“Ik heb altijd zangeres willen worden. Andere opties heb ik noot overwogen. Zodra het kon, ging ik het huis uit en greep elke mogelijkheid aan die zich voordeed. Eerst in St. Louis, Missouri, waar ik geboren en getogen ben, later in New York. Ik zat in bandjes, speelde in musicals. Zo kwam ik ook in de cast terecht van National Lampoon. Het was de naam van een satirisch blad, dat echter een tweede leven gekregen had als een rondreizende show met sketches en liedjes. Een leuke en leerzame omgeving. Ik maakte daar kennis met muzikant en componist Jim Steinman en zanger Michael Lee Aday, die zich toen al Meat Loaf liet noemen.

Ze vertelden dat ze al jaren bezig waren met het opnemen van een album. Ze hadden een zangeres nodig. Was het wellicht wat voor mij? Ik hapte meteen toe, zoals ik dat immers altijd deed. Het was op zich een heel leuke ervaring. Jim en Meat Loaf waren heel gedreven mannen. Ze hadden ook geweldige muzikanten om zich heen verzameld. Het was voor mij verder een klus als alle andere. Ik dacht eerlijk gezegd niet dat ik er ooit weer iets van terug zou horen. De platenmaatschappijen stonden bepaald niet in de rij om het uit te brengen. Het was uiteindelijk het label Epic dat er wel brood in zag, maar dat was pas later.

Foley’s eerste soloplaat Night Out

Nadat ik mijn bijdragen had ingezongen, lagen er heel wat mooie aanbiedingen voor mij klaar. Zoals een contract voor een paar soloplaten. Ook werd ik gevraagd om mee te doen in de musical Hair. Tja, toen explodeerde het Meat Loaf verhaal. Paradise By The Dashboard Light werd een hit en sleurde het album Bat Out Of Hell met zich mee. Ze vroegen of ik terug wilde komen, maar ik had daar geen zin in. Ik had mijn handen vol aan mijn eigen projecten. Bovendien zag ik het niet zitten om op tournee te aan met het vooruitzicht elke avond slechts een nummer te mogen zingen. Natuurlijk was het wel even slikken toen die clip op de televisie verscheen. Mijn stem, maar een ander gezicht. Velen dachten dan ook lang dat Karla DeVito ook de echte zangeres was, maar gelukkig weten de meeste mensen inmiddels beter.

In 1979 verscheen Night Out, mijn eerste soloplaat. Ik ben daar nog steeds heel blij mee. Er staat een aantal covers op. Sommigen werden voorgesteld door de platenmaatschappij. Zelf heb ik er ook wat uitgezocht. Ik zie mij nog zitten in mijn appartement in New York, omringd door stapels lp’s. Ik had zelf meegeschreven aan We Belong To The Night, dat een hit werd. In Nederland haalde ik er zelfs de eerste plaats mee. In die periode ben ik ook vaak in jullie contreien geweest, voor optredens en promotieactiviteiten. Waarom mijn muziek juist in Nederland zo aansloeg? Ik denk dat het toch een nawee van het Meat Loaf fenomeen was. Paradise By The Dashboard Light was ook in Nederland een nummer-1 hit geweest – en bijna nergens anders.

Mijn albums daarna flopten. The Spirit Of St. Louis maakte ik met leden van de Britse punkband The Clash. Gitarist Mick Jones was destijds mijn vriend. Hij produceerde de plaat, de band leverde een deel van de songs aan en speelde er ook op mee. Onlangs heb ik er weer eens naar geluisterd, omdat het in een interview ter sprake kwam. Het was teveel Clash en te weinig Ellen Foley. De nummers passen zelfs niet goed bij het bereik van mijn stem. De platenmaatschappij had er vanaf het begin al weinig vertrouwen in. Het resultaat was voorspelbaar. De verkoopcijfers vielen tegen. Als een reactie daarop ik daarna weer een echte Amerikaanse rockplaat gemaakt, maar het leed was toen al geschied. Ook die plaat redde het niet. Ik heb toen een voorlopig punt achter mijn muzikale leven gezet. Veel later heb ik mij door een platenmaatschappij in België laten verleiden om een vierde album op te nemen, About Time uit 2013. Het zou omgeven met veel publiciteit aan de man gebracht worden, maar daar kwam niets van terecht. Ik heb ook geen idee wat voor muziek je tegenwoordig moet maken om nog opgemerkt te worden. Waar houden ze in Europa van? Dance, Europop of toch Americana? Ik werk nog steeds met componisten en muzikanten. Vroeg of laat levert het iets op wat ik wil delen met de wereld. Ik vraag mij alleen af of dit via een traditioneel album zal zijn. Misschien verspreid ik het alleen digitaal. Ik zie wel.

In de loop van de jaren is mij vaak gevraagd of ik spijt heb van mijn beslissing om Meat Loaf achter mij te laten en voor een solocarrière te kiezen. Ik kan daar volmondig nee op zeggen. Het leven heeft mij veel gebracht. Nadat ik drie albums gemaakt heb, ben ik gaan acteren. Met succes. Ik werd ook weer gevraagd voor musicals. Mijn agenda was altijd gevuld met leuke opdrachten. Toen ik jonger was, was ik niet erg gelukkig in de liefde. Ik leek altijd tegen de verkeerde mannen aan te lopen, maar ik ben inmiddels 28 jaar gelukkig getrouwd en we hebben twee fantastische zoons. De een werkt bij een nieuwszender de ander is in zaken gegaan – het zwarte schaap van de familie. Dat laatste is natuurlijk een grapje. Ik kan het mij inmiddels permitteren om uitsluitend te doen wat ik leuk vind. De ene keer een rol in een musical, dan weer wat shows in Europa. Zoals nu. Ik heb natuurlijk extra veel zin in dat optreden in Nederland, omdat het land zo’n grote rol in mijn loopbaan heeft gespeeld.”