album Architecture & Morality. Om het extra complex te maken werden allebei – Joan Of Arc en Maid Of Orleans (The Waltz Joan Of Arc) – ook op single uitgebracht. De grootste hit werd gescoord met het tweede eerbetoon. Een nummer 1-hit in Nederland die ons eraan herinnert wat voor een geweldige synth-pop er destijds in Engeland gemaakt werd.

De tekst van het nummer is nogal cryptisch. Het lijkt te gaan over iemand die na de dood van een geliefde wegzakt in een diepe depressie. Om de wereld aan die gemoedstoestand aan te passen, moet die zwart geverfd worden. De eerste versie was een wat traag nummer, maar op aangeven van bassist Bill Wyman en drummer Charlie Watts werd het tempo opgeschroefd. Credits daarvoor kregen ze tot hun spijt niet. Gitarist Brian Jones schittert overigens op de sitar, een Indiaas instrument. Nadat Paint It Black eind jaren tachtig een paar seizoenen lang de openingstrack van de populaire tv-serie Tour of Duty was geweest, werd het opnieuw op single uitgebracht en haalde in Nederland in 1990 voor de tweede keer de top van de hitlijst.

No Limit was een energieke oproep tot zelfvertrouwen als de weg naar succes. Het zelfvertrouwen van rapper Ray Slijngaard, naast zangeres Anita Doth de helft van het duo 2 Unlimited, zal echter een flinke knauw gekregen hebben toen de versie van No Limit voor de Engelse markt ernstig gekortwiekt werd. Zijn raps werden niet goed genoeg bevonden en dat aandeel werd tot een enkel woordje (‘techno’) teruggebracht. Het inspireerde de makers van het satirische programma Spitting Image tot de parodie No Lyrics. De verkoopcijfers zullen de pijn van de gekwetste trots ongetwijfeld verzacht hebben, want No Limits werd een van de grootste hits van het jaar, met topposities in de hitlijsten in landen als Oostenrijk, Frankrijk, Spanje, Zweden, België, Ierland, Nederland en – jawel – Engeland.

Begin jaren negentig was Genesis, ooit een boegbeeld van de symfonische rock, volledig getransformeerd tot een geoliede popgroep. Toch verraste het trio zichzelf met het wel erg catchy I Can’t Dance. Het liedje kwam spelenderwijs tot stand in de studio waarbij een commercial voor spijkerbroeken en de gitaarakkoorden van Should I Stay Or Should I Go van The Clash tot inspiratie dienden. De heren hadden er aanvankelijk weinig vertrouwen in, maar toen het liedje af was, onderkenden ze toch de hit-potentie ervan. En dus werd het op single uitgebracht. In de clip namen Phil Collins, Mike Rutherford en Tony Banks zichzelf op een verfrissende manier de hak. De goed verpakte zelfspot leverde Genesis een wereldhit op.

Te midden van het hedendaagse popgeweld komt er heel af en toe een mooi, klein en gevoelig liedje bovendrijven. In 2012 gebeurde dat met Let Her Go. Zoals de titel al aangeeft, gaat het in de tekst om het verdriet over het einde van een liefde. Het werd op een breekbare manier gezongen door Passenger, de artiestennaam waar de Britse singer-songwriter Michael David Rosenberg achter schuilgaat. Ooit was hij zanger van de band met diezelfde naam, maar toen het gezelschap uit elkaar viel besloot hij zijn loopbaan alleen onder die vlag voort te zetten. Aanvankelijk had hij vooral succes in Australië, maar in 2012 was Nederland het eerste land waar Let Her Go opstoomde naar de eerste plaats van de hitlijst. Laten haakte ook de rest van de wereld in. Een echte opvolger van deze met muziekprijzen overladen nummer 1-hit laat nog altijd op zich wachten.

Love Hurts is een intens droevig liedje dat vele levens kende. Het werd geschreven door Boudleaux Bryant en in de zomer van 1960 als eerste door The Everly Brothers op de plaat gezet. Een jaar later bleek Roy Orbison er ook een perfecte stem voor te hebben. Zo’n tien jaar later namen Gram Parsons en Emmylou Harris ook een smartelijke versie op. De Schotse hardrockband Nazareth schreef doorgaans prima eigen werk. De grootste hits werden toch gescoord met covers, zoals This Flight Tonight van Joni Mitchell in 1973, My White Bicycle van Tomorrow in 1975 en dus een jaar later Love Hurts van (o.a.) The Everly Brothers. Zanger Dan McCafferty bleek de juiste stem te hebben om het opnieuw tot een wereldhit te maken.

