De jonge Howard Jones was een doorzetter. Terwijl hij droomde van een succesvol leven als popzanger sleet hij eind jaren zeventig zijn leven in een grauwe fabriek. In interviews zou hij er nog vaak op terugblikken. Zijn collega’s deden vaak wat lacherig over zijn ambities en adviseerden hem ongevraagd om zich te schikken in zijn lot. John Howard Jones, zoals hij voluit heette, was bestemd voor de lopende band. En niet voor de felle spotlight.

De zanger bleef in de avonduren echter onvermoeibaar optreden, waar ze hem ook maar wilden hebben. Tijdens een showcase in de Marquee Club in Londen werd hij dan toch ontdekt door een grote platenmaatschappij. Het ging daarna snel. Zijn allereerste plaatje New Song werd meteen een hit. Succesvolle singles als What Is Love?, Hide And Seek en Things Can Only Get Better volgden. Allemaal staaltjes van catchy popmuziek waarmee hij perfect in de pas van de tijdgeest liep. Dat bleek nog eens toen zijn debuutalbum Human’s Lib opstoomde naar de eerste plaats van de Britse albumlijst en daar liefst 57 weken in bleef staan.

Van de een op de andere dag was de Brit – tegen de dertig inmiddels – een popster, met alle commotie die daarbij kwam kijken. Op straat kon hij de fans nauwelijks van het vege lijf houden, zijn optredens voltrokken zich in een koortsachtige sfeer en zijn getoupeerde hoofd sierde de muur van menig meisjesslaapkamer. Het beheer van zijn fanclub liet hij aan zijn ouders. De bakvissen die hun idool bestoken met huwelijksaanzoeken en soms wat minder eerbare voorstellen konden rekenen op een moederlijk antwoord van mevrouw Howard.

Dankzij hits als Look Mama en Life In A Day en goed ontvangen optreden op Live Aid was 1985 zijn absolute topjaar. In tegenstelling tot veel van zijn Britse collega’s wist hij zelfs voet aan de grond in Amerika te krijgen. Hij haalde met zijn tweede plaat Dream Into Action zelfs de top 10 van de Billboard album lijst. Toch nam het succes in de tweede helft van de jaren tachtig weer langzaam af. Zijn vierde album Cross The Line ging in 1989 de boeken in als een regelrechte flop. Van de muziekpers moest hij het ook al niet hebben. In recensies waren de onschuld en het optimisme dat hij via zijn muziek uitstraalde vaak een onderwerp van spot.

Begin jaren negentig raakte hij zelfs zijn platencontract kwijt. Howard Jones ging niet bij de pakken neerzetten en stortte zich vol enthousiasme op allerlei nieuwe avonturen. Hij schreef songs voor de band Propaganda en andere bands en artiesten. Daarnaast bestierde hij zijn eigen studio, opende een restaurant en begon zijn eigen platenmaatschappij. Niet alles pakte even goed uit, maar het zonnige humeur van Howard Jones leek er niet onder te lijden.

Toen de jaren tachtig steeds meer gevoelens van nostalgie gingen oproepen bij de jongeren van toen opende zich weer een heel nieuwe markt voor het gewezen tieneridool. Al dan niet in gezelschap van andere pophelden van weleer ging hij weer op tournee. Er verschenen zelfs weer platen, die hij soms alleen bij optredens verkocht. Ook werd hij gevraagd om mee te spelen in de All-Starr Band van de voormalige Beatles-drummer Ringo Starr. Een erg aardig teken van leven was zijn gezongen bijdrage aan het album L.E.F. van de Rotterdamse deejay Ferry Corsten.

Het smaakte kennelijk naar meer want zijn meest recente album Transform maakte hij in 2019 met de Amerikaanse dance-pionier BT (Brian Wayne Transeau). Het liet een heel andere kant van hem zien, maar de toon van zijn teksten was onveranderd hoopvol. In recente interviews vertelde hij dat hij zich er van bewust was dat we in verwarrende, zelfs beangstigende tijden leven. Van de actuele politieke ontwikkelingen tot de onheilspellende berichten over het milieu, allemaal kommer en kwel. Hij riep op om toch niet wanhopig te worden, maar juist strijdbaar te blijven. Als we echt willen, kunnen we alle onheil nog net op tijd afwenden. Zijn hit-potentie is hij al jaren kwijt, net als zijn kleurige coupe. Het optimisme van Howard Jones hebben we harder dan ooit nodig.