Het is 1994 uitgekomen Definitely Maybe bezorgde Oasis een vliegende start. Engeland en een aanzienlijk deel van de rest van de wereld waren in de greep van de Britpop, waarvan Blur, Suede en Pulp de andere boegbeelden waren. Het immense succes van het debuut, met onder anderen een nummer 1-positie in de Britse hitlijsten, maakt van Oasis in een klap de meest succesvolle representant van de populaire muziekstroming.

Veel hing dan ook af van de opvolger, waarvoor de band rond Liam (zang) en Noel Gallagher (gitaar) in 2015 de Rockfield Studio in Wales betrokken. In latere jaren haalden de broers vaak de voorpagina’s van de kranten met hun explosieve ruzies, maar in de landelijke omgeving van Monmouth werd onder relatief vreedzame omstandigheden gewerkt. “We gingen zelfs heel gedisciplineerd aan de slag”, zou Liam daar zelf later over zeggen. “Het was de bedoeling om een song per dag op te nemen. Het hield de vaart er in. Het had ook een praktische reden. Er waren veel goede pubs in de buurt, die we graag bezochten. Als we bijvoorbeeld rond een uur ’s middags klaar waren, zaten we tien minuten later al achter de eerste vers getapte pint.”

Op die manier kwam in een paar weken het grootste deel het tweede album van Oasis tot stand. Het werd opgenomen met producer Owen Morris, die ook betrokken was geweest bij het debuut Definitely Maybe. De ruwe randjes die op dat debuut nog goed hoorbaar waren, werden op de nieuwe songs zorgvuldig weggeslepen. Een gevarieerder geluid, naast gitaren ook veel toetsen, zorgde ervoor dat de nieuwe songs van Oasis extra toegankelijk klonken. En Paul Weller kwam langs om mee te spelen en te zingen op Champagne Supernova.  Het was vooral de kwaliteit van de door Noel Gallagher geschreven nummers als Roll With It, Don’t Look Back In Anger, Morning Glory, Champagne Supernova en natuurlijk Wonderwall, dat van (What’s The Story) Morning Glory? zo’n artistieke triomf maakte. Opwindende rocksongs, gemaakt door een zelfverzekerde band die zich realiseerde aan de vooravond van een nieuwe doorbraak te staan.

Het album werd voorafgegaan door de tweede single Roll With It, Some Might Say was al in april 1995 uitgekomen. De Britse muziekpers ontdekte dat het op 14 augustus uit zou komen, op dezelfde dag dat de nieuwe single Country House van Blur het licht zou zien. Het leidde tot een korte, hevige Britpop-oorlog, met als inzet de toppositie in de nationale hitlijst. De overwinning werd binnengesleept door Damon Albarn en zijn mannen. Van de Blur-single werden er uiteindelijk zo’n 274.000 exemplaren verkocht, waarmee de prestigieuze nummer 1-hit gescoord werd. Met een slordige 216.000 verkochte singles van Roll With It moest Oasis knarsetandend genoegen nemen met een tweede plaats.

De zoete wraak volgde echter al snel. (What’s The Story) Moring Glory verscheen op 2 oktober. Op de hoes prijkte een foto van Berwick Street, gekozen door de band omdat er destijds veel platenzaken zaten. De zijstraat van Oxford Street in Londen werd daarmee een soort tweede Abbey Road: nog dagelijks halen muziekfans uit de hele wereld halsbrekende toeren uit om op dezelfde plaats, midden op de weg, de foto te reproduceren. De titel was ontleed aan de manier waarop Noel Gallagher ooit begroet was door zijn vriendin Melissa Lim, die het regeltje overigens geleend had uit de Amerikaanse komische film Bye Bye Birdie.

Het tweede album van Oasis ontpopte zich als een instant klassieker, waarbij de euforische recensies hand in hand gingen met spectaculaire verkoopcijfers. Het vloog in de eerste week in Engeland zo’n 345.000 keer over de toonbank. (What’s The Story) Moring Glory wist zich in eigen land liefst zeven maanden in de top drie van de albumlijst te handhaven. De plaat bracht bovendien zes hitsingles voort, met als meest succesvolle de meezinger Wonderwall. Het ontpopte zich als een top-10 hit in meerdere landen, onder anderen in Amerika, waar het Britpopfenomeen eerder juist moeite had om wortel te schieten.

De immense populariteit van Oasis werd een te meer zichtbaar tijdens de wereldtournee die volgde op het uitkomen van (What’s The Story) Moring Glory. Hoogtepunten waren twee optredens in het stadion van Manchester City, de favoriete club van de broers. En de twee optredens bij Knebworth. Vooral met die laatste data schreef Oasis geschiedenis. Ruim 2,5 miljoen fans probeerden aan een ticket te komen. Velen grepen mis. Uiteindelijk speelde de band twee keer voor een kolkende massa van 125.000 bezoekers, een sindsdien ongebroken bezoekersrecord voor een Britse band. Heel even mocht Oasis zich de grootste rockband van zijn tijd noemen.