Een hit die er bijna nooit gekomen was. Toen songschrijver Franke Previte benaderd werd om een nummer te schrijven voor een film, reageerde hij aanvankelijk afwijzend. Veel liever focuste hij op zijn eigen groep Franke and the Knockouts. Hij liet zich toch overhalen. (I’ve Had) The Time Of My Life moest gezongen worden door Donna Summer en Joe Esposito, maar de inmiddels behoorlijk preuts geworden zangeres had moeite met de titel van de beoogde film: Dirty Dancing. De aangezochte Bill Medley wilde aanvankelijk liever de geboorte van zijn dochter bijwonen. Toen Jennifer Warnes liet weten alleen mee te willen doen als de voormalige The Righteous Brothers-zanger ook van de partij zou zijn, zwichtte hij alsnog en was het duettenkoppel compleet. Dirty Dancing werd de film-hit van 1987. In het voetspoor daarvan werd (I’ve Had) The Time Of My Life, te zien in de verlossende climax van de film, een immense hit.

Verbazing alom toen bleek dat Rob de Nijs naar een loopbaan van zo’n 35 jaar in 1996 pas zijn eerste nummer 1-hit scoorde. Banger Hart, geschreven door Ellert ‘Spargo’ Driessen en Belinda Meuldijk, was aanvankelijk gewoon een van de liedjes op zijn actuele album De Band, De Zanger En Het Meisje. Op aandringen van de zanger zelf werd er een nieuwe versie van gemaakt, waarbij het onder anderen voorzien werd van een stevige beat. Een gouden greep, bleek uiteindelijk. Tergend langzaam sloop de single de Top 40 in, om uiteindelijk dus op de eerste plaats te eindigen. Het succesverhaal kreeg wel een wrang staartje toen beweerd werd dat er plagiaat in het spel was: het nummer zou opvallende overeenkomsten vertonen met St. Elmo’s Fire van John Parr.

Ellen Foley was luid en duidelijk aanwezig op het Meat Loaf album Bat Out Of Hell uit 1977. Het succes daarvan was zo traag op gang gekomen, dat ze uiteindelijk koos voor een carrière onder eigen naam. In de clips en tijdens de tournees werd ze dan ook vervangen door Karla DeVito. Night Out, het solodebuut van de Amerikaanse zangeres, was een doorslaand succes. Het bevatte vooral goed uitgezochte covers en een paar zelfgeschreven nummers, waaronder dus We Belong To The Night. De muur van geluid had een Phil-Spector-achtige allure, waar de geschoolde zangeres moeiteloos bovenuit kwam. Alleen in Nederland haalde ze ermee de eerste plaats in de Top 40. Na een paar minder succesvolle albums, besloot Ellen Foley zich vooral te richten op het geven van zanglessen.  

Luxe jachten, Italiaanse pakken, snelle auto’s en eindeloze lijntjes coke, als geen andere tv-serie verbeeldde Miami Vice de decadentie van de jaren tachtig. Onder de wuivende palmbomen van Florida probeerden James "Sonny" Crockett (Don Johnson) en Ricardo "Rico" Tubbs (Philip Michael Thomas) op geheel eigen wijze de georganiseerde criminaliteit te bestrijden. In de afleveringen klonken veel bestaande hits, terwijl sterren als Frank Zappa en Phil Collins gastrollen vertolkten. De terugkerende muzikale thema’s werden echter geleverd door fusion-muzikant Jan Hammer. Zoals met het louter uit synthesizers opgetrokken Crockett’s Theme, een melancholiek melodietje dat een gevoelige snaar wist te raken bij een immens publiek. België en Nederland waren de landen waar het zelfs een nummer 1-hit werd.

In de liefde draait het niet om materiele zaken, luidt de essentie van Love Don’t Cost A Thing. Vooral in de Amerikaanse roddelpers werd al snel gesuggereerd dat het een steek onder water was van Jennifer Lopez in de richting van haar toenmalige geliefde, rapper Sean Combs. Toeval of niet, kort na het verschijnen van de single liep die relatie op de klippen. Het nummer bracht de zangeres echter ook veel: Love Don’t Cost A Thing ontpopte zich als een wereldhit, die in tientallen landen de top van de hitlijsten haalde. Tijdens het maken van de bijbehorende videoclip ontmoette ze ook nog eens danser en regisseur Cris Judd. Er sprong een vonk over en niet veel later trouwden ze. Het huwelijk zou overigens maar een jaar stand houden…

Miracle was de tweede single van het album Incredible uit 2008. Het werd echter pas in 2009 een hit omdat de eerste single So Incredible het liefst veertig weken in de Top 40 volhield. Miracle bezorgde de Almelose zangeres een nieuwe hit, wat deels te danken zal zijn aan het feit dat het deel uitmaakte van de soundtrack voor de film Bride Flight. Het romantische drama ging over een groep vrouwen die in 1953 het vertrouwde Nederland verruilde voor een onzekere toekomst in Nieuw-Zeeland. Ilse DeLange schreef het nummer speciaal voor de film. Ze deed dat samen met de ervaren Britse componist Sacha Skarbek, die eerder een hand had in de hit-successen van James Blunt, Miley Cyrus, Adele, Lana Del Ray, Duffy en Tears For Fears.

