Geweldig nieuws voor de vele fans van Rage Against The Machine. Begin november werd bekend dat de Amerikaanse rockband weer bij elkaar komt, in eerste instantie voor vijf optredens in het eigen land. Hopelijk volgen er snel meer data, natuurlijk ook in Nederland. Zou de band bijvoorbeeld geen gedroomde headliner van Pinkpop zijn? Tot het zover is een overzicht van de muzikale wapenfeiten tot nu toe van het kwartet uit Los Angeles.
Rage Against the Machine (1992) Winkels werden geplunderd, de straten waren het bloedige toneel van rellen, hele huizenblokken gingen in vlammen op. In het voorjaar van 1992 was Los Angeles een waar slagveld waar de hele wereld met verbijstering naar keek. Geen album gaf de explosieve tijdgeest zo pijnlijk goed weer als het titelloze debuut van Rage Against The Machine dat in november dat jaar uitkwam. Alles aan het album was intens: van de hoes met daarop een foto uit 1963 van een Vietnamese Boeddhistische monnik die zichzelf uit protest in brand had gestoken en de messcherpe teksten van zanger/rapper Zack de la Rocha tot venijnige gitaarlicks van Tom Morello. Het debuut van Rage Against The Machine was een niet te negeren statement. De juiste plaat op het juist moment. Het nummer Killing In The Name – de eerste single van het album – ging deels over de mishandeling van Rodney King, een van de oorzaken van de rellen in Los Angeles. Het tot een intense climax herhaalde ‘fuck you, I won’t do what you tell me’ werd het motto van het turbulente jaar. Ook in muzikaal opzicht was de eerste plaat van Rage Against The Machine baanbrekend. De combinatie van hip-hop en metal zou een hele generatie nu metal bands inspireren. Vanuit het niets was de wereld een spraakmakende top band rijker. Tracks: Bombtrack, Killing In The Name, Bullet In The Head.
Evil Empire (1996) Het moeilijke tweede album. Rage Against The Machine deed er vier jaar over om de opvolger van het succesvolle debuut te maken. In die periode werd wel veel getoerd. Zo stond de band in 1994 op Pinkpop waar de massa zo opgezweept werd dat er een lichte aardbeving veroorzaakt werd. Toch rommelde het ook achter de schermen en later werd bekend dat Rage Against The Machine een paar keer overwogen had om te stoppen. Dat gebeurde gelukkig niet en in 1996 kwam de band terug met Evil Empire. De titel verwees naar de omschrijving van de Amerikaanse president Ronald Reagan van de communistische Sovjet Unie. De leden van Rage Against The Machine waren dankzij het succes van het debuut inmiddels rijk en beroemd, maar de teksten van Evil Empire lieten horen dat ze niet milder geworden waren. Net als op het debuut ging Zack de la Rocha verbaal alles te lijf wat er in zijn allesziende ogen niet deugde aan de wereld. Muzikaal lagen de accenten ditmaal net wat anders, iets minder metal, iets meer punk en hardcore. Ook in dat opzicht had de band geen concessies gedaan. Voor wie zich nog verder wilde verdiepen in de gedachtewereld van de band bevatte het cd-boekje een uitputtend overzicht van aanbevolen politieke en filosofische boeken, zoals Het Kapitaal van Karl Marx. Tracks: Bulls On Parade, People Of The Sun.
Live & Rare (1998) Deze compilatie verscheen aanvankelijk alleen in Japan. Het bevatte vooral een verzameling B-kantjes die heel interessant was voor de Rage Against The Machine-fan, zeker de Nederlandse. Live & Rare bevatte onder andere twee songs (Bullet In The Head, Settle For Nothing) die in 1993 opgenomen waren tijdens een dampend optreden in de Melkweg in Amsterdam, plus drie nummers (Black Steel In The Hour Of Chaos, Zapata’s Blood – beiden met Chuck D van Public Enemy – en Without A Face) die stamden van het Pinkpop optreden van 27 mei 1996. In november 2018 werd deze compilatie ter gelegenheid van Record Store Day/Black Friday alsnog wereldwijd uitgebracht als dubbel-lp. Tracks: Bullet In the Head, Black Steel In The Hour Of Chaos
The Battle Of Los Angeles (1999) Terwijl Evil Empire alles had van een zware bevalling, werd The Battle Of Los Angeles in een maand opgenomen. Dat was te horen. Rage Against The Machine klonk net zo hecht, energieke en compact als op het debuut. Net als voorheen richtte Zack de la Rocha zijn spervuur aan woorden op de boze buitenwereld, terwijl de trukendoos van gitarist Tom Morello nog lang niet leeg bleek te zijn. Tracks: Guerrilla Radio, Calm Like a Bomb
Renegades (2000) De hoes was een parodie op het vaak gekopieerde ontwerp LOVE van Robert Indiana uit de jaren zestig. Van veel liefde was er in de band echter geen sprake meer. Nog voor Renegades in December 2000 in de winkels lag, was rage Against The Machine al uit elkaar gevallen. De zwanenzang betrof een verzameling covers die te beluisteren was als een geschiedenisles ‘protestsongs door de jaren heen.’ Een spoedcursus slingerde langs nummers van Bob Dylan, The Rolling Stones, The Stooges, MC5, Minor Threat, Cypress Hill en Erik B. & Rakim. De pen was leeg, maar het hart zat nog altijd op de goede plaats. Tracks: Microphone Fiend, How I Could Just Kill A Man
Live At The Grand Olympic Auditorium (2003) De opnamen vonden plaats tijdens twee shows in september 2000. Het live album had ook al in november dat jaar uit moeten komen, maar het einde van Rage Against The Machine gooide roet in het eten. In de jaren daarna werd de releasedatum een paar keer opgeschoven vanwege het uitkomen van albums van Audioslave, de band van zanger Chris Cornell van Soundgarden en Tom Morello, Tim Commerford en Brad Wilk van Rage Against The Machine. De geluidskwaliteit van de cd- en lp-versie gaven aanleiding tot wat kritische kanttekeningen, maar de alles verschroeiende intensiteit van een Rage Against The Machine-optreden bleek wel goed gevangen te zijn op de gelijknamige dvd. Tracks: Born Of A Broken Man, Calm Like A Bomb, Testify
P.S. Soundgarden bleef tot 2007 actief en bracht in die periode drie succesvolle albums uit. In datzelfde jaar herrees Rage Against The Machine, zij het alleen voor grootschalige optredens. Zo was de groep in 2008 weer te zien op de festivalwijde van Pinkpop. Tijdens interviews gaven de bandleden tegenstrijdige reacties op de vraag of er aan een nieuw album gewerkt werd, de opvolger van Renegades. Rage Against The Machine bleef touren tot 2011, waarna de muzikanten weer hun eigen weg weer gingen. In de achterliggende jaren werd de muziek van Rage Against The Machine wel in leven gehouden door de supergroep Prophets Of Rage die bestond uit Tom Morello, Tim Commerford, Brad Wilk, Chuck D van Public Enemy en B-Real van Cypress Hill. Tijdens de shows werden nummers van alle drie de bands gespeeld. Het waren opwindende gebeurtenissen, maar het publiek bleef terugverlangen naar het origineel. Een wens die op 1 november dit jaar in vervulling ging toen bekend werd dat Rage Against The Machine weer ging optreden. Aanvankelijk alleen in Amerika, in maart en april volgden jaar. Concerten die de band weer helemaal op zou kunnen warmen voor een nieuwe, aardschokkende show op Pinkpop, in het weekeinde van 19, 20 en 21 juni 2020. Wie weet…