De Noorse band A-ha scoorde in 1985 een van de grootste hits van dat jaar met Take On Me. Het was een onweerstaanbaar popliedje, maar het immense succes ervan was ook te danken aan de revolutionaire videoclip die erbij gemaakt werd. De jonge Bunty Bailey speelde daarin de hoofdrol. Bij het 35-jarig jubileum van dat wereldsucces, vragen we ons af wat er van haar geworden is.
Take On Me was bepaald geen instant hit. Verre van dat zelfs. Een heel prille versie van het nummer, dat toen nog Miss Eerie heette, werd al gespeeld door Bridges. Dat was de groep waar toetsenist Magne Furuholmen en gitarist Pål Waaktaar in de jaren zeventig in actief waren, ver voor ze lid zouden worden van A-ha. Het herkenbare synthesizerthemaatje had de toetsenist nog veel eerder bedacht, op zijn 15e, daarbij geïnspireerd door The Doors. Het nummer werd nooit echt afgemaakt omdat het naar hun smaak te poppy was. En Bridges was een echte rockband.
In 1984 nam de twee jaar eerder opgerichte Noorse formatie A-ha het nummer alsnog op, alleen werd het omgedoopt tot Take On Me. Het verscheen nog datzelfde jaar op single, maar met een 137ste plaats in de Britse singlelijst leverde het de groep niet de gehoopte doorbraak op. Ondertussen had de Amerikaanse tak van de platenmaatschappij lucht gekregen van de veelbelovende band en de onfortuinlijke single. Die gaf opdracht om een nieuwe versie te maken, waarvoor de ervaren producer Alan Tarney aangetrokken werd. Hij liet er zijn magie op los en begin 1985 kreeg Take On me een herkansing. De single flopte echter opnieuw. Vanwege gebrek aan steun van de Britse platenmaatschappij, vonden de jongens van A-ha.
De band tekende vervolgens bij de Amerikaanse afdeling. Die begreep dat midden in het MTV-tijdperk een goede videoclip wel eens het verschil zou kunnen maken. Regisseur Steve Barron werd op de klus gezet. Hij schoot eerst in een café in Londen wat eerste scenes, met daarin een hoofdrol voor Bunty Bailey, dan nog maar 20 jaar jong. Ze was op dat moment danseres in West End musicals en acteerde ook in reclamespotjes. De ontwerper van haar outfits wist dat Steve Barron een meisje zocht voor zijn clip en bracht de twee met elkaar in contact. Bunty Bailey deed kort auditie en werd prompt aangenomen.
Ze had bepaald niet de indruk dat ze pophistorie zou schrijven, vertelde ze decennia later in een interview. Nadat in twee dagen haar scenes waren opgenomen, bleef het lang stil. Wat ze niet wist, was dat er in Amerika koortsachtig gewerkt werd aan een revolutionaire clip waarin de traditionele filmbeelden versmolten werden met tot leven gewekte potloodtekeningen. Die laatste bestonden uit liefst 3000 frames waarvan het tekenwerk vier maanden vergde. In de zomer van 1985 was de clip eindelijk klaar en zag de wereld voor het eerste hoe Bunty Bailey een comic ingelokt werd door de superheld, gespeeld door A-ha zanger Morten Harket.
Het succes overtrof de stoutste verwachtingen. Nadat vooral in Amerika clubs, radiostations en clipzenders – met MTV voorop – bestookt waren, schoot het nummer naar de eerste plaats van de Billboard Hot 100. Niet veel later stond Take On Me ook in o.a. Nederland, Zweden, Zwitserland, Polen, Noorwegen, Australië, Canada, België, Italië en Duitsland op de eerste plaats. In vrijwel alle landen ter wereld haalde het de top 10 van de singlelijsten. Natuurlijk, het liedje was onweerstaanbaar leuk. Maar ook de clip, waarin realiteit en droom ze geweldig in elkaar overliepen, was het gesprek van de dag.
De leden van A-ha waren van de een op de andere dag alom aanbeden popsterren. Veel daarvan straalde ook af op Bunty Bailey, zeker toen ze ook nog eens een relatie kreeg met haar tegenspeler, zanger Morten Harket. Het zorgde ervoor dat ze ook te zien was in de A-ha clip The Sun Always Shines On TV. Andere artiesten en groepen wisten haar eveneens te vinden. Zo figureerde ze in de clips van Billy Idol (To Be Alive), Duran Duran (The Wild Boys), Status Quo, AC/DC en zelfs Cliff Richard. Het leven in de spotlight was echter net zo snel weer afgelopen als die begonnen was. Na een paar jaar ging haar verkering met Morten Harket uit en bleven ook de nieuwe opdrachten uit. Langzaam gleed ze weer terug in de anonimiteit.
Uit een recent interviews blijkt dat ze vooral met veel plezier terugkijkt op deze bijzondere tijd. Rijk was ze er niet van geworden. Ze wist niet eens meer hoeveel ze voor haar rol in de Take On Me clip gekregen had. Veel was het in elk geval niet geweest. Bunty Bailey had vooral intens genoten van alles wat haar overkomen was, maar had zich later ook moeiteloos geschikt in een alledaags bestaan. Er kwam een nieuwe liefde in haar leven en daarmee kreeg ze twee kinderen. Ze ging werken voor een energiemaatschappij, waar ze de zakenreisjes voor de topmanagers regelt. Een afwisselende baan, waarbij ze veel van de wereld te zien kreeg, meldde ze tevreden.
Haar collega’s reageerden verbaasd toen ze hen vertelde over haar vorige leven, maar vonden het vooral bijzonder om samen te werken met de hoofdpersoon uit zo’n iconische muziekclip. Bunty Bailey bleek ook nog actief op creatief gebied: ze geeft in haar vrije tijd dansles aan kinderen in haar buurt. Verder beschouwde ze haar rol in het succes van A-ha en Take On Me vooral als een afgesloten hoofdstuk. Aanvankelijk had ze nog regelmatig contact met de jongens van A-ha, maar dat was in de loop van de jaren toch verwaterd. Ook dat met Morten Harket. Het stripverhaal bleef wat dat betreft een sprookje dat nooit werkelijkheid werd.