De Amerikaanse rockband had in eigen land al een behoorlijk succes. Eind jaren zeventig kreeg het kwartet ook vaste voet aan de grond in Japan. Tijdens een tournee aldaar werd een liveplaat opgenomen, die aanvankelijk ook alleen in dat land uitgebracht werd: Cheap Trick At Budokan. De rest van de wereld moest het doen met de promotionele mini-lp From Tokyo To You. Deejays ontdekten dat de daarvan afkomstige live-versie van I Want You To Want Me lichtjaren beter was dan de studioversie van het In Color album, al was het maar dankzij het extatische gegil van de Japanse meisjes. Steeds meer radiostations pikten het nummer op, waarna al snel de roep opklonk om het album wereldwijd uit te brengen. Wat ook gebeurde, waarna de I Want You To Want Me een enorme hit werd. Zoals ook in Nederland.

Punk was in de jaren negentig weer helemaal terug dankzij Amerikaanse bands als Green Day en The Offspring. De single Pretty Fly (For A White Guy) ging echter over een heel andere muziekcultuur: een witte jongen uit een Amerikaanse buitenwijk die wanhopig aansluiting probeert te krijgen bij de zwarte hip-hop cultuur, maar daar hopeloos in faalde. Het nummer kreeg extra vleugels dankzij de videoclip, waarin het thema op een hilarische manier werd uitgewerkt. Het rare gesproken intro bleek trouwens overgeheveld te zijn van het nummer Rock Of Ages van de Britse hardrockband Def Leppard. ‘Gunter glieben glauten globen’ was een betekenisloos riedeltje dat uitgesproken was door hun producer Robert ‘Mutt’ Lange, die Duitse roots had.

Boney M. was een creatie van de Duitse producer Frank Farian. Het kwartet dat bestond uit Liz Mitchell, Marcia Barrett, Maizie Williams en Bobby Farrell werd de wereld rondgestuurd om de hits te playbacken. Aan de songs zelf droegen ze doorgaans weinig bij. Het publiek liet zich echter graag in de luren leggen, waarbij het natuurlijk hielp dat Farian en zijn studiomuzikanten grossierden in pakkende popsongs als Daddy Cool, Sunny, Rasputin, Mary’s Boy Child en Rivers Of Babylon. Farian liet zich daarbij wel vaan ‘inspireren’ door bestaande liedjes. Zo was de muziek van Ma Baker, een nummer over een beruchte Amerikaanse bendeleidster, gebaseerd op een Tunesisch volksdeuntje. Het ma-ma-ma refreintje werd jaren later gesampeld door Lady Gaga voor haar hit Pokerface.

Nadat een Canadese producer in het clubcircuit bescheiden succes had gehad met een discomix waarin hij echte fragmenten van o.a. songs van the Beatles had verwerkt, besloot de Nederlandse producer Jaap Eggermont het kunstje over te doen – alleen ditmaal helemaal legaal. Kopstukken uit de Nederpop zoals Hans Vermeulen, Albert West, Okkie Huijsdens en Jody Pijper namen de zangpartijen voor hun rekening, die door Eggermont op een vakkundige manier tot een medley versmolten werden. Er werd een aanstekelijke discobeat onder geplaatst en een wereldhit was geboren. Het internationale succes was immens met o.a. nummer 1-hit in Amerika, een tweede plaats in Engeland. Onder de naam Stars On 45 verschenen dan ook al snel nieuwe singles, allemaal gemaakt volgens de beproefde formule.

Justin Timberlake was door de makers van de film Trolls aangetrokken om de keuze voor de muziek voor de film te overzien. Kort voor het project voltooid was, stelde hij vast dat de soundtrack nog wel een opgewekt, dansbaar nummer kon gebruiken. Hij had al een oud nummer van Earth, Wind & Fire uitgekozen (September), maar vond het een uitdaging om ook een nieuw, modern disconummer te schrijven. Het werd Can’t Stop The Feeling, inclusief een onweerstaanbare beat en de Bee Gees-achtige falsetstemmetjes uit de goede helft van de jaren zeventig. Overigens liet Justin Timberlake zich bij het schrijven ervan vooral inspireren door de klassieker Lonely Day van Bill Withers. Het succes van zijn creatie was enorm. Niet alleen was het een afgetekende nummer 1-hit in Nederland, in Amerika was het de meest gedraaide single van 2016.

Toen de Amerikaanse hip-hop grootheid Usher zijn album Confessions inleverde bij zijn platenmaatschappij, bekroop de baas daarvan het gevoel dat het werkstuk een onverbiddelijke eerste single ontbeerde. Usher was het hier uiteindelijk mee eens en keerde terug naar de studio, waar hij samen met een collectief van songschrijvers het nummer Yeah componeerde. Het was het hitgevoelige liedje dat het album nodig had. In de tekst waant Usher zich in een club, omringd door zijn vrienden. Zijn geliefde is elders. Zijn aandacht wordt getrokken door een schoonheid op de dansvloer. Met man en macht probeert hij zin vriendin trouw te blijven, maar stemmetjes in zijn  hoofd – ‘Yeah!’ – moedigen hem aan om toch op avontuur te gaan. Alleen hoe het afloopt, krijgen we niet te weten.

