Hij oogde alsof hij letterlijk uit de lucht was komen vallen: een wit geschminkte jongeman die zich bewoog als een robot, voortdurend naar een onbestemd punt in de verte leek te staren en zich ontdaan had van elke zweem van erotiek. Het Britse neefje van de Duitse elektronicapioniers Kraftwerk, waarvan de leden ook nauwelijks menselijke trekjes hadden. Een overeenkomst die nog versterkt werd door de muziek die de Britse zanger en muzikant met zijn band Tubeway Army maakte: ronkende elektronica. Wereldvreemd en monotoon. Songs als Are ‘Friends’ Electric en het onder eigen naam uitgebrachte Cars waren tegelijkertijd zo catchy dat het enorme hits werden – in Nederland haalde ‘Friends’ de 9e plaats van de Top 40.

Het toeval speelde een grote rol in de explosieve doorbraak van Gary Numan. Eind jaren zeventig was de in Hammersmith, Londen geboren Gary Webb zanger en gitarist lid van de punkband Tubeway Army. Hij veranderde zijn naam in Numan, geholpen door een advertentie in de gouden gids voor Neumann, een bedrijf – heel rock-‘n-roll – in keukenapparatuur. Na een paar singles mocht de piepjonge band een album opnemen voor platenmaatschappij Beggars Banquet, dat uiteraard hoopte op een vlammend punkalbum vol genadeloze gitaarakkoorden. Het liep heel anders.

In de hoek van de studio ontdekte Gary Numan een Moog – een type synthesizer. Al bij de eerste tonen die hij eraan wist te ontlokken, raakte hij gefascineerd door het donkere, dreigende geluid. Een kwaliteit die hij later nog zou accentueren door ze met veel vervorming via een gitaarversterker af te spelen. Als fan van Duitse elektronicapioniers en David Bowie ten tijde van Low koste het hem weinig moeite om de bakens te verzetten. Het titelloze debuut uit 1978 van Tubeway Army hinkte nog op twee gedachten, maar op Replicas uit 1979 bleek hij zijn echte stijl gevonden te hebben: naar muziek vertaalde sciencefiction.

In het post-punktijdperk sloeg zijn muziek enorm aan. Het van die tweede plaat afkomstige Are ‘Friends’ Electric werd een nummer 1-hit in Engeland. De schuwe jongeman, nauwelijks 21 jaar jong, was van de een op de andere dag een popster met alle commotie die daarbij kwam kijken: hysterische fans, opdringerige pers en opgeklopte verwachtingen. De gekte werd nog extra aangewakkerd door zijn opvallende voorkomen, gedomineerd door zijn wit geschminkte, uitdrukkingsloze gelaat. Het was geen resultaat van uitgekiende marketing, vertelde hij veel later. Voor zijn allereerste televisieoptreden had de visagiste van dienst zoveel pancake op zijn door jeugdpuistjes geteisterde gelaat gesmeerd, dat hij nog jarenlang aan een alien-achtige look vastzat.

Nog in hetzelfde jaar 1979 verscheen het album The Pleasure Principle, ditmaal onder zijn eigen (artiesten)naam Gary Numan. De sound was hetzelfde, het succes was onveranderd groot. Cars leverde hem een nieuwe hit op. In 1979 en 1980 trad hij ook veel op. Concerten die dankzij de songs, het geluid, de lichtshow en door de wereldvreemde uitstraling van Gary Numan unieke gebeurtenissen waren. Diep in zijn hart voelde de muzikant zich echter doodongelukkig in de spotlight waarin hij zich elke avond bevond.

In 1981 deed hij wat David Bowie jaren eerder had gedaan: hij nam met veel tamtam afscheid van het podium. Definitief, bezwoer ook Gary Numan. Net als zijn grote voorbeeld kwam hij er al snel van terug. Waar David Bowie zich op een virtuoze manier opnieuw wist uit te vinden, lukte het Gary Numan lang niet om zijn publiek terug te winnen. Hij bereikte begin jaren negentig zijn dieptepunt: hij had een miljoenenschuld bij zijn oude label, zat zonder platencontract en op zijn optredens kwam geen hond meer af. Zijn creatieve failliet werd gemarkeerd met het album Machine And Soul waarop hij verwaterde, Prince-achtige elektrofunk speelde. Hij verlaagde zich zelfs door diens songs U Got The Look te coveren. De pionier van weleer klampte zich wanhopig vast aan het wrakhout van zijn loopbaan. Er kwam echter redding uit onverwachte hoek. Hij kreeg in die zwarte periode een relatie met Gemma O’Neill, een van de weinige leden die zijn fanclub trouw gebleven was. Niet veel later traden ze in het huwelijk. Met de toewijding die van een doorgewinterde fan kunt verwachten, stortte mevrouw Numan zich op het reanimeren van de loopbaan van haar echtgenoot.

Met succes. De eerstvolgende platen Sacrifice uit 1994 en Exile uit 1997 waren zowel artistiek als commercieel een triomf die hem uit het diepe dal van geldzorgen trokken. Ondertussen was er ook erkenning gegroeid voor zijn vroege, baanbrekende werk. Damon Albarn van Blur, Trent Reznor van Nine Inch Nails, Marylin Manson en Dave Grohl van Nirvana en Foo Fighters lieten in interview weten fans van hem te zijn. De invloedrijke metalband Fear Factory nam een cover op van Cars, waarop Gary Numan zelf te horen was. Zijn songs doken steeds vaker op in commercials, computergames en bioscoopfilms. 

Hij was terug en dat bleef zo. In 2016 was hij een van de gasten op Electronica 2: The Heart Of Noise van de Franse toetsentovenaar Jean Michel Jarre. In 2017 werd hij in eigen land onderscheiden met een prestigieuze Ivor Novello Award vanwege zijn compositorische verdiensten. In datzelfde jaar verscheen zijn meest recente album Savage, dat tot een 2e plaats in de Britse hitlijsten kwam. Ook op het persoonlijk vlak bleef het hem voor de wind gaan. Hij is nog altijd getrouwd met zijn super-fan, waarmee hij inmiddels drie dochters heeft. Het gezin verhuisde in 2012 naar Los Angeles, waar het een kalm bestaan leidt. Ver van de hectiek van het sterrendom.

In interviews blikt Gary Numan nog regelmatig terug op zijn drastische beslissing uit 1981 om te stoppen met optreden. Hij had het niet zo aan de grote klok moeten hangen, weet hij nu. Een goed getimede adempauze, zonder al die drama, was veel beter geweest. Net zoals hij zich ervan bewust is dat zijn loopbaan blijvende schade opliep door deze plotselinge onderbreking. Toch overheerst de berusting. Het is goed zo. Een beetje huiselijk geluk is ook wat waard, zelfs voor een artiest die er lang uitzag als een alien.