In juni 2018 stond Roger Waters als onderdeel van zijn Us + Them wereldtournee liefst vier keer in een uitverkochte Ziggo Dome in Amsterdam. Daar werden ook de opnamen gemaakt voor de gelijknamige concertregistratie die onlangs verschenen is. Het biedt een indrukwekkend verslag van een optreden waar het draaide om tijdloze muziek en stevige politieke statements. Mild wil het voormalige lid van Pink Floyd, de 70 inmiddels ruimschoots gepasseerd, maar niet worden.
Als artiest heeft Roger Waters twee heel uitgesproken kanten. Als zanger, bassist en componist van Pink Floyd heeft hij in de jaren zeventig een belangrijke hand in iconische albums als The Dark Side Of The Moon, Wish You Were Here en The Wall. In de loop van de jaren ontpopt hij zich ook tot een scherp criticus van de maatschappelijke realiteit, of het nu draait om de Amerikaanse politiek, het zich voortslepende conflict in het Midden-Oosten of de handel en wandel van multinationals. Twee facetten die zijn recente wereldtournee Us + Them domineren, zonder elkaar in de weg te zitten.
Alles is perfect geregistreerd voor de concertfilm Us + Them. Close-ups van het doorleefde hoofd van Roger Waters, impressies van de spelende band, de enorme videoprojecties en beelden uit de zaal worden op een vloeiende manier afgewisseld. Vooral de shots van een opvallend jong publiek dat in de voorste rijen hartstochtelijk een nummer als Welcome To The Machine meezingt, levert een absoluut kippenvel moment op. Het is natuurlijk onmogelijk om de totaalervaring van een echte show op een beeldscherm te vangen, maar de door Roger Waters en Sean Evans geregisseerde film komt een heel eind.
In de loop van het optreden wordt de politieke lading steeds sterker. Zoals met het nummer The Last Refugee, afkomstig van Waters’ laatste en veelgeprezen soloplaat Is This The Life We Really Want? uit 2017. Tijdens Another Brick In The Wall (Parts II & III) komt een stoet Amsterdamse kinderen het podium op, gestoken in oranje Guantanamo Bay-overalls. Als ze die opentrekken, komt een zwart T-shirt tevoorschijn met daarop in hoofdletters het woord resist.
Een van de meest indrukwekkende momenten van het concert is het verrijzen, midden in de zaal, van een imposante replica van de Londense Battersea Powerstation zoals die vereeuwigd is op het Pink Floyd album Animals uit 1977. Terwijl de daarvan afkomstige songs Dogs en Pigs (Three Different Ones) worden gespeeld, zijn projecties op de kolos te zien. Het grootste mikpunt daarbij is de Amerikaanse president Trump. Het segment wordt op het podium onderbroken door iets wat op een cocktailparty lijkt, inclusief champagne. Is dit een subtiele verwijzing naar het live op het podium genuttigde Alan’s Psychedelic Breakfast uit 1970?
Money, Us and Them, Brain Damage en Eclipse vormen het laatste deel van het optreden. Tijdens de tournee wordt vanzelfsprekend ook Comfortably Numb gespeeld, het prijsnummer van The Wall, met volgens velen een van de mooiste gitaarsolo’s aller tijden. Tot groot onbegrip van talloze fans haalde het nummer niet de bioscoopversie van Us + Them. Kennelijk is het gemor doorgedrongen tot het Waters-kamp want het epos is als een van de bonustracks toegevoegd aan de dvd en de blu-ray. Op de cd- en vinylversies ontbreekt het echter nog altijd.
Voor veel discussie zorgde ook de zware politieke lading van de shows. Van de woordkeuzes – veel ‘fuck’- tot de standpunten. Terwijl veel vintage artiesten gemakzuchtig teren op een roemrijk verleden en alle controverse zoveel mogelijk mijden, brengt Roger Waters met Is This The Life We Really Want? nieuw werk uit waar een ongebroken artistieke ambitie en maatschappelijke betrokkenheid uit spreekt. Zijn scherpe tong en robuuste opvattingen zorgen voor verhitte discussies onder zijn immense achterban, vooral online. Wat je ook vindt van zijn opvattingen, het laat zien dat Roger Waters het zeldzame voorbeeld is van een muzikant die op gevorderde leeftijd nog altijd relevant is.