God Is A DJ is een single die afkomstig is van het tweede album van Faithless, Sunday 8PM. Het is een aanstekelijke track voorzien van een tekst waarin een dance rave omschreven wordt als een intense religieuze ervaring. De club is de kerk. Het publiek zijn de gelovigen die zich verliezen in de muziek. In een sfeer van liefde en acceptatie veranderen vijanden in vrienden. De boodschap is anno 2020 actueler dan ooit, maar in 1998 wist de Britse dance act er ook al tallozen mee te bereiken. God Is A DJ werd een wereldhit. Naast Canada haalde het echter alleen in Nederland de eerste plaats van de Top 40, wat er wellicht mee te maken had dat Faithless in die periode – in 1997, 1998 en 1999 – wel erg vaak op het affiche van Pinkpop prijkte. De band kwam overigens in 2002 en 2005 opnieuw in Limburg langs.

Een vroeg voorbeeld van de disco zoals die in de jaren daarna talloze dansvloeren in vuur en vlam zou zetten. Het was daarnaast een van de eerste grote hits met een prominente rol voor een drumcomputer. De song zelf kwam vooral dankzij gelukkig toeval tot stand. Harry Wayne Casey en Richard Finch, leden van KC and the Sunshine Band, werkten in een studio aan een demo toen zanger George McCrae even langs wipte. Zijn expressieve stem bleek geweldig bij het liedje te passen en ter plekke werd besloten om met hem de definitieve versie op te nemen. Het zou de enige grote hit van George McCrae blijken te zijn. Terwijl de disco eind jaren zeventig wild om zich heen greep, lukte het de zanger niet om van zijn eigen pionierswerk te profiteren.

De zomerhit van 1982 was een liedje met vele levens. Het werd in 1974 voor het eerst op de plaat gezet door de Amerikaanse countryzanger Johnny Rodriguez. Vier jaar later scoorde Charlie Pride er een hit mee. Op aanraden van haar producer Joe Gibbs nam reggaezangeres June Lodge in 1980 haar eigen versie op, waarmee ze aanvankelijk een nummer 1-hit scoorde in Jamaica. Europees succes volgde toen zanger, deejay en mixer George Noobs alias Prince Mohammed een aanstekelijke beat onder het nummer zette. In die versie werd het ook een nummer 1-hit in België en Nederland – in ons land werd het warmbloedige liefdesliedje zelfs de grootste hit van het jaar.

Een winnende formule moet je koesteren, zullen songschrijvers Max Martin en Rami Yacoub gedacht hebben toen ze Oops!...I Did It Again schreven. Het nummer had dezelfde onweerstaanbaar springerige charme als …Baby One More Time, de hit waarmee de wereld het Amerikaanse fenomeen Britney Spears een jaar eerder had leren kennen. De tekst gaat over een meisje dat speelt met de gevoelens van haar vriendje: zij flirt vooral, hij neemt de relatie veel serieuzer. In een gesproken passage wordt gerept van een kettinkje dat een oude dame in de oceaan heeft later vallen; een subtiele verwijzing naar het bioscoopsucces Titanic uit 1997. Geholpen door een vonkende videoclip met een hoofdrol voor in een rood pak gestoken Britney Spears scoorde ze er in 2000 een nieuwe wereldhit mee. Inderdaad: Oops!...I Did It Again.

Watership Down was in 1978 een van de bioscoop-hits van het jaar. Het verhaal over de konijnenkolonie was gebaseerd op een boek van de Britse auteur Richard Adams. Tijdens lange autoritten had hij zijn kinderen vermaakt met spannende verhalen met die pluizige beestjes in de hoofdrol. Het boek dat hij er op hun aandringen van maakte, werd uiteindelijk een miljoenensucces. Art Garfunkel werd gevraagd om met zijn engelachtige stem Bright Eyes te zingen, het centrale nummer van de soundtrack. Het verscheen begin 1979 en leverde hem een wereldhit op. De breekbare ballade viel niet bij iedereen in goede aarde: Richard Adams liet desgevraagd weten het nummer te ‘haten’.

Zoals wel vaker gebeurde bij boybands riepen Backstreet Boys regelmatig externe krachten in voor het schrijven van de hits. I Want It That Way werd aangeleverd door het Zweedse duo Andreas Carlsson en Max Martin. De jongens zelf waren wild van het nummer. De platenmaatschappij wilde liever een vrolijk uptempo liedje als eerste single van het derde album Millennium, maar de Boys hielden de poot stijf. Ze wilde met I Want It That Way bewijzen dat ze ook iets volwassener repertoire aankonden. De immense fanschare was het daar roerend mee eens, want het werd in nummer 1-hit in meer dan 25 landen. Over de betekenis van de ietwat vage tekst is sindsdien heel wat gediscussieerd. Max Martin erkende later dat hij destijds het Engels niet echt machtig was. Voordeel was wel dat iedereen er een eigen uitleg aan kon geven. Wat in 1999 dan ook massaal gebeurde.

