Het grote Amerikaanse publiek leerde een jonge Miley Cyrus kennen als een van de jonge protegees van Disney Channel, de machtige tv-zender die ook sterren voortbracht als Britney Spears, Christina Aquilera, Justin Timberlake en Ryan Gosling. De firma Disney heeft fatsoen altijd hoog in het vaandel staan en de jonge tiener voldeed ook probleemloos aan het ideaalbeeld. Ze was als dochter van de populaire countryzanger Billy Ray Cyrus – hit: Achy Breaky Heart – ook al jong gewend aan een leven in de spotlight.

Haar eerste platen, Meet Miley Cyrus uit 2007 en Breakout uit 2008, werden gemaakt terwijl de zangeres nog vasthield aan dat onbezoedelde imago. In de periode daarna werd de rebelse tiener toch in haar wakker. Can’t Be Tamed was de veelzeggende titel van het album waarmee ze in 2010 een nieuwe, volwassen en vervaarlijk sexy Miley Cyrus voorstelde. Ze baarde opzien met spraakmakende clips, zoals die voor het titelnummer, waarin de schaars geklede zangers – hoe symbolisch – uit een kooi ontsnapte. Can’t Be Tamed was ook het eerste album waarop ze zich voor het eerst aan een opvallende cover waagde: Every Rose Has Its Thorn van de Amerikaanse hardrockband Poison.

Opeens was Miley Cyrus alom tegenwoordig. Op radio en tv. En in de bioscoop, waar bezoekers haar zagen in de film The Last Songs. Ze was in die jaren vooral dankbaar voedsel voor de altijd hongerige roddelpers. Van het komen en gaan van vrienden (en later ook vriendinnen), het als 18-jarige roken van softdrugs tot de erotiek die ze tentoonspreidde tijdens haar explosieve optredens – de pennen werden geen seconde rust gegund. De keerzijde was wel dat aanvankelijk niet echt duidelijk werd of haar bekendheid te danken was aan de overuren draaiende publiciteitsmachine, of dat er ook daadwerkelijk talent achter schuilging. Haar platen werden doorgaans lauw ontvangen. De dance-pop klonk nogal vluchtig en haar stemgeluid werd vaak vervormd, onder anderen door de in de popmuziek overal aanwezige autotune. 

Toch werd langzaam duidelijk dat er wel degelijk een gepassioneerde muziekliefhebber huisde in de extraverte zangeres. In 2012 begon ze met haar zogenaamde Backyard Sessions, een serie van (vooral) covers die ze opnam om daarmee de Happy Hippie Foundation te steunen, een stichting die opkwam voor kwetsbare groepen in de Amerikaanse samenleving. In de reeks, die nog altijd voortduurt, bleek ze opvallend goed uit de voeten te kunnen met heel uiteenlopende nummers als Look What They Done To My Song Ma van Melanie, Jolene van haar peetmoeder Dolly Parton, Don’t Dream It’s Over van Crowded House, 50 Ways To Leave Your Lover van Paul Simon en Sweet Jane van The Velvet Underground. Ver weg van alle digitale effecten en grote producties liet Miley Cyrus onomstotelijk horen dat ze een erg goede, veelzijdige zangeres was, die zich in allerlei stijlen moeiteloos staande hield.

In de loop van de jaren groeide dan ook de waardering voor Miley Cyrus onder haar collega’s. Zo werd ze in 2014 door de alternatieve band The Flaming Lips gevraagd een bijdrage te leveren aan hun versie van de legendarische Beatlesplaat Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band. Het voormalige tieneridool deelde opeens een plekje op de platenhoes met alom gerespecteerde namen als Moby, J Mascis, My Morning Jacket, Foxygen en Tool’s Maynard James Keenan. Het bleef daar niet bij. Op 16 januari 2019 was Miley Cyrus een van de artiesten die een muzikaal eerbetoon bracht aan de in mei 2017 overleden zanger Chris Cornell. Wie dacht dat de zangeres verpulverd zou worden tussen zwaargewichten als Metallica, Foo Fighters, Ziggy Marley, Peter Frampton en leden van Pearl Jam, Soundgarden, Queens Of The Stone Age en Black Sabbath wachtte een verrassing. Miley Cyrus zette een aangrijpende versie neer van Say Hello To Heaven, afkomstig uit Chris Cornell’s Temple Of The Dog verleden. Zo bleef Miley Cyrus indruk maken. Zoals met Comfortably Numb en Wish You Were Here, twee iconische nummers van Pink Floyd, die ze volledig naar zich toetrok. Eerder dit jaar, kort voor de coronacrisis uitbrak, deelde ze in Los Angeles nog het podium met het restant van The Doors, waarbij ze een heel smakelijke Roadhouse Blues neerzette.

De zangeres lijkt zich inmiddels ook te realiseren hoe goed die covers uitpakken. Haar nieuwe album Plastic Hearts dat op 27 november aanstaande uitkomt, zou onder muzikale invloed van Metallica gemaakt zijn. Songs die al werden prijsgegeven, zijn spetterende versies van Blondie’s Heart Of Glass en Zombie van The Cranberries. Op 5 november kwam daar nog Midnight Sky (Edge of Midnight) bij, een zogenaamde mash-up van Edge Of Seventeen, een hit van Stevie Nicks uit 1981 en Miley Cyrus’ eigen recente hit Midnight Sky – ook te vinden op het aankomende album. De twee zangeressen zijn er allebei in te horen. ‘Stevie Nicks is voor mij altijd een idool en een bron van inspiratie geweest’, postte Miley Cyrus op Instagram. ‘Het is een eer om haar mijn vriendin te mogen noemen en met haar samen te werken.’

Plastic Hearts komt daarmee onder een goed gesternte ter wereld. In de wereld van Miley Cyrus lijkt het de laatste tijd vooral om muziek te gaan. Er lijkt nog meer in het vat te zitten. Tijdens het Glastonbury festival van 2019 zette de Amerikaanse een steengoede versie neer van Nothing Else Matters van Metallica. Het publiek reageerde verrukt. Ook bij de zangeres zelf smaakte het naar meer. In interviews zinspeelde ze al meerdere keren op een compleet Metallica covers album. Afgaande op de talloze reacties op social media lijken zelfs de meest verstokte headbangers daar nieuwsgierig naar te zijn. Van omstreden tieneridool tot credible rockster, de transformatie lijkt bijna voltooid te zijn.

Het enige dat eigenlijk nog ontbreekt is een passend antwoord op al die mooie covers die Miley Cyrus de afgelopen jaren de wereld instuurde. Zou Metallica zich niet een keer kunnen ontfermen over Wrecking Ball?