Grunge had begin jaren negentig de muziekwereld grondig door elkaar heen geschud, maar het Amerikaanse Mr. Big – een typische jaren tachtig hardrock act – was de dans ontsprongen. Het album Lean Into It was in 1991 verschenen en had de door Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden en Alice In Chains ontketende storm dapper weerstaan. De akoestische ballade To Be With You groeide begin 1992 zelf uit tot een enorme hit. In de jaren die volgden zou de tijdgeest Mr. Big toch opbreken, al is het kwartet tot op de dag van vandaag een geliefde festival-act. 

Wes Madiko werd op 15 januari 1964 in Kameroen geboren. In zijn eerste jaren absorbeerde hij de Afrikaanse muzikale invloeden om hem heen. Op zoek naar succes verhuisde hij eind jaren tachtig naar Frankrijk, waar zijn spetterende optredens al snel volle zalen trokken. Als zanger raakte hij daarnaast betrokken bij het populaire duo Deep Forest. Michel Sanchez, een van de leden daarvan, produceerde zijn eerste soloplaat. Alane was afkomstig van dat debuut Welenga. De combinatie van typisch Afrikaanse melodielijnen, in de Kameroense taal Duala gezongen teksten en een hypnotiserende beat vormden een onweerstaanbare combinatie. Het nummer vloog in diverse Europese landen naar de top van de hitlijsten. Zoals ook in Nederland, waar Wes met Alane liefst acht weken de eerste plaats in de Top 40 bezet hield. 

In 2006 lagen de zakelijke en persoonlijke problemen voor Marco Borsato nog achter de horizon. Hij was nog even de onaantastbare topzanger, die alles wat hij aanraakte in goud en platina veranderde. In dat jaar verkocht hij liefst tien keer de GelreDome in Arnhem uit met zijn show Symphonica in Rosso, waarbij hij zich liet begeleiden door zijn band en een 40-koppig orkest. Het publiek werd warm gemaakt voor deze optredens met het nummer Rood. Het werd destijds wel eens oneerbiedig omschreven als een ‘muzikale flipperkast’, waarbij de bal heen en weer stuiterde tussen pop, folk, dance, klassieke muziek en jazz. Het grote publiek stuiterde vrolijk mee: Rood werd de succesvolste single van het jaar 2006.

Over het verhaal achter Lola, een nummer over een transseksueel, lopen de lezingen sterk uiteen. Het zou gebaseerd zijn op een ervaring van drummer Mick Avory, manager Robert Wace of Ray Davis zelf. Het nummer stond op het album Lola Versus Powerman And The Moneygoround, Part One, dat in november 1970 uitkwam. De single zorgde voor commotie. Vanwege de hoofdpersoon in de tekst deden nogal wat radiostations het liedje in de ban. Het keurige BBC wilde ook niets van het nummer weten, echter vooral vanwege de verwijzing naar het genuttigde drankje. Het instituut wenste geen reclame te maken voor Coca-Cola. De single werd desondanks een grote hit, ook in Nederland. Ruim tien jaar later werd dat succes herhaald, ditmaal met een live uitvoering die afkomstig was van het album One For The Road.

Het componistenduo George Merrill en Shannon Rubicam hadden Whitney Houston in twee jaar eerder al de wereldhit How Will I Know bezorgd. Het verbaasde dan ook niemand dat platenbaas Clive Davis opnieuw bij het tweetal aanklopte toen de Amerikaanse zangeres de studio inging voor haar nieuwe album. Op het eerste gehoor bood I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me) een herhaling van het beproefde recept. Sommige critici zagen ook veel overeenkomsten met Girls Just Want To Have Fun van Cyndi Lauper. De test ging dieper dan op het eerste gezicht leek: het ging niet zozeer over zin in dansen, maar veel meer over het verlangen naar echte liefde. Vandaar dat in een laat stadium ‘(Who Loves Me)’ aan de titel werd toegevoegd. Het was een smachten dat herkenbaar bleek te zijn voor velen, want Whitney Houston scoorde er een nieuwe wereldhit mee. 

Om het fenomeen Dave Berry te begrijpen moet je eigenlijk de jaren zestig bewust meegemaakt hebben. De zanger kwam bovendrijven in het Britse rhythm-‘n-blueswereldje, maar ontdekte al snel dat hij bij zijn publiek – en dan vooral de dames – een snaar wist te raken met gedragen ballades. Zoals This Strange Effect, dat hij placht te zingen terwijl hij bewoog alsof hij speelde een traag afgespeelde film. Opvallend genoeg groeide hij vooral in Nederland uit tot een onvervalst tieneridool. Waar hij zich ook maar vertoonde, werden de kleren hem van het lijf gescheurd.

De Britse zanger James Blunt schreef het nummer nadat hij in een metro in Londen zijn voormalige vriendin in gezelschap van een nieuwe liefde tegenkwam. Meteen na die onverwachte ontmoeting vertrouwde hij zijn emoties toe aan papier. In 2005 leverde het hem een wereldhit op, maar vanwege de smachtende toon groeide You’re Beautiful ook al snel uit tot een alom gehaat liedje. De zanger zelf is zich daar alleszins van bewust. Hij wordt sindsdien vooral via social media overladen met beschimpingen, waar hij overigens altijd met een gezond gevoel voor humor op reageert. Toen iemand twitterde dat James Blunt zijn 15 minuten ‘fame’ had gehad en vervolgens verdwenen was, kwam hij terug  met ‘Het was nog minder dan dat! De song was maar 3 minuten en 30 seconden lang.’ De song in kwestie was natuurlijk You’re Beautiful.

Een liedje geschreven en gezongen met het hart op de tong. Voor de buitenwacht mocht Robbie Williams een blinkend succesverhaal zijn, in werkelijkheid was hij een onzeker mens, die nog steeds de ware liefde niet had gevonden. Het was een gevoel dat hij op een indrukwekkende manier verwerkte in Feel, dat hij schreef met componist en producer Guy Chambers. In een dure studio wilde hij de definitieve versie vastleggen, maar na verschillende pogingen moest hij concluderen dat hij al zijn emoties in de oorspronkelijke demo had gelegd. Het lukte hem niet om die te evenaren, dus werden die opnamen gebruikt voor de versie waarmee hij in 2002 een klinkende nummer 1-hit zou scoren.

Soms moet je niet alles willen weten. Lady Marmalade werd geschreven door het tweetal Bob Crewe en Kenny Nolan, waarbij de eerste zich liet inspireren door wat de taferelen die hij gezien had in het ‘red light district’ van New Orleans. Een vroege versie vond zijn weg naar het album van The Eleventh Hour, waarvan Nolan de zanger was. De plaat werd geen succes waarna Lady Marmalade een herkansing kreeg toen het op aangeven van producer Alain Toussaint opgenomen werd door het damestrio Labelle. De sleutelzin was natuurlijk ‘voulez-vous coucher avec moi (ce soir)’, wat zich laat vertalen als ‘wil je vannacht met me slapen’. Zangeres Patti Labelle kwam er pas veel later achter wat ze al jaren gezongen had. Zoals ze ook niet wist had dat het nummer over een prostituee ging. “Ik spreek geen woord Frans”, reageerde ze destijds. “Niemand nam de moeite om me te vertellen wat ik zojuist gezongen had.”

Without You was een nummer van Badfinger, een groep uit Wales die omgeven werd door veel tragiek. De componisten Pete Ham and Tom Evans maakten beiden een eind aan hun leven. Without You werd eind 1971 een hit in de uitvoering van de Amerikaanse zanger Harry Nilsson. Het was deze versie die Mariah Carey als kind had leren kennen. Na jaren hoorde ze het in een restaurant opnieuw en ze besloot om haar versie toe te voegen aan het album Music Box waar ze op dat moment aan werkte. “Ik wist meteen dat dit een wereldhit zou worden”, zou ze er later over verklaren. Haar intuïtie bleek te kloppen: ze scoorde er haar grootste Europese hit uit haar lange loopbaan mee.

Na het einde van het popsprookje Wham! werd reikhalzend uitgekeken naar het solodebuut van George Michael, het muzikale talent van het tweetal. Faith wist zelfs de meest hooggespannen verwachtingen nog te overtreffen. Het album liet vooral horen hoe volwassen de Britse zanger als songschrijver was geworden. Een van de voorbeelden was het titelnummer. Het werd als tweede single uitgebracht, na I Want Your Sex. Een prachtig liedje met een uit de Wham!-hit Freedom overgehevelde orgelpartij, aanstekelijke gitaarakkoorden en een authentiek rock-‘n-roll ritme. De clip – met een visuele hoofdrol voor Michael’s gescheurde jeans, leren jack en pilotenbril – werd minstens zo iconisch. Niemand die er nog aan twijfelde: George Michael redde het prima op eigen benen.

Voor het nummer Three Days In A Row, te vinden op haar album For Bitter Or Worse, keerde Anouk terug naar haar blues-achtige geluid van haar vroege werk. De hartstochtelijke ballade, met prachtig gitaarwerk en een weelderige orkestbijdrage, gaat over een plots ontvlammende liefde. Volgens de overlevering werd Anouk hierbij geïnspireerd door haar ontmoeting met haar toenmalige partner Unorthadox. De liefde haalde het beste naar boven in de zangeres, want Three Days In A Row hoort bij haar beste werk. Vooral de rauwe kreet in de tweede helft van het nummer is pure, samengebalde passie. Prachtig!

Hair was een van de musical-hits van de late jaren zestig. Het was een uitgelaten, voor die tijd grensverleggende ode aan de hippietijd. Het zorgde voor volle theaters en de soundtracks vlogen ook als aangenaam geurende joints over de toonbank. Nummers van Hair werden al snel gecoverd door andere artiesten. Zoals ook door de jazz en souldiva Nina Simone. Ze had op zich weinig met het hippiefenomeen, maar wist de combinatie van de nummers Ain’t Got No en I Got Life zich helemaal eigen te maken. De gecombineerde cover bezorgde haar een nieuw, jong publiek en dat zal misschien ook de bedoeling geweest zijn. Opvallend was verder dat ze er alleen in Nederland een nummer 1-hit mee scoorde.

Zanger Chris Martin kwam op de titel voor dit nummer na het zien van een schilderij van Frida Kahlo. De Mexicaanse kunstenares had tijdens haar leven te maken met veel ernstig fysiek ongemak. Haar pijn verwerkte ze in een schilderij dat ze desondanks van de krachtige titel Viva La Vida voorzag, ‘leve het leven’. De tekst gaat over autoriteiten die te midden van chaos en revolutie hun macht verliezen. Coldplay worstelde een tijdje met het vinden van de juiste muzikale vorm, maar settelde uiteindelijk voor een stevig georkestreerde versie. Ondanks het enorme hit-succes bezorgde Viva La Vida de makers toch ook wat pijntjes: de herkenbare melodielijn kwamen zowel Cat Stevens als Joe Satriani zo bekend voor dat zij de band prompt van plagiaat beschuldigden. Hoewel Coldplay de aantijgingen hardnekkig ontkende, werd naar verluidt wel een schikking met de Amerikaanse hardrockgitarist getroffen. 

De in Columbia geboren Shakira Isabel Mebarak Ripoll had al een heel leven als een succesvolle Latin-zangeres achter de rug, toen ze zich met haar vijfde album aan de Engelstalige popmuziek waagde. Haar platenmaatschappij lag lang dwars, maar de zangeres zette door. Ze werd daarbij moreel gesteund door Gloria Estefan, die immers een soortgelijke ontwikkeling had doorgemaakt. Shakira kreeg al snel gelijk. Het album Laundry Service werd haar meest succesvolle tot dan toe, terwijl ze een wereldhit scoorde met Whenever, Wherever. Het was een levenslustige ode aan de liefde in haar leven: ze had op dat moment een relatie met de advocaat, manager en Argentijnse presidentszoon Antonio de la Rúa. Ze wilde hem volgen tot de toppen van de hoogste bergen, zong ze. Zolang ze maar bij hem kon zijn. Het sprookje eindigde tien jaar later in een diep dal. Nadat de liefde bekoeld was, claimde Antonio liefst 100 miljoen dollar voor bewezen diensten.

Volgens de overlevering werd Paul McCartney in 1968 in een droom bezocht door zijn moeder, die in 1956 overleden was. Ze hield hem voor dat wat er ook zou gebeuren, alles goed zou komen. Advies dat de muzikant in de jaren daarna goed kon gebruiken toen zijn band langzaam uit elkaar viel. Het duurde even voor hij de goede vorm te pakken had, maar Let It Be werd uiteindelijk het titelnummer van het laatste officiële album van The Beatles. De singleversie werd in het voorjaar van 1970 een wereldhit.

Push It begon het leven als een typisch B-kantje. Een lekkere beat, niet al te veel ingewikkelde teksten. Het was in 1987 de keerzijde van de 12” Tramp. Toen juist Push It desondanks opgepikt werd door Amerikaanse radiostations, werd het alsnog zelfstandig op single uitgebracht – in een nieuwe mix van Cameron Paul. Een jaar later werd het lelijke jonge eendje dus alsnog een fiere zwaan: een onverbiddelijke wereldhit voor het hip-hop dames-duo. Het werd snel toegevoegd aan de heruitgave van het album Hot, Cool & Vicious, oorspronkelijk uit 1986, waarmee alsnog de platinastatus gehaald werd. En wie zich afvroeg wat Kinks-zanger Ray Davies in de credits te zoeken had: componist Hurby Azor bleek in zijn teksten een citaat van de hit You Really Got Me verwerkt te hebben. 

De componisten Charles Fox en Norman Gimbel schreven het nummer aanvankelijk voor zangeres Lori Lieberman. Ze lieten zich daarbij inspireren door haar enthousiaste verslag van een optreden van Don McLean, al lopen de verhalen van de betrokkenen uiteen. Het werd in 1973 een grote hit in de uitvoering van Roberta Flack. In 1996 dook het opnieuw op in de internationale hitlijsten, ditmaal in een versie van het hip-hop en soulcollectief Fugees, die gezongen werd door Lauryn Hill. De groep wilde graag de teksten aanpassen, waardoor ze zouden gaan over criminaliteit en drugsgebruik in de grote Amerikaanse steden. Fox en Gimbel wilden daar niets van weten, waardoor de Fugees geen andere keuze hadden dan terug te grijpen op de originele versie. Het hit-succes was er niet minder om.

Train leek op weg te zijn om een eendagsvlieg te worden. Het lukte de Amerikaanse band maar niet om een passende opvolger te schrijven voor Drops Of Jupiter, een grote hit in 2001. Tot de band vriend en vijand bijna tien jaar later verraste met Hey, Soul Sister. Zanger Patrick Monahan had aanvankelijk een INXS-achtige rocker voor ogen, maar op advies van zijn mede-componisten Espen Lind en Amund Bjørklund gaf hij er toch een traditionele draai aan – inclusief een ukelele. Voor de tekst liet hij zich inspireren door de verhalen die hij hoorde over het jaarlijkse Burning Man festival in de woestijn bij Reno, Nevada. En dan vooral die over de rond het vuur dansende vrouwen.

Het nummer had eigenlijk What’s Going On moeten heten, maar ja, daarmee zou het wel eens verward kunnen worden met de gelijknamige klassieker van de hand van soulzanger Marvin Gaye. Dus werd het What’s Up, al kwam deze kreet niet eens in de tekst voor. Het nummer was de tweede single van Bigger, Better Faster, More!, het debuut van de Amerikaanse band rond zangeres Linda Perry. Met een nummer 1-hit in diverse landen – zoals Duitsland, Denemarken, België, Noorwegen, Zweden en Nederland – leverde het de 4 Non Blondes een imposante doorbraak op. Ondanks dit enorm succes ging het vooral de geschiedenis als een typische ‘love it or hate it’-song. De manier waarop Perry zich vocaal binnenstebuiten keerde ervoer de een als een ultieme expressie, de ander als een nagel over een schoolbord. De band zelf viel al in 1994 uit elkaar en Linda Perry ontpopte zich later tot succesvol componiste voor andere sterren.

Het midden van de jaren tachtig was het tijdperk waarin Bruce Springsteen heer en meester was. Hij dankte dat natuurlijk vooral aan het monstersucces van album Born In The U.S.A.  dat in 1984 verschenen was. I’m On Fire was al in 1982 opgenomen: een sensueel liedje op een subtiel rock-a-billy ritme. Het succes van deze vierde van Born In The U.S.A. afkomstige single was deels te danken aan de videoclip. Bruce Springsteen speelde daarin de op zijn lijf geschreven rol van een automonteur, die de avances van een rijke klant wist te weerstaan. 

Cher is een kat met talloze levens. Ze werd in de jaren zestig bekend als de helft van het duo Sonny and Cher en ging uiteindelijk solo verder. De Amerikaanse diva bleek zich thuis te voelen in allerlei soorten muziek, van ambachtelijke folk tot gespierde rock. Ondertussen ontpopte ze zich als een uitstekende actrice. Met het nummer Believe stapte ze eind jaren negentig op de dance-trein. Ze zette een trend door als een van de eerste grote sterren het digitale effect auto-tune op haar stem los te laten, inmiddels een vast ingrediënt in de popmuziek.  

1990 was het jaar van hip-hop artiest Stanley Kirk Burrell alias MC Hammer. Zijn album Please Hammer, Don't Hurt 'Em was een monstersucces. Het voerde liefst 21 weken de Amerikaanse albumlijst aan, om maar wat te noemen. De grootste single-hit die de plaat opleverde was U Can’t Touch This. Net als bij verschillende andere tracks van het album, leunde MC Hammer graag op bestaande tempo’s en melodieën. Zo werd als basis voor dit nummer de aanstekelijke bas-lijn van Super Freak van Rick James gebruikt. De muzikant kreeg daarvoor niet meteen alle credits en stuurde een legertje advocaten op MC Hammer’s dak. De zaak werd uiteindelijk geschikt. Rick James werd voortaan opgevoerd als mede-componist, deelde zo in de miljoenen die al snel tegen de plinten klotsten en zijn eigen loopbaan kreeg er ook een flinke boost door. Uiteindelijk was iedereen blij.

Uit verdriet is veel moois voortgekomen. Zoals vrijwel het hele oeuvre van Adele. Vooral haar eerste twee albums stonden er vol mee. Op haar derde plaat 25 treurde de Britse zangeres niet zozeer om gesneuvelde relaties, als wel om het rap verstrijken van de tijd – ze was immers alweer 25. Naar muziek vertaalde mijmeringen die opnieuw een breed publiek vonden. Sterker nog, in de periode 2015 en 2016 was 25 wereldwijd het best verkochte album. Hello was de eerste daarvan afkomstige single: een mooi liedje over het afscheid nemen van de jeugd en het verwelkomen van de volwassenheid.

Het enorme succes van Eternal Flame werd The Bangles uiteindelijk fataal. Het Amerikaanse viertal was begonnen als een uitbundige gitaarband, die zich vooral liet inspireren door het gouden popgeluid van The Beatles en The Byrds. De ballade Eternal Flame week daar nogal van af. De publiciteit die de nummer 1-hit genereerde, richtte zich daarbij vooral op de beeldschone zangeres Susanna Hoffs. Vooral toen die zich liet ontvallen het nummer naakt ingezongen te hebben. Ze had dit gedaan nadat haar producer Davitt Sigerson haar op de mouw gespeld had dat Olivia Newton-John dit ook gewoon was te doen. Alle aandacht voor haar persoon verstoorde de verhoudingen en eind 1989 besloten The Bangles uit elkaar te gaan.